¹My breath is corrupt, my days are extinct, the graves are ready for me.

¹ روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

²Are there not mockers with me? and doth not mine eye continue in their provocation?

² در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

³Lay down now, put me in a surety with thee; who is he that will strike hands with me?

³ خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

⁴For thou hast hid their heart from understanding: therefore shalt thou not exalt them.

⁴ کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

⁵He that speaketh flattery to his friends, even the eyes of his children shall fail.

⁵ خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

⁶He hath made me also a byword of the people; and aforetime I was as a tabret.

⁶ چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

⁷Mine eye also is dim by reason of sorrow, and all my members are as a shadow.

⁷ آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

⁸Upright men shall be astonied at this, and the innocent shall stir up himself against the hypocrite.

⁸ اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

⁹The righteous also shall hold on his way, and he that hath clean hands shall be stronger and stronger.

⁹ اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

¹⁰But as for you all, do ye return, and come now: for I cannot find one wise man among you.

¹⁰ عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

¹¹My days are past, my purposes are broken off, even the thoughts of my heart.

¹¹ دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

¹²They change the night into day: the light is short because of darkness.

¹² یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

¹³If I wait, the grave is mine house: I have made my bed in the darkness.

¹³ گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

¹⁴I have said to corruption, Thou art my father: to the worm, Thou art my mother, and my sister.

¹⁴ امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟ امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

¹⁵And where is now my hope? as for my hope, who shall see it?

¹⁵ امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

¹⁶They shall go down to the bars of the pit, when our rest together is in the dust.