¹“Man, who is born of a woman, is of few days, and full of trouble.

¹ما ضعیف و ناتوان به دنیا آمده ایم و این حیات چند روزۀ ما پُر از زحمت است.

²He comes forth like a flower, and is cut down. He also flees like a shadow, and doesn’t continue.

²مثل گُل می شگفد و بزودی پژمرده می شود و مانند سایه ای زودگذر و ناپایدار است.

³Do you open your eyes on such a one, and bring me into judgment with you?

³پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی اینقدر سخت می گیری و از او بازخواست می کنی؟

⁴Who can bring a clean thing out of an unclean? Not one.

⁴از یک شئی کثیف چیز پاک به دست نمی آید.

⁵Seeing his days are determined, the number of his months is with you, and you have appointed his bounds that he can’t pass;

⁵شمار روزها و ماههای عمرش به تو معلوم است، سرنوشت او را تو تعیین کرده ای و هیچ کسی نمی تواند آنرا تغییر بدهد.

⁶Look away from him, that he may rest, until he shall accomplish, as a hireling, his day.

⁶پس از خطای او چشم بپوش و او را بحال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه ای آسوده باشد.

⁷“For there is hope for a tree, If it is cut down, that it will sprout again, that the tender branch of it will not cease.

⁷برای یک درخت امیدی است که اگر قطع گردد دوباره سبز می شود و شاخهای تازه و تر دیگر بار می آورد.

⁸Though its root grows old in the earth, and its stock dies in the ground,

⁸اگر ریشه اش در زمین کهنه شود و تنه اش در خاک فرسوده گردد،

⁹yet through the scent of water it will bud, and put forth boughs like a plant.

⁹بازهم وقتیکه آب برایش برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می زند و شگوفه می کند.

¹⁰But man dies, and is laid low. Yes, man gives up the spirit, and where is he?

¹⁰اما وقتی انسان می میرد فاسد می شود و از بین می رود و آنها کجا اند؟

¹¹As the waters fail from the sea, and the river wastes and dries up,

¹¹و مثل آب بحر که تبخیر می کند و دریاها خشک می شوند،

¹²so man lies down and doesn’t rise. Until the heavens are no more, they shall not awake, nor be roused out of their sleep.

¹²انسان هم به خواب ابدی فرو می رود و تا نیست شدن آسمان ها بر نمی خیزد و کسی او را بیدار نمی کند.

¹³“Oh that you would hide me in Sheol Sheol is the place of the dead. , that you would keep me secret, until your wrath is past, that you would appoint me a set time, and remember me!

¹³ای کاش، مرا تا وقتی که غضبت فرونشیند، در زیر خاک پنهان می کردی و باز مرا در یک زمان معین دوباره بیاد می آوردی.

¹⁴If a man dies, shall he live again? All the days of my warfare would I wait, until my release should come.

¹⁴وقتی انسان می میرد، آیا دوباره زنده می شود؟ اما من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی ام پایان یابد و دوران شادکامی برسد.

¹⁵You would call, and I would answer you. You would have a desire to the work of your hands.

¹⁵آنوقت تو مرا می خوانی و من جواب می دهم و از دیدن این مخلوقت خوشحال می شوی.

¹⁶But now you number my steps. Don’t you watch over my sin?

¹⁶تو مراقب هر قدم من می باشی و گناهانم را در نظر نمی گیری.

¹⁷My disobedience is sealed up in a bag. You fasten up my iniquity.

¹⁷مرا از گناه پاک می سازی و خطاهایم را می پوشانی.

¹⁸“But the mountain falling comes to nothing. The rock is removed out of its place;

¹⁸زمانی فرا می رسد که کوهها فرو می ریزند و از بین می روند. سنگها از جای شان کنده می شوند،

¹⁹The waters wear the stones. The torrents of it wash away the dust of the earth. So you destroy the hope of man.

¹⁹آب سنگها را می ساید و سیلابها خاک زمین را می شوید و به همین ترتیب، تمام امیدهای انسان را نقش بر آب می سازی.

²⁰You forever prevail against him, and he departs. You change his face, and send him away.

²⁰تو بر او غالب می شوی، چهره اش را با پردۀ مرگ می پوشانی و او را برای ابد از بین می بری.

²¹His sons come to honor, and he doesn’t know it. They are brought low, but he doesn’t perceive it of them.

²¹اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی اطلاع می مانند.او فقط درد خود را احساس می کند و برای خود ماتم می گیرد.»

²²But his flesh on him has pain, and his soul within him mourns.”

²²او فقط درد خود را احساس می کند و برای خود ماتم می گیرد.»