¹Then Job answered and said,

¹ من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

²I have heard many such things: miserable comforters are ye all.

² تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

³Shall vain words have an end? or what emboldeneth thee that thou answerest?

³ اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

⁴I also could speak as ye do: if your soul were in my soul's stead, I could heap up words against you, and shake mine head at you.

⁴ امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

⁵But I would strengthen you with my mouth, and the moving of my lips should asswage your grief.

⁵ هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

⁶Though I speak, my grief is not asswaged: and though I forbear, what am I eased?

⁶ زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

⁷But now he hath made me weary: thou hast made desolate all my company.

⁷ تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

⁸And thou hast filled me with wrinkles, which is a witness against me: and my leanness rising up in me beareth witness to my face.

⁸ تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

⁹He teareth me in his wrath, who hateth me: he gnasheth upon me with his teeth; mine enemy sharpeneth his eyes upon me.

⁹ مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

¹⁰They have gaped upon me with their mouth; they have smitten me upon the cheek reproachfully; they have gathered themselves together against me.

¹⁰ خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

¹¹God hath delivered me to the ungodly, and turned me over into the hands of the wicked.

¹¹ من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

¹²I was at ease, but he hath broken me asunder: he hath also taken me by my neck, and shaken me to pieces, and set me up for his mark.

¹² تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

¹³His archers compass me round about, he cleaveth my reins asunder, and doth not spare; he poureth out my gall upon the ground.

¹³ او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

¹⁴He breaketh me with breach upon breach, he runneth upon me like a giant.

¹⁴ لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

¹⁵I have sewed sackcloth upon my skin, and defiled my horn in the dust.

¹⁵ از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

¹⁶My face is foul with weeping, and on my eyelids is the shadow of death;

¹⁶ امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

¹⁷Not for any injustice in mine hands: also my prayer is pure.

¹⁷ ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

¹⁸O earth, cover not thou my blood, and let my cry have no place.

¹⁸ شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

¹⁹Also now, behold, my witness is in heaven, and my record is on high.

¹⁹ دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

²⁰My friends scorn me: but mine eye poureth out tears unto God.

²⁰ و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود. زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.

²¹O that one might plead for a man with God, as a man pleadeth for his neighbour!

²¹ زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.

²²When a few years are come, then I shall go the way whence I shall not return.