¹My soul is weary of my life; I will leave my complaint upon myself; I will speak in the bitterness of my soul.

¹ از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.

²I will say unto God, Do not condemn me; shew me wherefore thou contendest with me.

² خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟

³Is it good unto thee that thou shouldest oppress, that thou shouldest despise the work of thine hands, and shine upon the counsel of the wicked?

³ آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟

⁴Hast thou eyes of flesh? or seest thou as man seeth?

⁴ آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟

⁵Are thy days as the days of man? are thy years as man's days,

⁵ آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است

⁶That thou enquirest after mine iniquity, and searchest after my sin?

⁶ پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟

⁷Thou knowest that I am not wicked; and there is none that can deliver out of thine hand.

⁷ خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.

⁸Thine hands have made me and fashioned me together round about; yet thou dost destroy me.

⁸ تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.

⁹Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay; and wilt thou bring me into dust again?

⁹ به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.

¹⁰Hast thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese?

¹⁰ تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.

¹¹Thou hast clothed me with skin and flesh, and hast fenced me with bones and sinews.

¹¹ با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.

¹²Thou hast granted me life and favour, and thy visitation hath preserved my spirit.

¹² به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.

¹³And these things hast thou hid in thine heart: I know that this is with thee.

¹³ امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.

¹⁴If I sin, then thou markest me, and thou wilt not acquit me from mine iniquity.

¹⁴ تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.

¹⁵If I be wicked, woe unto me; and if I be righteous, yet will I not lift up my head. I am full of confusion; therefore see thou mine affliction;

¹⁵ هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.

¹⁶For it increaseth. Thou huntest me as a fierce lion: and again thou shewest thyself marvellous upon me.

¹⁶ اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.

¹⁷Thou renewest thy witnesses against me, and increasest thine indignation upon me; changes and war are against me.

¹⁷ تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.

¹⁸Wherefore then hast thou brought me forth out of the womb? Oh that I had given up the ghost, and no eye had seen me!

¹⁸ چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.

¹⁹I should have been as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave.

¹⁹ مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.

²⁰Are not my days few? cease then, and let me alone, that I may take comfort a little,

²⁰ از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.

²¹Before I go whence I shall not return, even to the land of darkness and the shadow of death;

²¹ بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست. به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.

²²A land of darkness, as darkness itself; and of the shadow of death, without any order, and where the light is as darkness.

²² به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.