¹Wherefore, holy brethren, partakers of the heavenly calling, consider the Apostle and High Priest of our profession, Christ Jesus;

¹ПАС, эй бародарони муқаддас, ки дар даъвати осмонй шарик ҳастед, ба Расул ва Саркоҳини эътирофи мо - Исои Масеҳ назар дӯзед,

²Who was faithful to him that appointed him, as also Moses was faithful in all his house.

²Ки Ӯ ба Он ки Ӯро таъин намуд, амин буд, чунон ки Мусо низ дар тамоми хонаи Ӯ амин буд.

³For this man was counted worthy of more glory than Moses, inasmuch as he who hath builded the house hath more honour than the house.

³Зеро Ӯ нисбат ба Мусо сазовори ҷалоли бештаре гардид, чунки меъмори хона, назар ба худи хона, эҳтироми бештаре дорад;

⁴For every house is builded by some man; but he that built all things is God.

⁴Зеро ки ҳар хона меъмори худро дорад, валекин меъмори ҳама чиз Худост.

⁵And Moses verily was faithful in all his house, as a servant, for a testimony of those things which were to be spoken after;

⁵Ва Мусо дар тамоми хонаи Ӯ мисли хизматгузор амин буд, то шаҳодат диҳад дар бораи чизҳое ки дар оянда бояд гуфта шавад.

⁶But Christ as a son over his own house; whose house are we, if we hold fast the confidence and the rejoicing of the hope firm unto the end.

⁶Аммо Масеҳ мисли Писар аст бар хонаи Ӯ; ва хонаи Ӯ мо ҳастем, ба шарте ки ҷуръат ва фахри умедро то ба оҳир боматонат нигоҳ дорем.

⁷Wherefore (as the Holy Ghost saith, To day if ye will hear his voice,

⁷Бинобар ин, чунон ки Рӯҳулқудс мегӯяд, "имрӯз агар овози Ӯро бишнавед,

⁸Harden not your hearts, as in the provocation, in the day of temptation in the wilderness:

⁸"Дилҳои худро сахт накунед, мисли замони ошӯб, мисли рӯзи озмоиш дар биёбон,

⁹When your fathers tempted me, proved me, and saw my works forty years.

⁹"Ки дар он ҷо падарони шумо Маро озмуданд; Маро имтиҳон карданд, агарчи аъмоли Маро чил сол дида буданд.

¹⁰Wherefore I was grieved with that generation, and said, They do alway err in their heart; and they have not known my ways.

¹⁰"Ба ин сабаб бар ин насл дарғазаб шудам ва гуфтам: ҳамеша дилашон гумроҳ мешавад, ва роҳҳои Маро нафаҳмидаанд;

¹¹So I sware in my wrath, They shall not enter into my rest.)

¹¹"Ва Ман дар ғазаби Худ қасам хӯрдам, ки онҳо ба оромии Ман дохил нахоҳанд щуд".

¹²Take heed, brethren, lest there be in any of you an evil heart of unbelief, in departing from the living God.

¹²Эй бародарон, бохабар бошед, ки касе аз шумо дили шарир ва беимоне ки аз Худои Хдй рӯй мегардонад, надошта бошад,

¹³But exhort one another daily, while it is called To day; lest any of you be hardened through the deceitfulness of sin.

¹³Балки якдигарро ҳар рӯз насиҳат диҳед, то даме ки "имрӯз" гуфта мешавад, ки касе аз шумо ба фиребҳои гуноҳ афтода, сахтдил нашавад.

¹⁴For we are made partakers of Christ, if we hold the beginning of our confidence stedfast unto the end;

¹⁴Зеро ки мо шарикони Масеҳ гардидаем, ба шарте ки асоси эътимоди худро то ба охир боматонат нигоҳ дорем,

¹⁵While it is said, To day if ye will hear his voice, harden not your hearts, as in the provocation.

¹⁵Чунон ки гуфта мешавад: "Имрӯз, агар овози Ӯро бишнавед, дилҳои худро сахт накунед, мисли замони ошӯб".

¹⁶For some, when they had heard, did provoke: howbeit not all that came out of Egypt by Moses.

¹⁶Зеро киҳо буданд, ки шунида, ошӯб бардоштанд? Оё на ҳамаи онҳое ки ба туфайли Мусо аз Миср берун омада буданд?

¹⁷But with whom was he grieved forty years? was it not with them that had sinned, whose carcases fell in the wilderness?

¹⁷Ва бар киҳо Ӯ чил сол дар ғазаб шуд? Оё на бар осиёне ки ҷасадҳошон дар биёбон фурӯ ғалтид?

¹⁸And to whom sware he that they should not enter into his rest, but to them that believed not?

¹⁸Ва дар ҳаққи киҳо Ӯ қасам хурд, ки ба оромии Ӯ дохил нахоҳанд шуд? Оё на дар ҳаққи онҳое ки беитоатӣ карДанд?

¹⁹So we see that they could not enter in because of unbelief.

¹⁹Ва мо мебинем, ки онҳо аз боиси беимонӣ натавонистанд доҳшт шаванд.