¹فاجاب اليفاز التيماني وقال

¹Þá svaraði Elífas frá Teman og mælti:

²ان امتحن احد كلمة معك فهل تستاء. ولكن من يستطيع الامتناع عن الكلام.

²Munt þú taka því illa, þótt maður dirfist að yrða á þig? Og þó, hver fær orða bundist?

³ها انت قد ارشدت كثيرين وشددت ايادي مرتخية.

³Sjá, þú hefir áminnt marga, og magnþrota hendur hefir þú styrkt.

⁴قد اقام كلامك العاثر وثبت الركب المرتعشة.

⁴Þann sem hrasaði, reistu orð þín á fætur, og hnígandi hnén gjörðir þú stöðug.

⁵والآن اذ جاء عليك ضجرت. اذ مسّك ارتعت.

⁵En nú, þegar það kemur yfir þig, gefst þú upp, þegar það nær þér sjálfum, missir þú móðinn.

⁶أليست تقواك هي معتمدك ورجاؤك كمال طرقك.

⁶Er ekki guðhræðsla þín athvarf þitt og þitt grandvara líferni von þín?

⁷اذكر من هلك وهو بري واين أبيد المستقيمون.

⁷Hugsaðu þig um: Hver er sá, er farist hafi saklaus, og hvar hefir hinum réttvísu verið tortímt?

⁸كما قد رايت ان الحارثين اثما والزارعين شقاوة يحصدونها.

⁸Að því, er ég hefi séð: Þeir sem plægðu rangindi og sáðu óhamingju, þeir einir hafa uppskorið það.

⁹بنسمة الله يبيدون وبريح انفه يفنون.

⁹Fyrir andgusti Guðs fórust þeir, fyrir reiðiblæstri hans urðu þeir að engu.

¹⁰زمجرة الاسد وصوت الزئير وانياب الاشبال تكسرت.

¹⁰Öskur ljónsins og rödd óargadýrsins, _ tennur ljónshvolpanna eru brotnar sundur.

¹¹الليث هالك لعدم الفريسة واشبال اللبوة تبددت

¹¹Ljónið ferst, af því að það vantar bráð, og hvolpar ljónynjunnar tvístrast.

¹²ثم اليّ تسللت كلمة فقبلت اذني منها ركزا.

¹²En til mín laumaðist orð, og eyra mitt nam óminn af því _

¹³في الهواجس من رؤى الليل عند وقوع سبات على الناس

¹³í heilabrotunum, sem nætursýnirnar valda, þá er þungur svefnhöfgi er fallinn yfir mennina.

¹⁴اصابني رعب ورعدة فرجفت كل عظامي.

¹⁴Ótti kom yfir mig og hræðsla, svo að öll bein mín nötruðu.

¹⁵فمرّت روح على وجهي. اقشعر شعر جسدي.

¹⁵Og vindgustur straukst fram hjá andliti mínu, hárin risu á líkama mínum.

¹⁶وقفت ولكني لم اعرف منظرها. شبه قدام عينيّ. سمعت صوتا منخفضا

¹⁶Þarna stóð það _ útlitið þekkti ég ekki _, einhver mynd fyrir augum mínum, ég heyrði ymjandi rödd:

¹⁷أالانسان ابرّ من الله ام الرجل اطهر من خالقه.

¹⁷,,Er maðurinn réttlátur fyrir Guði, nokkur mannkind hrein fyrir skapara sínum?

¹⁸هوذا عبيده لا يأتمنهم والى ملائكته ينسب حماقة.

¹⁸Sjá, þjónum sínum treystir hann ekki, og hjá englum sínum finnur hann galla,

¹⁹فكم بالحري سكان بيوت من طين الذين اساسهم في التراب ويسحقون مثل العث.

¹⁹hvað þá hjá þeim, sem búa í leirhúsum, þeim sem eiga rót sína að rekja til moldarinnar, sem marðir eru sundur sem mölur væri.

²⁰بين الصباح والمساء يحطمون. بدون منتبه اليهم الى الابد يبيدون

²⁰Milli morguns og kvelds eru þeir molaðir sundur, án þess að menn gefi því gaum, tortímast þeir gjörsamlega.Tjaldstaginu er kippt upp, þeir deyja, og það í vanhyggju sinni.``

²¹أما انتزعت منهم طنبهم. يموتون بلا حكمة

²¹Tjaldstaginu er kippt upp, þeir deyja, og það í vanhyggju sinni.``