1By the rivers of Babylon, there we sat down. Yes, we wept, when we remembered Zion.
1در کنار نهرهای بابل نشستیم و در آنجا گریه کردیم، چون سهیون را به یاد آوردیم.
2On the willows in its midst, we hung up our harps.
2چنگ و رباب خود را بر شاخه های درختان بید آویختیم.
3For there, those who led us captive asked us for songs. Those who tormented us demanded songs of joy: “Sing us one of the songs of Zion!”
3زیرا کسانی که ما را به اسارت برده بودند، در آنجا از ما سرود خواستند و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی خواستند. زیرا می گفتند: «یکی از سرودهای سهیون را برای ما بخوانید.»
4How can we sing Yahweh’s song in a foreign land?
4چگونه سرود خداوند را در زمین بیگانه بخوانیم؟
5If I forget you, Jerusalem, let my right hand forget its skill.
5اگر ترا ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من از کار بیفتد.
6Let my tongue stick to the roof of my mouth if I don’t remember you; if I don’t prefer Jerusalem above my chief joy.
6اگر ترا ای اورشلیم به یاد نیاورم و اگر تو را بر تمام خوشی ها ترجیح ندهم، آنگاه زبانم به کامم بچسپد.
7Remember, Yahweh, against the children of Edom, the day of Jerusalem; who said, “Raze it! Raze it even to its foundation!”
7ای خداوند، گفتار ادومیان را در روز مصیبت اورشلیم بیاد آور که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!»
8Daughter of Babylon, doomed to destruction, he will be happy who rewards you, as you have served us.
8ای بابل که تو ویران خواهی شد، خوشا به حال کسی که به تو جزا دهد چنانکه تو به ما جزا دادی!خوشا به حال کسی که اطفال تو را بگیرد و ایشان را به صخره ها بزند.
9Happy shall he be, who takes and dashes your little ones against the rock.
9خوشا به حال کسی که اطفال تو را بگیرد و ایشان را به صخره ها بزند.