1Човекът роден от жена е кратковременен И пълен със смущение.
1Maðurinn, af konu fæddur, lifir stutta stund og mettast órósemi.
2Цъфти като цвят, и се покосява; Бяга като сянка, и не се държи.
2Hann rennur upp og fölnar eins og blóm, flýr burt eins og skuggi og hefir ekkert viðnám.
3И върху такъв ли отваряш очите Си, И ме караш на съд с Тебе?
3Og yfir slíkum heldur þú opnum augum þínum og dregur mig fyrir dóm hjá þér!
4Кой може да извади чисто от нечисто? Никой.
4Hvernig ætti hreinn að koma af óhreinum? Ekki einn!
5Тъй като дните му са определени, И числото на месеците му е у Тебе, И Ти си поставил границите му, които не може да премине,
5Ef dagar hans eru ákvarðaðir, tala mánaða hans tiltekin hjá þér, hafir þú ákveðið takmark hans, er hann fær eigi yfir komist,
6Отвърни погледа Си от него, за да си почине, Догде като наемник доизкара деня си.
6þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður.
7Защото за дървото има надежда Че, ако се отсече пак ще поникне, И че издънката му няма да изчезне,
7Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp.
8Даже ако коренът му остарее в земята, И ако пънът му умре в пръстта;
8Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni,
9Понеже от дъха на водата ще поникне, И ще покара клончета като новопосадено.
9þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu.
10Но човек умира и прехожда; Да! човек издъхва, и де го?
10En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá?
11Както водите чезнат из морето, И реката престава и пресъхва,
11Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp,
12Така човек ляга, и не става вече; Докато небесата не преминат те няма да се събудят, И няма да станат от съня си.
12þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum.
13О, дано ме скриеше Ти в преизподнята, Да ме покриеше догде премине гневът Ти, Да ми определеше срок, и [тогава] да би ме спомнил!
13Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín!
14Ако умре човек, ще оживее ли? През всичките дни на воюването си ще чакам, Докато дойде промяната ми.
14Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi.
15Ще повикнеш, и аз ще Ти се отзова; Ще пожелаеш делото на ръцете Си.
15Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna.
16А сега броиш стъпките ми; Не наблюдаваш ли греховете ми?
16Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni.
17Престъплението ми е запечатано в мешец, И зашиваш беззаконието ми.
17Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit.
18Наистина, [както] и планината като пада унищожава се, И скалата се премества от мястото си;
18En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum,
19[Както] водите изтриват камъните; И наводненията им завличат пръстта от земята; [Така] Ти погубваш надеждата на човека.
19eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu.
20Надделяваш всякога над него, и той прехожда; Изменяваш лицето му, и го отпращаш.
20Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott.
21Синовете му достигат до почитание, а той не знае; И биват свалени, а той не забелязва това за тях;
21Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var.Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
22[Знае] само, че снагата му е за него в болки, И душата му е за него в жалеене.
22Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.