¹أليس جهاد للانسان على الارض وكايام الاجير ايامه.

¹Er ekki líf mannsins á jörðinni herþjónusta og dagar hans sem dagar daglaunamanns?

²كما يتشوّق العبد الى الظل وكما يترجّى الاجير اجرته

²Eins og þræll, sem þráir forsælu, og eins og daglaunamaður, sem bíður eftir kaupi sínu,

³هكذا تعين لي اشهر سوء وليالي شقاء قسمت لي.

³svo hafa mér hlotnast mæðumánuðir og kvalanætur orðið hlutskipti mitt.

⁴اذا اضطجعت اقول متى اقوم. الليل يطول واشبع قلقا حتى الصبح.

⁴Þegar ég leggst til hvíldar, hugsa ég: ,,Nær mun ég rísa á fætur?`` Og kveldið er langt, og ég fæ mig fullsaddan á að bylta mér uns aftur eldir.

⁵لبس لحمي الدود مع مدر التراب. جلدي كرش وساخ.

⁵Líkami minn er þakinn ormum og moldarskánum, húð mín skorpnar og rifnar upp aftur.

⁶ايامي اسرع من الوشيعة وتنتهي بغير رجاء

⁶Dagar mínir eru hraðfleygari en vefjarskyttan, og þeir hverfa án vonar.

⁷اذكر ان حياتي انما هي ريح وعيني لا تعود ترى خيرا.

⁷Minnstu þess, Guð, að líf mitt er andgustur! Aldrei framar mun auga mitt gæfu líta.

⁸لا تراني عين ناظري. عيناك عليّ ولست انا.

⁸Það auga, sem nú sér mig, mun eigi líta mig framar, augu þín leita mín, en ég er horfinn.

⁹السحاب يضمحل ويزول. هكذا الذي ينزل الى الهاوية لا يصعد.

⁹Eins og skýið eyðist og hverfur, svo kemur og sá eigi aftur, er niður stígur til Heljar.

¹⁰لا يرجع بعد الى بيته ولا يعرفه مكانه بعد.

¹⁰Hann hverfur aldrei aftur til húss síns, og heimili hans þekkir hann eigi framar.

¹¹انا ايضا لا امنع فمي. اتكلم بضيق روحي. اشكو بمرارة نفسي.

¹¹Ég ætla þá ekki heldur að hafa taum á tungu minni, ég ætla að tala í hugarangist minni, ég ætla að kveina í sálarkvöl minni.

¹²أبحر انا ام تنين حتى جعلت عليّ حارسا.

¹²Er ég haf eða sjóskrímsl, svo að þú þurfir að setja vörð yfir mig?

¹³ان قلت فراشي يعزيني مضجعي ينزع كربتي

¹³Þegar ég hugsa með sjálfum mér: ,,Rúmið mitt skal hugga mig, hvílan mín létta mér hörmung mína``

¹⁴تريعني بالاحلام وترهبني برؤى

¹⁴þá hræðir þú mig með draumum og skelfir mig með sýnum,

¹⁵فاختارت نفسي الخنق الموت على عظامي هذه.

¹⁵svo að ég kýs heldur að kafna, heldur að deyja en að vera slík beinagrind.

¹⁶قد ذبت. لا الى الابد احيا. كف عني لان ايامي نفخة.

¹⁶Ég er leiður á þessu _ ekki lifi ég eilíflega _, slepptu mér, því að dagar mínir eru andartak.

¹⁷ما هو الانسان حتى تعتبره وحتى تضع عليه قلبك

¹⁷Hvað er maðurinn, að þú metir hann svo mikils og að þú snúir huga þínum til hans?

¹⁸وتتعهّده كل صباح وكل لحظة تمتحنه.

¹⁸að þú heimsækir hann á hverjum morgni og reynir hann á hverri stundu?

¹⁹حتى متى لا تلتفت عني ولا ترخيني ريثما ابلع ريقي.

¹⁹Hvenær ætlar þú loks að líta af mér, loks að sleppa mér, meðan ég renni niður munnvatninu?

²⁰أأخطأت. ماذا افعل لك يا رقيب الناس. لماذا جعلتني عاثورا لنفسك حتى اكون على نفسي حملا.

²⁰Hafi ég syndgað _ hvað get ég gert þér, þú vörður manna? Hvers vegna hefir þú mig þér að skotspæni, svo að ég er sjálfum mér byrði?Og hví fyrirgefur þú mér eigi synd mína og nemur burt sekt mína? Því að nú leggst ég til hvíldar í moldu, og leitir þú mín, þá er ég eigi framar til.

²¹ولماذا لا تغفر ذنبي ولا تزيل اثمي لاني الآن اضطجع في التراب. تطلبني فلا اكون

²¹Og hví fyrirgefur þú mér eigi synd mína og nemur burt sekt mína? Því að nú leggst ég til hvíldar í moldu, og leitir þú mín, þá er ég eigi framar til.