1"A sada, gle, podruguju se mnome ljudi po ljetima mlađi od mene kojih oce ne bih bio metnuo ni s ovčarskim psima stada svojega.
1Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj sxafaroj;
2Ta što će mi jakost ruku njihovih kad im muževna ponestane snaga ispijena glađu i oskudicom.
2Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
3Glodali su u pustinji korijenje i čestar opustjelih ruševina.
3Kiuj pro malricxeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
4Lobodu su i s grmlja lišće brali, kao kruh jeli korijenje žukino.
4Kiuj elsxiras atriplon apud la arbetajxoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
5Od društva ljudskog oni su prognani, za njima viču k'o za lopovima.
5El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur sxteliston;
6Živjeli su po strašnim jarugama, po spiljama i u raspuklinama.
6En terfendoj cxe la valoj ili logxas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
7Urlik im se iz šikarja dizao; po trnjacima ležahu stisnuti.
7Inter la arbetajxoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektigxas;
8Sinovi bezvrijednih, soj bezimenih, bičevima su iz zemlje prognani.
8Kiel infanoj de sentauxguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
9Rugalicom sam postao takvima i njima sada služim kao priča!
9Kaj nun mi farigxis objekto de ilia mokokanto, Mi farigxis por ili objekto de babilado.
10Gnušaju me se i bježe od mene, ne ustežu se pljunut' mi u lice.
10Ili abomenas min, malproksimigxas de mi, Ne timas kracxi sur mian vizagxon.
11I jer On luk mi slomi i satrije me, iz usta svojih izbaciše uzdu.
11Li malligis mian sxnuron kaj turmentas min, Kaj ili forjxetis antaux mi la bridon.
12S desne moje strane rulja ustaje, noge moje u bijeg oni tjeraju, put propasti prema meni nasiplju.
12Dekstre buboj starigxis, kaj pusxas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraux mi siajn pereigajn vojojn;
13Stazu mi ruše da bi me satrli, napadaju i ne brani im nitko,
13Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
14prolomom oni širokim naviru i kotrljaju se poput oluje.
14Ili venas kiel tra largxa brecxo, JXetas sin tumulte.
15Strahote sve se okreću na mene, mojeg ugleda kao vjetra nesta, poput oblaka iščeznu spasenje.
15Teruroj turnis sin kontraux min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia felicxo.
16Duša se moja rasipa u meni, dani nevolje na me se srušili.
16Kaj nun elversxigxas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
17Noću probada bolest kosti moje, ne počivaju boli što me glođu.
17En la nokto miaj ostoj traborigxas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
18Muka mi je i halju nagrdila i stegla me k'o ovratnik odjeće.
18Kun granda malfacileco demetigxas mia vesto; Premas min la rando de mia cxemizo.
19U blato me je oborila dolje, gle, postao sam k'o prah i pepeo.
19Oni komparas min kun koto; Mi similigxis al polvo kaj cindro.
20K Tebi vičem, al' Ti ne odgovaraš; pred Tobom stojim, al' Ti i ne mariš.
20Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
21Prema meni postao si okrutan; rukom preteškom na me se obaraš.
21Vi farigxis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
22U vihor me dižeš, nosiš me njime, u vrtlogu me olujnom kovitlaš.
22Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
23Da, znadem da si me smrti predao, saborištu zajedničkom svih živih.
23Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de cxio vivanta.
24Al' ne pruža li ruku utopljenik, ne viče li kad padne u nevolju?
24Sed cxu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfelicxo?
25Ne zaplakah li nad nevoljnicima, ne sažalje mi duša siromaha?
25CXu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfelicxan tempon? CXu mia animo ne afliktigxis pri malricxulo?
26Sreći se nadah, a dođe nesreća; svjetlost čekah, a gle, zavi me tama.
26Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
27Utroba vri u meni bez prestanka, svaki dan nove patnje mi donosi.
27Miaj internajxoj bolas kaj ne cxesas; Atakis min tempo de mizero.
28Smrknut idem, al' nitko me ne tješi; ustajem u zboru - da bih kriknuo.
28Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi levigxas en la komunumo kaj krias.
29Sa šakalima sam se zbratimio i nojevima postao sam drugom.
29Mi farigxis frato al la sxakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
30Na meni sva je koža pocrnjela, i kosti mi je sažgala ognjica.
30Mia hauxto nigrigxis sur mi, Kaj miaj ostoj sekigxis de varmego.
31Tužaljka mi je ugodila harfu, svirala mi glas narikača ima.
31Mia harpo farigxis plendilo, Kaj mia fluto farigxis vocxo de plorantoj.