1琐法首次发言，责约伯自义
1Unya mitubag si Sophar nga Naamathitanhon, ug miingon:
2“这许多的话怎可不回答，多嘴多舌的人怎能算为义呢？
2Dili ba kinahanglan tubagon ang daghang mga pulong? Ug pakamatarungon ba ang tawo nga hinulti?
3你胡言乱语可使人不作声吗？你嘲笑的时候，无人责备吗？
3Makapahilum ba sa mga katawohan ang imong mga pagpangandak? Ug sa magayubit ikaw wala bay tawo nga arang makapakaulaw kanimo?
4你说：‘我的道理纯全，我在你眼前洁净。’
4Kay ikaw nagaingon: Ang akong pagtolon-an ulay man, Ug ako mahinlo sa atubangan sa imong mga mata.
5但愿 神说话，愿他开口跟你说话，
5Apan oh, nga mosulti pa lamang unta ang Dios, Ug magabuka sa iyang mga ngabil batok kanimo,
6把智慧的奥秘向你显明，因为真的智慧有两面。你当知道 神已忘记了你一部分的罪孽。
6Ug nga tudloan ka niya sa mga tinago sa kaalam! Kay kaniya sa pagkamasinabuton walay makatupong. Busa hibaloi nga ang Dios nagapaningil sa labing diyutay kay sa silot nga angay sa imong kasal-anan.
7 神洞悉人的罪 神高深莫测之事你怎能查出呢？全能者的终极你怎能洞悉呢？
7Makakaplag ka ba sa Dios pinaagi sa pagpangita? Makakab-ut ka ba sa pagkahingpit sa Makagagahum?
8他的智慧高于诸天，你能作什么呢？比阴间还深，你怎能识透？
8Sama sa gitas-on sa kalangitan; unsa ang arang mong mahimo? Labing halalum kay sa Sheol; unsa ang arang mong kahibaloan?
9他的智慧比地长，比海宽。
9Ang iyang gidak-on labing daku kay sa kalibutan, Ug labing halapad kay sa kadagatan.
10他若过来把人囚禁，召人受审，谁能阻止他呢？
10Kong siya molabang, ug kong iyang pagatak-umon, Ug kong iyang tigumon ngadto sa paghukom, nan kinsa ang arang makasalanta kaniya?
11因为他认识虚谎的人，他看见欺诈，怎能不鉴察？
11Kay siya nasayud sa mga tawong malimbongon: Siya makakita usab sa kasal-anan, bisan tuod dili siya magatagad niana.
12虚妄的人悟出慧心，就像野驴生子为人。
12Ang tawong hungog walay salabutan, Oo, ang tawo ipanganak ingon sa anak sa usa ka asnong ihalas.
13劝约伯悔改离罪你若心里归向他，又向他伸手祷告；
13Kong ikaw magtarung sa imong kasingkasing, Ug ituy-od mo kaniya ang imong kamot:
14你若远远地除掉你手里的欺诈，不让不义居在你的帐棚里；
14Kong ang kasal-anan anaa sa imong kamot, ipahilayo kana kanimo , Ug ang pagkadili-matarung ayaw papuy-a sa imong mga balong-balong.
15那么你必仰面，毫无愧色；你也必坚定稳妥，无所惧怕。
15Sa walay duhaduha makayahat ka unya sa imong nawong nga walay buling; Oo, ikaw mahimong lig-on ug dili magakahadlok:
16你必忘记你的苦楚，回忆好像逝去的流水，
16Kay ikaw mahakalimot sa imong kaalaut; Ikaw mahinumdum niana ingon sa mga tubig nga manglabay.
17你们的人生必明亮如正午，虽然黑暗仍像早晨。
17Ug ang imong kinabuhi modan-ag labi pa kay sa udto; Maingon kana sa kabuntagon bisan pa anaay kangitngit.
18因为有指望，你必安稳，你必四处巡查，安然睡觉。
18Ug ikaw magmalig-on kay anaa may paglaum; Oo, ikaw magapangita sa libut nimo , ug sa lig-on ikaw mopahulay.
19你躺卧，不受惊吓，必有很多人求你的情面。
19Ikaw magahigda usab, ug walay bisan kinsa nga makapahadlok kanimo; Oo, daghanan ang mohangyo kanimo.
20但恶人的眼目必昏花，逃亡之路也必断绝，他们的指望就是最后的一口气。”
20Apan ang mga mata sa mga malinapason makawang, Ug sila walay dalangpanan nga ilang pagakalagiwan; Ug ang ilang paglaum mao ang pagpanugyan sa espiritu.