¹Moreover Job continued his parable, and said,

¹ ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

²Oh that I were as in months past, as in the days when God preserved me;

² ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

³When his candle shined upon my head, and when by his light I walked through darkness;

³ در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

⁴As I was in the days of my youth, when the secret of God was upon my tabernacle;

⁴ آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

⁵When the Almighty was yet with me, when my children were about me;

⁵ خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

⁶When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;

⁶ پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

⁷When I went out to the gate through the city, when I prepared my seat in the street!

⁷ وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

⁸The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, and stood up.

⁸ جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

⁹The princes refrained talking, and laid their hand on their mouth.

⁹ رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

¹⁰The nobles held their peace, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.

¹⁰ حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

¹¹When the ear heard me, then it blessed me; and when the eye saw me, it gave witness to me:

¹¹ هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

¹²Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and him that had none to help him.

¹² زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

¹³The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow's heart to sing for joy.

¹³ کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

¹⁴I put on righteousness, and it clothed me: my judgment was as a robe and a diadem.

¹⁴ کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

¹⁵I was eyes to the blind, and feet was I to the lame.

¹⁵ برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

¹⁶I was a father to the poor: and the cause which I knew not I searched out.

¹⁶ از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

¹⁷And I brake the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.

¹⁷ دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

¹⁸Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand.

¹⁸ آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

¹⁹My root was spread out by the waters, and the dew lay all night upon my branch.

¹⁹ مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

²⁰My glory was fresh in me, and my bow was renewed in my hand.

²⁰ همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

²¹Unto me men gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.

²¹ همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

²²After my words they spake not again; and my speech dropped upon them.

²² وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

²³And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide as for the latter rain.

²³ آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

²⁴If I laughed on them, they believed it not; and the light of my countenance they cast not down.

²⁴ وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم. در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

²⁵I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the army, as one that comforteth the mourners.

²⁵ در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.