1力言人生是短暂且可悲
1Ang tawo, nga natawo sa usa ka babaye, Hamubo ra sa panuigon, ug tugob sa kasamok.
2他生长如花，又遭割下；他飞去如影，并不停留。
2Siya mobuswak sama sa usa ka bulak, ug pagaputlon: Siya nagadalagan usab ingon sa usa ka anino, ug dili magadayon.
3这样的人你还睁眼看他，又把他带到你跟前受审吗？
3Nan magabuka ba ikaw sa mga mata sa pagsud-ong kaniya, Ug magadala kanako sa hukmanan uban kanimo?
4谁能使洁净出于污秽呢？无人有此本事。
4Kinsa ang makakuha ug usa ka butang nga mahinlo gikan sa mahugaw? walay mausa.
5人的日子既然被限定，他的月数亦在乎你，你也定下他的界限，使他不能越过。
5Sanglit ang iyang mga adlaw tinagalan, Ang gidaghanon sa iyang mga bulan anaa kanimo, Ug ikaw nagbutang ug mga utlanan kaniya nga dili niya malabang.
6就求你转眼不看他，使他得歇息，直等到他像雇工一样享受他的日子。
6Ayaw na siya pagsud-onga, aron siya makapahulay, Hangtud nga, ingon sa usa ka sulogoon, matapus niya ang adlaw.
7树木常有希望，树木若被砍下，也会再发芽，嫩枝仍生长不息。
7Kay adunay kalauman sa usa ka kahoy, Kong kana pagaputlon aron nga manalingsing pag-usab, Ug nga ang diyutayng sanga niana dili mohunong.
8虽然树根衰老在地里，树干也枯死在土中，
8Bisan pa magakagulang ang gamot niana diha sa yuta, Ug ang tuud niana madunot sa yuta;
9一有水气，就会萌芽，又生长枝条如新栽的树一样。
9Apan tungod sa baho sa tubig kana mangudlot, Ug mananga ingon sa usa ka tanum.
10人死了，就化为乌有；人一气绝就不在了。
10Apan ang tawo mamatay, ug igalubong: Oo, ang gininhawa sa tawo mabugto, ug hain na man siya?
11海洋中的水消失，江河枯竭干涸，
11Ingon nga ang katubigan maitus sa dagat, Ug ang suba magakakunhod ug momala;
12人也是这样一躺下去，就不再起来，直到天都没有了还不醒过来，也不能从睡眠中被唤醒。
12Mao usab ang tawo mamatay ug dili na mobalik: Hangtud nga mawala ang kalangitan, sila dili na manghigmata, Dili usab sila mapukaw sa ilang pagkatulog.
13但愿你把我藏在阴间，把我隐藏，直到你的怒气过去；愿你为我定一个期限，好记念我。
13Oh nga sa Sheol unta tagoan mo ako, Nga imo unta akong ibutang sa tago, hangtud nga mahupay ang imong kaligutgut, Nga imo unta akong tagalan ug panahon, ug mahinumdum ka kanako!
14人若死了，怎能再活呢？我要在我一切劳苦的日子等待，等到我得释放的时候来到。
14Kong ang tawo mamatay, mabuhi ba siya pag-usab ? Paabuton unta nako ang tanang adlaw sa akong pagpakigbisog, Hangtud ang akong pagkabalhin modangat.
15你一呼叫，我就回答你，你必渴慕你手所作的。
15Ikaw motawag unta, ug kanimo ako motubag: Ikaw mokinahanglan sa buhat sa imong mga kamot.
16但现在你数点我的脚步，必不再鉴察我的罪过，
16Apan karon imong ginaihap ang akong mga lakang? Dili ba ikaw magtimaan sa akong sala?
17我的过犯被你封在囊中，我的罪孽你以灰泥遮盖了。
17Ang akong kalapasan gibaliktosan sulod sa usa ka puntil, Ug imong gitak-uman ang akong kadautan.
18山崩下坠，岩石挪开原处；
18Apan ang bukid nga nagakatumpag, mawagtang: Ug ang bato mahasalikway gikan sa iyang nahamutangan;
19流水磨蚀石头，水的泛溢冲去地上的尘土，你也这样灭绝人的指望。
19Ang katubigan magahilis sa mga bato; Ang mga pag-awas niana magabugwas sa abug sa yuta: Maingon man niana ginalaglag mo ang paglaum sa tawo.
20你永远胜过人，人就去世，你改变他的容貌，把他遣走。
20Ikaw sa walay katapusan makadaug kaniya, ug siya molabay: Ikaw magausab sa iyang nawong, ug kaniya magapalakaw.
21他的儿女得尊荣，他并不晓得，他们降为卑，他也不觉得，
21Ang iyang mga anak mahimong dungganon, ug siya dili mahibalo niana; Ug sila ginahimong ubos apan siya dili makatimaan niana kanila.
22只觉自己身上的痛苦，为自己悲哀。”
22Apan kaniya may kasakit ang iyang unod, Ug sa sulod niya nagabangotan ang iyang kalag.