¹Man that is born of a woman is of few days and full of trouble.

¹ انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

²He cometh forth like a flower, and is cut down: he fleeth also as a shadow, and continueth not.

² همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

³And doth thou open thine eyes upon such an one, and bringest me into judgment with thee?

³ پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

⁴Who can bring a clean thing out of an unclean? not one.

⁴ هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

⁵Seeing his days are determined, the number of his months are with thee, thou hast appointed his bounds that he cannot pass;

⁵ طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

⁶Turn from him, that he may rest, till he shall accomplish, as an hireling, his day.

⁶ پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

⁷For there is hope of a tree, if it be cut down, that it will sprout again, and that the tender branch thereof will not cease.

⁷ برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

⁸Though the root thereof wax old in the earth, and the stock thereof die in the ground;

⁸ هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

⁹Yet through the scent of water it will bud, and bring forth boughs like a plant.

⁹ بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

¹⁰But man dieth, and wasteth away: yea, man giveth up the ghost, and where is he?

¹⁰ امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

¹¹As the waters fail from the sea, and the flood decayeth and drieth up:

¹¹ مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

¹²So man lieth down, and riseth not: till the heavens be no more, they shall not awake, nor be raised out of their sleep.

¹² انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

¹³O that thou wouldest hide me in the grave, that thou wouldest keep me secret, until thy wrath be past, that thou wouldest appoint me a set time, and remember me!

¹³ ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

¹⁴If a man die, shall he live again? all the days of my appointed time will I wait, till my change come.

¹⁴ وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

¹⁵Thou shalt call, and I will answer thee: thou wilt have a desire to the work of thine hands.

¹⁵ آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

¹⁶For now thou numberest my steps: dost thou not watch over my sin?

¹⁶ تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

¹⁷My transgression is sealed up in a bag, and thou sewest up mine iniquity.

¹⁷ مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

¹⁸And surely the mountains falling cometh to nought, and the rock is removed out of his place.

¹⁸ زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

¹⁹The waters wear the stones: thou washest away the things which grow out of the dust of the earth; and thou destroyest the hope of man.

¹⁹ آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

²⁰Thou prevailest for ever against him, and he passeth: thou changest his countenance, and sendest him away.

²⁰ تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

²¹His sons come to honour, and he knoweth it not; and they are brought low, but he perceiveth it not of them.

²¹ اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند. او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.

²²But his flesh upon him shall have pain, and his soul within him shall mourn.

²² او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.