¹Hear my teaching, my people. Turn your ears to the words of my mouth.

¹ ای قوم من، تعالیم مرا بشنوید و به آنچه به شما می‌گویم، توجّه نمایید.

²I will open my mouth in a parable. I will utter dark sayings of old,

² می‌‌‌‌خواهم با شما با مَثَلها صحبت کنم و شما را از اسرار گذشته،

³Which we have heard and known, and our fathers have told us.

³ چیزهایی را که از نیاکان خود شنیده و یاد گرفته‌ایم، آگاه نمایم.

⁴We will not hide them from their children, telling to the generation to come the praises of Yahweh, his strength, and his wondrous works that he has done.

⁴ ما اینها را از فرزندان خود مخفی نمی‌کنیم، بلکه آنها را برای نسلهای آینده بازگو می‌کنیم تا آنها نیز بدانند که، خداوند چه کارهای عجیب و شگفت‌انگیزی انجام داده است.

⁵For he established a testimony in Jacob, and appointed a teaching in Israel, which he commanded our fathers, that they should make them known to their children;

⁵ خدا احکام و قوانینی را به قوم اسرائیل و به فرزندان یعقوب داد. او به نیاکان ما دستور داد که آنها را به فرزندان خود بیاموزند،

⁶that the generation to come might know, even the children who should be born; who should arise and tell their children,

⁶ تا نسلهای بعدی هم این احکام را یاد بگیرند و به نوبهٔ خود به نسلهای آینده بیاموزند.

⁷that they might set their hope in God, and not forget the works of God, but keep his commandments,

⁷ به این ترتیب آنها یاد می‌گیرند که به خداوند توکّل نمایند و آنچه را که او انجام داده است فراموش نخواهند کرد، بلکه پیوسته اوامر او را اطاعت خواهند نمود.

⁸and might not be as their fathers, a stubborn and rebellious generation, a generation that didn’t make their hearts loyal, whose spirit was not steadfast with God.

⁸ آنها مانند اجداد خود، مردمی سرکش و فتنه‌انگیز نخواهند بود، زیرا آنها کسانی بودند که به خدا وفادار نبودند و در ایمانشان استوار نماندند.

⁹The children of Ephraim, being armed and carrying bows, turned back in the day of battle.

⁹ طایفهٔ افرایم با وجودی که با تیر و کمان مسلّح بودند، در روز جنگ فرار کردند.

¹⁰They didn’t keep God’s covenant, and refused to walk in his law.

¹⁰ آنها به پیمان خود با خدا وفا نکردند و احکام او را بجا نیاوردند.

¹¹They forgot his doings, his wondrous works that he had shown them.

¹¹ آنها معجزات و کارهای خدا را فراموش کردند.

¹²He did marvelous things in the sight of their fathers, in the land of Egypt, in the field of Zoan.

¹² كارهایی را که خدا در برابر چشمان نیاکانشان در سرزمین مصر و دیار صوعن انجام داد.

¹³He split the sea, and caused them to pass through. He made the waters stand as a heap.

¹³ خدا دریا را شکافت و آبها را مانند دیوار نگه ‌داشت و آنها را از میان آن گذرانید.

¹⁴In the daytime he also led them with a cloud, and all night with a light of fire.

¹⁴ هنگام روز آنها را به وسیلهٔ ابر، و تمام شب با نور آتش هدایت می‌کرد.

¹⁵He split rocks in the wilderness, and gave them drink abundantly as out of the depths.

¹⁵ در بیابان، صخره‌ها را شکافت و از اعماق زمین، به آنها آب فراوان داد.

¹⁶He brought streams also out of the rock, and caused waters to run down like rivers.

¹⁶ او از صخره، چشمه به وجود آورد و آب را مانند رودخانه جاری ساخت.

¹⁷Yet they still went on to sin against him, to rebel against the Most High in the desert.

¹⁷ ولی ایشان باز نسبت به خدای متعال، گناه ورزیدند و در بیابان از او سرپیچی کردند.

¹⁸They tempted God in their heart by asking food according to their desire.

¹⁸ در دلهای خود، خدا را امتحان کردند و از او غذایی مطابق میل خودشان خواستند.

¹⁹Yes, they spoke against God. They said, “Can God prepare a table in the wilderness?

¹⁹ علیه خدا حرف می‌زدند و می‌گفتند: «آیا خدا می‌تواند در این بیابان برای ما خوراک تهیّه کند؟

²⁰Behold, he struck the rock, so that waters gushed out, and streams overflowed. Can he give bread also? Will he provide flesh for his people?”

²⁰ درست است که او توانست صخره را بزند و رود جاری شود، آیا می‌تواند برای ما نان و گوشت نیز فراهم کند؟»

²¹Therefore Yahweh heard, and was angry. A fire was kindled against Jacob, anger also went up against Israel,

²¹ وقتی خداوند شکایت آنها را شنید، بسیار خشمگین شد و آتش غضب او بر بنی‌اسرائیل شعله‌ور گردید،

²²because they didn’t believe in God, and didn’t trust in his salvation.

²² زیرا آنها به خدا ایمان نداشتند و باور نمی‌کردند که او آنها را نجات خواهد داد.

²³Yet he commanded the skies above, and opened the doors of heaven.

²³ ولی خداوند به آسمان فرمان داد و درهای آسمان گشوده شدند

²⁴He rained down manna on them to eat, and gave them food from the sky.

²⁴ و غلّهٔ آسمانی یعنی مَنّا را بر ایشان بارانید تا بخورند.

²⁵Man ate the bread of angels. He sent them food to the full.

²⁵ بنابراین آنها غذای فرشتگان را خوردند و خدا آذوقهٔ فراوان به آنان عطا فرمود.

²⁶He caused the east wind to blow in the sky. By his power he guided the south wind.

²⁶ به باد شرقی امر فرمود که بوزد و با قدرت خود، باد جنوبی را به وزش آورد.

²⁷He rained also flesh on them as the dust; winged birds as the sand of the seas.

²⁷ گوشت را مانند باران و پرندگان را مانند ریگ کنار دریا از آسمان

²⁸He let them fall in the midst of their camp, around their habitations.

²⁸ در بین اردو‌ها و اطراف اقامتگاه آنها فروریخت.

²⁹So they ate, and were well filled. He gave them their own desire.

²⁹ پس همگی خوردند و سیر شدند و خدا، آنچه را که می‌خواستند به آنها داد.

³⁰They didn’t turn from their cravings. Their food was yet in their mouths,

³⁰ درحالی که لقمه در دهان ایشان بود و هنوز مشتاق خوردن بودند،

³¹when the anger of God went up against them, killed some of their fattest, and struck down the young men of Israel.

³¹ آتش خشم خداوند بر آنها شعله‌ور گردید و نیرومندترین و بهترین جوانانشان را هلاک کرد.

³²For all this they still sinned, and didn’t believe in his wondrous works.

³² با وجود همهٔ اینها، آنها دست از گناه نکشیدند و با آن که آن‌همه معجزات را دیدند، اعتماد نکردند.

³³Therefore he consumed their days in vanity, and their years in terror.

³³ بنابراین خداوند عمرشان را کوتاه، و روزگارشان را با ترس و لرز همراه نمود.

³⁴When he killed them, then they inquired after him. They returned and sought God earnestly.

³⁴ هرگاه تعدادی از آنها را می‌کشت، بقیّه به سوی او بازگشت می‌نمودند و از صمیم دل توبه می‌کردند.

³⁵They remembered that God was their rock, the Most High God, their redeemer.

³⁵ آنها به یاد می‌آوردند که خدا پشت و پناه آنهاست و پروردگار متعال، رهانندهٔ ایشان است.

³⁶But they flattered him with their mouth, and lied to him with their tongue.

³⁶ امّا حرفهای آنها همه دروغ بود و از روی راستی و صفا حرف نمی‌زدند.

³⁷For their heart was not right with him, neither were they faithful in his covenant.

³⁷ دلهایشان با خدا راست نبود و به پیمان خود با خدا وفا نکردند.

³⁸But he, being merciful, forgave iniquity, and didn’t destroy them. Yes, many times he turned his anger away, and didn’t stir up all his wrath.

³⁸ امّا خدا با رحمت خود گناهانشان را بخشید و آنها را نابود نکرد. او بارها خشمگین شد امّا خشم خود را فرو نشانید.

³⁹He remembered that they were but flesh, a wind that passes away, and doesn’t come again.

³⁹ او به یاد آورد که آنها انسان فانی هستند و مانند بادی هستند که فقط لحظه‌ای می‌وزد و دیگر بر نمی‌گردد.

⁴⁰How often they rebelled against him in the wilderness, and grieved him in the desert!

⁴⁰ آنها بارها در بیابان در مقابل او سرکشی کردند و او را رنجاندند.

⁴¹They turned again and tempted God, and provoked the Holy One of Israel.

⁴¹ آنها بارها او را آزمایش کردند و خدای مقدّس اسرائیل را آزردند.

⁴²They didn’t remember his hand, nor the day when he redeemed them from the adversary;

⁴² قدرت عظیم او را فراموش کردند، و روزی که او آنها را از دست دشمنانشان آزاد کرد، به یاد نیاوردند،

⁴³how he set his signs in Egypt, his wonders in the field of Zoan,

⁴³ زمانی که او قدرت عظیم خود را با معجزات و عجایب، بر منطقهٔ صوعن در سرزمین مصر آشکار کرد.

⁴⁴he turned their rivers into blood, and their streams, so that they could not drink.

⁴⁴ آب رود‏ها را به خون تبدیل کرد، طوری که مصریان آب برای خوردن نداشتند.

⁴⁵He sent among them swarms of flies, which devoured them; and frogs, which destroyed them.

⁴⁵ و انواع پشه‌ها را فرستاد تا آنها را بگزند و قورباغه‏‌هایی که آنها را هلاک می‌کردند.

⁴⁶He gave also their increase to the caterpillar, and their labor to the locust.

⁴⁶ کِشت و زراعتشان را و محصول زحماتشان را خوراک ملخها ساخت.

⁴⁷He destroyed their vines with hail, their sycamore fig trees with frost.

⁴⁷ تاکستانهای ایشان را به وسیلهٔ تگرگ و درختان انجیرشان را با سرما از بین برد.

⁴⁸He gave over their livestock also to the hail, and their flocks to hot thunderbolts.

⁴⁸ رمه‏‌ها و گلّه‏‌هایشان را با تگرگ و رعد و برق نابود کرد.

⁴⁹He threw on them the fierceness of his anger, wrath, indignation, and trouble, and a band of angels of evil.

⁴⁹ او خشم هولناک و غضب خود را مانند فرشتگان مرگ فرستاد. تا ایشان را به اضطرابی عظیم گرفتار سازد.

⁵⁰He made a path for his anger. He didn’t spare their soul from death, but gave their life over to the pestilence,

⁵⁰ او از خشم خود دست نکشید، بلکه بلایی فرستاد و آنان را هلاک نمود.

⁵¹and struck all the firstborn in Egypt, the chief of their strength in the tents of Ham.

⁵¹ تمام پسران نخستزادهٔ مصریان را هلاک کرد.

⁵²But he led forth his own people like sheep, and guided them in the wilderness like a flock.

⁵² آنگاه قوم خود را مانند یک شبان راهنمایی کرد و آنان را در بیابان هدایت نمود.

⁵³He led them safely, so that they weren’t afraid, but the sea overwhelmed their enemies.

⁵³ او آنان را در امنیّت رهبری کرد و آنها هیچ ترسی نداشتند. امّا دریا، دشمنان ایشان را غرق نمود.

⁵⁴He brought them to the border of his sanctuary, to this mountain, which his right hand had taken.

⁵⁴ او آنها را به سرزمین مقدّس خود، بر کوهی که خود آن را تسخیر نموده بود، آورد.

⁵⁵He also drove out the nations before them, allotted them for an inheritance by line, and made the tribes of Israel to dwell in their tents.

⁵⁵ ساکنان آنجا را در مقابل چشمان آنان بیرون راند و سرزمینشان را بین طایفه‌های اسرائیل تقسیم کرد و به عنوان مِلکیّت به آنها بخشید.

⁵⁶Yet they tempted and rebelled against the Most High God, and didn’t keep his testimonies;

⁵⁶ امّا آنها بار دیگر طغیان کردند و خدای متعال را امتحان نمودند و دستورات او را اطاعت نکردند.

⁵⁷but turned back, and dealt treacherously like their fathers. They were turned aside like a deceitful bow.

⁵⁷ مانند نیاکان خود به راه کج رفتند، و همچون کمان کج غیر قابل اعتماد شدند.

⁵⁸For they provoked him to anger with their high places, and moved him to jealousy with their engraved images.

⁵⁸ با ساختن پرستشگاهها و پرستش بُتها و خدایان غیر، آتش خشم او را برافروختند.

⁵⁹When God heard this, he was angry, and greatly abhorred Israel;

⁵⁹ چون خدا آن وضع را دید به خشم آمد و قوم اسرائیل را از حضور خود راند.

⁶⁰So that he forsook the tent of Shiloh, the tent which he placed among men;

⁶⁰ خیمهٔ شیلوه را -‌که جای سکونت او با آدمیان بود- ترک کرد.

⁶¹and delivered his strength into captivity, his glory into the adversary’s hand.

⁶¹ به دشمنان فرصت داد تا صندوق پیمان را که نشانهٔ قدرت و جلال او بود، به یغما ببرند.

⁶²He also gave his people over to the sword, and was angry with his inheritance.

⁶² او از قوم خود خشمگین شد و آنان را به شمشیر دشمنانشان سپرد.

⁶³Fire devoured their young men. Their virgins had no wedding song.

⁶³ جوانانشان در آتش جنگ سوختند و دختران جوان بی‌شوهر ماندند.

⁶⁴Their priests fell by the sword, and their widows couldn’t weep.

⁶⁴ کاهنانشان با شمشیر به قتل رسیدند و بیوه‌های ایشان اجازهٔ ماتم و عزاداری نداشتند.

⁶⁵Then the Lord awakened as one out of sleep, like a mighty man who shouts by reason of wine.

⁶⁵ سرانجام، خداوند مانند کسی‌که از خواب بیدار شود و مانند پهلوانی سرخوش از شراب، برخاست.

⁶⁶He struck his adversaries backward. He put them to a perpetual reproach.

⁶⁶ دشمنان خود را به عقب راند و برای همیشه خجل و رسوا ساخت.

⁶⁷Moreover he rejected the tent of Joseph, and didn’t choose the tribe of Ephraim,

⁶⁷ خانوادهٔ یوسف را رد کرد و طایفهٔ افرایم را نپذیرفت،

⁶⁸But chose the tribe of Judah, Mount Zion which he loved.

⁶⁸ بلکه طایفهٔ یهودا را، و کوه صهیون را که دوست می‌داشت، برگزید.

⁶⁹He built his sanctuary like the heights, like the earth which he has established forever.

⁶⁹ در آنجا معبد بزرگ خود را که چون آسمان و زمین استوار و پایدار است، برپا نمود.

⁷⁰He also chose David his servant, and took him from the sheepfolds;

⁷⁰ بندهٔ خود داوود را برگزید، او را از چراگاه گوسفندان بیرون آورد،

⁷¹from following the ewes that have their young, he brought him to be the shepherd of Jacob, his people, and Israel, his inheritance.

⁷¹ جایی که گوسفندان پدرش را شبانی می‌کرد، تا شبان قوم او، یعنی بنی‌اسرائیل باشد. داوود نیز از صمیم دل و با کاردانی، پیشوایی آنها را به عهده گرفت.

⁷²So he was their shepherd according to the integrity of his heart, and guided them by the skillfulness of his hands.

⁷² داوود نیز از صمیم دل و با کاردانی، پیشوایی آنها را به عهده گرفت.