¹‹‹Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu,Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

¹Eks ole inimesel maa peal võitlemist ja tema päevad nagu palgalise päevad?

²Gölgeyi özleyen köle,Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

²Otsekui sulane, kes igatseb varju, ja nagu palgaline, kes ootab oma tasu,

³Miras olarak bana boş aylar verildi,Payıma sıkıntılı geceler düştü.

³nõnda sain ma enesele pärisosaks piinakuud ja mulle määrati vaevaööd.

⁴Yatarken, ‹Ne zaman kalkacağım› diye düşünüyorum,Ama gece uzadıkça uzuyor,Gün doğana dek dönüp duruyorum.

⁴Kui ma magama heidan, siis ma mõtlen: 'Millal võin tõusta?' ja kui olen üles tõusnud, siis: 'Millal tuleb õhtu?' Ma olen koiduni täis rahutust.

⁵Bedenimi kurt, kabuk kaplamış,Çatlayan derimden irin akıyor.

⁵Mu ihu on kaetud ussikeste ja mullakamaraga, mu nahk on kärnas ja kurtunud.

⁶‹‹Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı,Umutsuz tükenmekte.

⁶Mu päevad on kärmemad kui süstik ja lõpevad lootuseta.

⁷Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa,Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

⁷Pea meeles, et mu elu on otsekui tuuleiil, ei saa mu silm enam õnne näha.

⁸Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek,Senin gözlerin üzerimde olacak,Ama ben yok olacağım.

⁸Enam ei näe mind silm, mis mind praegu vaatab, su silmad otsivad mind, aga mind ei ole enam.

⁹Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi,Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

⁹Pilv kaob ja läheb ära: nõnda ei tõuse ka see, kes läheb alla surmavalda.

¹⁰Bir daha evine dönmez,Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

¹⁰Ta ei tule enam tagasi oma kotta ja tema ase ei tunne teda enam.

¹¹‹‹Bu yüzden sessiz kalmayacak,İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim;Canımın acısıyla yakınacağım.

¹¹Seepärast ei taha minagi keelata oma suud: ma räägin oma vaimu ahastuses, kaeblen oma hinge kibeduses.

¹²Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki,Başıma bekçi koydun?

¹²Kas ma olen meri või meremadu, et sa paned mu üle valve?

¹³Yatağım beni rahatlatır,Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

¹³Kui ma mõtlen: 'Mu voodi peab mind trööstima, mu magamisase mu kaebust kandma',

¹⁴Beni düşlerle korkutuyor,Görümlerle yıldırıyorsun.

¹⁴siis sa kohutad mind unenägudes ja teed mulle hirmu nägemustega,

¹⁵Öyle ki, boğulmayı,Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

¹⁵nõnda et mu hing peab paremaks lämbumist, pigem surm kui need mu kondid!

¹⁶Yaşamımdan tiksiniyor,Sonsuza dek yaşamak istemiyorum;Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

¹⁶Küllalt! Ma ei taha elada igavesti! Jäta mind! Mu päevad ongi ju ainult õhk.

¹⁷‹‹İnsan ne ki, onu büyütesin,Üzerinde kafa yorasın,

¹⁷Mis on inimene, et sa pead teda suureks ja et sa paned teda tähele,

¹⁸Her sabah onu yoklayasın,Her an onu sınayasın?

¹⁸vaatad ta järele igal hommikul ja katsud teda läbi igal hetkel?

¹⁹Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın,Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

¹⁹Kas sa ei pööragi oma pilku ära mu pealt ega jäta mind süljeneelamise ajakski?

²⁰Günah işledimse, ne yaptım sana,Ey insan gözcüsü?Niçin beni kendine hedef seçtin?Sana yük mü oldum?

²⁰Kui ma ka olen pattu teinud, mida ma siis sellega teen sinule, sa inimese valvur? Miks panid minu enesele märklauaks ja miks olen saanud sulle koormaks?

²¹Niçin isyanımı bağışlamaz,Suçumu affetmezsin?Çünkü yakında toprağa gireceğim,Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.››

²¹Miks sa ei anna andeks mu üleastumist ega võta ära mu süüd? Sest nüüd ma lähen mulda magama ja kui sa mind otsid, siis ei ole mind enam.'