1Kad mi je duši život omrznuo, nek' mi tužaljka poteče slobodno, zborit ću u gorčini duše svoje.
1Tedis al mia animo mia vivo; Mi fordonos min al mia plendado; Mi parolos en la malgxojeco de mia animo.
2Reću ću Bogu: Nemoj me osudit! Kaži mi zašto se na me obaraš.
2Mi diros al Dio:Ne kondamnu min, Sciigu al mi, pro kio Vi malpacas kontraux mi.
3TÓa što od toga imaš da me tlačiš, da djelo ruku svojih zabacuješ, da pomažeš namjerama opakih?
3CXu Vi trovas tion bona, ke Vi turmentas, Ke Vi forpusxas la laboritajxon de Viaj manoj, Sendas brilon sur la entreprenon de malpiuloj?
4Jesu li u tebe oči tjelesne? Zar ti vidiš kao što čovjek vidi?
4CXu Vi havas okulojn karnajn, Kaj cxu Vi rigardas, kiel homo rigardas?
5Zar su ti dani k'o dani smrtnika a kao ljudski vijek tvoje godine?
5CXu Viaj tagoj estas kiel la tagoj de homo, Aux cxu Viaj jaroj estas kiel la vivtempo de homo,
6Zbog čega krivnju moju istražuješ i grijehe moje hoćeš razotkriti,
6Ke Vi sercxas mian kulpon Kaj penas trovi mian pekon,
7kad znadeš dobro da sam nedužan, da ruci tvojoj izmaknut ne mogu?
7Kvankam Vi scias, ke mi ne estas malbonagulo, Sed el Via mano neniu povas savi?
8Tvoje me ruke sazdaše, stvoriše, zašto da me sada opet raščiniš!
8Viaj manoj min formis kaj faris min tutan cxirkauxe, Kaj tamen Vi min pereigas!
9Sjeti se, k'o glinu si me sazdao i u prah ćeš me ponovo vratiti.
9Rememoru, ke kiel argilon Vi min prilaboris; Kaj Vi returne faros min polvo.
10Nisi li mene k'o mlijeko ulio i učinio da se k'o sir zgrušam?
10Vi elversxis ja min kiel lakton, Kaj kiel fromagxon Vi min kundensigis.
11Kožom si me i mesom odjenuo, kostima si me spleo i žilama.
11Per hauxto kaj karno Vi min vestis, Per ostoj kaj tendenoj Vi min plektis.
12S milošću si mi život darovao, brižljivo si nad mojim bdio dahom.
12Vivon kaj bonon Vi donis al mi, Kaj Via prizorgado gardis mian spiriton.
13Al' u svom srcu ovo si sakrio, znam da je tvoja to bila namjera:
13Sed cxi tion Vi kasxis en Via koro; Mi scias, ke Vi tion intencis:
14da paziš budno hoću li zgriješiti i da mi grijeh ne prođe nekažnjeno.
14Se mi pekos, Vi tion rimarkos sur mi, Kaj mian pekon Vi ne lasos senpuna.
15Ako sam grešan, onda teško meni, ako li sam prav, glavu ne smijem dići - shrvan sramotom, nesrećom napojen!
15Se mi agis malbone, ve al mi! Se mi estas prava, mi ne povas tamen levi mian kapon, Estante tute humiligita Kaj vidante mian mizeron.
16Ispravim li se, k'o lav me nagoniš, snagu svoju okušavaš na meni,
16Se gxi levigxas, Vi cxasas min kiel leono, Kaj denove montras sur mi Vian mirindan potencon.
17optužbe nove na mene podižeš, jarošću većom na mene usplamtiš i sa svježim se četama obaraš.
17Vi elmetas kontraux mi novajn atestojn, Plifortigas Vian koleron kontraux mi; Nova armeo min atakas.
18Iz utrobe što si me izvukao? O, što ne umrijeh: vidjeli me ne bi,
18Por kio Vi elirigis min el la ventro? Ho, se mi estus pereinta, ke nenies okulo min vidu!
19bio bih k'o da me ni bilo nije, iz utrobe u grob bi me stavili.
19Tiam mi estus kiel ne estinta; El la ventro mi estus transportita en la tombon.
20Mog su života dani tako kratki! Pusti me da se još malo veselim
20Mia vivo estas ja mallonga; CXesu do, lasu min libera, por ke mi iom revigligxu,
21prije nego ću na put bez povratka, u zemlju tame, zemlju sjene smrtne,
21Antaux ol mi foriros senrevene En la landon de mallumo kaj de morta ombro,
22u zemlju tmine guste i meteža, gdje je svjetlost slična noći najcrnjoj."
22En la landon, kie la lumo estas kiel mallumo, Kie estas morta ombro kaj senordeco, Kie estas lume kiel en mallumego.