¹God, who at sundry times and in divers manners spake in time past unto the fathers by the prophets,

¹ХӮДОЕ ки аз қадимулайём борҳо ва ба тарзи гуногун ба падарони мо ба василаи анбиё сухан рондааст,

²Hath in these last days spoken unto us by his Son, whom he hath appointed heir of all things, by whom also he made the worlds;

²Дар ин айёми охир ба мо ба василаи Писараш сухан ронд, ки Ӯро вориси ҳама чиз таъин намуд ва оламҳоро низ ба воситаи Ӯ ба вуҷуд овард.

³Who being the brightness of his glory, and the express image of his person, and upholding all things by the word of his power, when he had by himself purged our sins, sat down on the right hand of the Majesty on high:

³Писараш, ки дурахши ҷалол ва мазҳари моҳияти Ӯ буда, ҳама чизро бо каломи қуввати Худ нигоҳ доштааст, чун татҳири гуноҳҳои моро ба амал овард, ба ямини Кибрие дар афроз нишаст,

⁴Being made so much better than the angels, as he hath by inheritance obtained a more excellent name than they.

⁴Ва чй қадаре ки аз фариштагон бартарӣ пайдо кард, ҳамон қадар аз онҳо исми аълотаре мерос гирифтааст.

⁵For unto which of the angels said he at any time, Thou art my Son, this day have I begotten thee? And again, I will be to him a Father, and he shall be to me a Son?

⁵Зеро ба кадоме аз фариштагон Худо ягон вақт гуфтааст: "Ту Писари Ман ҳастӣ; Ман имрӯз ПадариТу шудаам"? Ва боз: "Ман ба Ӯ Падар хоҳам буд, ва Ӯ ба Ман Писар хоҳад буд"?

⁶And again, when he bringeth in the firstbegotten into the world, he saith, And let all the angels of God worship him.

⁶Ва боз, вакте ки Нахустзодаро ба ҷаҳон дохил мекунад, мегӯяд: "Ва бигзор ҳамаи фариштагони Худо Ӯро парастиш кунанд".

⁷And of the angels he saith, Who maketh his angels spirits, and his ministers a flame of fire.

⁷Дар бораи фариштагон гуфта шудааст: "ФаришТагони Худро ба бодҳо табдил медиҳад ва хизматгорони Худро ба отапш сӯзон".

⁸But unto the Son he saith, Thy throne, O God, is for ever and ever: a sceptre of righteousness is the sceptre of thy kingdom.

⁸Аммо дар бораи Писараш гуфта шудааст: "Тахти Ту, эй Худо, то абад аст, ва асои садоқат асои салтанати Туст.

⁹Thou hast loved righteousness, and hated iniquity; therefore God, even thy God, hath anointed thee with the oil of gladness above thy fellows.

⁹"Адолатро дӯст дошта, аз шарорат нафрат дорй. Бинобар ин Худо, Худои Ту, Туро бо равғани шодмонӣ бештар аз рафиқонат тадҳин кардааст".

¹⁰And, Thou, Lord, in the beginning hast laid the foundation of the earth; and the heavens are the works of thine hands:

¹⁰Ва боз: "Дар эамони кадим Ту, эй Худованд, заминро буньёд кардаӣ, ва осмон амали дастҳои Туст.

¹¹They shall perish; but thou remainest; and they all shall wax old as doth a garment;

¹¹"Онҳо фано хоҳанд шуд, валекин Ту қоим хоҳӣ буд; ва ҳамаашон мисли ҷомае ҷиғдаҷиғда хоҳанд шуд,

¹²And as a vesture shalt thou fold them up, and they shall be changed: but thou art the same, and thy years shall not fail.

¹²"Мисли пероҳане онҳоро хоҳӣ печонид, ва онҳо мубаддал хоҳанд шуд. Валекин Ту айни ҳамон ҳастӣ, ва солҳои Ту тамом нахоҳад шуд".

¹³But to which of the angels said he at any time, Sit on my right hand, until I make thine enemies thy footstool?

¹³Ба кадоме аз фариштагон Худо ягон вақт гуфтааст: "Ба ямини Ман бинишин, то душманони Туро зери лои Ту андозам"?

¹⁴Are they not all ministering spirits, sent forth to minister for them who shall be heirs of salvation?

¹⁴Оё ҳамаи онҳо рӯҳҳои хизматгузор нестанд, ки барои хизмати онҳое фиристода мешаванд, ки вориси наҷот хоҳанд шуд?