¹Čovjek koga je žena rodila kratka je vijeka i pun nevolja.

¹Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

²K'o cvijet je nikao i vene već, poput sjene bježi ne zastajuć'.

²Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

³Na takva, zar, ti oči otvaraš i preda se na sud ga izvodiš?

³Kaj kontraux tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al jugxo kun Vi!

⁴Tko će čisto izvuć' iz nečista? Nitko!

⁴CXu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

⁵Pa kad su njegovi dani odbrojeni, kad mu broj mjeseci o tebi ovisi, kad mu granicu stavljaš neprijelaznu,

⁵Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas cxe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

⁶skini s njega pogled da počinut' može, poput najamnika da svoj dan uživa.

⁶Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, GXis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

⁷TÓa ni drvu nije nada sva propala, posječeno, ono opet prozeleni i mladice nove iz njega izbiju.

⁷Arbo havas esperon, se gxi estas dehakita, ke gxi denove sxangxigxos, Kaj gxi ne cxesos kreskigi brancxojn.

⁸Ako mu korijen i ostari u zemlji, ako mu se panj i sasuši u prahu,

⁸Se gxia radiko maljunigxis en la tero, Kaj gxia trunko mortas en polvo,

⁹oćutjevši vodu, ono će propupat' i pustiti grane kao stablo novo.

⁹Tamen, eksentinte la odoron de akvo, gxi denove verdigxas, Kaj kreskas plue, kvazaux jxus plantita.

¹⁰Al' kad čovjek umre, ostaje pokošen, kad smrtnik izdahne, gdje li je on tada?

¹⁰Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finigxis, kie li estas?

¹¹Može sva voda iz mora ispariti i presahnut' rijeke, isušit posvema',

¹¹Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elcxerpigxas kaj elsekigxas:

¹²al' čovjek kad legne, ne ustaje više, dok nebesa bude, neće se podići, od sna se svojega probuditi neće.

¹²Tiel homo kusxigxas, kaj ne plu levigxas; Tiel longe, kiel la cxielo ekzistas, ili ne plu vekigxos, Nek revigligxos el sia dormado.

¹³O, kad bi me htio skriti u Šeolu, zakloniti me dok srdžba ti ne mine, dÓati mi rok kad ćeš me se spomenuti,

¹³Ho, se Vi kasxus min en SXeol, Se Vi kasxus min gxis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

¹⁴- jer, kad umre čovjek, zar uskrsnut' može? - čekao bih te sve dane vojske svoje dok ne bi došao da mi smjenu dadeš.

¹⁴Kiam homo mortas, cxu li poste povas revivigxi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, GXi venos mia forsxangxo.

¹⁵Zvao bi me, a ja bih se odazvao: zaželio si se djela svojih ruku.

¹⁵Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritajxon de Viaj manoj.

¹⁶A sad nad svakim mojim vrebaš korakom, nijednog mi grijeha nećeš oprostiti,

¹⁶Nun Vi kalkulas miajn pasxojn; Ne konservu mian pekon;

¹⁷u vreći si prijestup moj zapečatio i krivicu moju svu si zapisao.

¹⁷Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

¹⁸Vaj! K'o što se jednom uruši planina, k'o što se hridina s mjesta svog odvali,

¹⁸Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forsxovigxas de sia loko;

¹⁹k'o što voda kamen s vremenom istroši, a pljusak bujicom zemlju svu sapere, tako uništavaš nadu u čovjeku.

¹⁹SXtonojn forlavas la akvo, Kaj gxia disversxigxo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

²⁰Oborio si ga - on ode za svagda, nagrđena lica, otjeran, odbačen.

²⁰Vi premas lin gxis fino, kaj li foriras; Li sxangxas sian vizagxon, kaj Vi forigas lin.

²¹Djecu mu poštuju - o tom ništa ne zna; ako su prezrena - o tom ne razmišlja.

²¹Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

²²On jedino pati zbog svojega tijela, on jedino tuži zbog svojeg života."

²²Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.