¹Čovjek koga je žena rodila kratka je vijeka i pun nevolja.

¹‹‹İnsanı kadın doğurur,Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

²K'o cvijet je nikao i vene već, poput sjene bježi ne zastajuć'.

²Çiçek gibi açıp solar,Gölge gibi gelip geçer.

³Na takva, zar, ti oči otvaraš i preda se na sud ga izvodiš?

³Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun,Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

⁴Tko će čisto izvuć' iz nečista? Nitko!

⁴Kim temizi kirliden çıkarabilir?Hiç kimse!

⁵Pa kad su njegovi dani odbrojeni, kad mu broj mjeseci o tebi ovisi, kad mu granicu stavljaš neprijelaznu,

⁵Madem insanın günleri belirlenmiş,Aylarının sayısı saptanmış,Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

⁶skini s njega pogled da počinut' može, poput najamnika da svoj dan uživa.

⁶Gözünü ondan ayır da,Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

⁷TÓa ni drvu nije nada sva propala, posječeno, ono opet prozeleni i mladice nove iz njega izbiju.

⁷‹‹Oysa bir ağaç için umut vardır,Kesilse, yeniden sürgün verir,Eksilmez filizleri.

⁸Ako mu korijen i ostari u zemlji, ako mu se panj i sasuši u prahu,

⁸Kökü yerde kocasa,Kütüğü toprakta ölse bile,

⁹oćutjevši vodu, ono će propupat' i pustiti grane kao stablo novo.

⁹Su kokusu alır almaz filizlenir,Bir fidan gibi dal budak salar.

¹⁰Al' kad čovjek umre, ostaje pokošen, kad smrtnik izdahne, gdje li je on tada?

¹⁰İnsan ise ölüp yok olur,Son soluğunu verir ve her şey biter.

¹¹Može sva voda iz mora ispariti i presahnut' rijeke, isušit posvema',

¹¹Suyu akıp giden gölYa da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

¹²al' čovjek kad legne, ne ustaje više, dok nebesa bude, neće se podići, od sna se svojega probuditi neće.

¹²İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz,Gökler yok oluncaya dek uyanmaz,Uyandırılmaz.

¹³O, kad bi me htio skriti u Šeolu, zakloniti me dok srdžba ti ne mine, dÓati mi rok kad ćeš me se spomenuti,

¹³‹‹Keşke beni ölüler diyarına gizlesen,Öfken geçinceye dek saklasan,Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

¹⁴- jer, kad umre čovjek, zar uskrsnut' može? - čekao bih te sve dane vojske svoje dok ne bi došao da mi smjenu dadeš.

¹⁴İnsan ölür de dirilir mi?Başka biri nöbetimi devralıncaya dekSavaş boyunca umutla beklerdim.

¹⁵Zvao bi me, a ja bih se odazvao: zaželio si se djela svojih ruku.

¹⁵Sen çağırırdın, ben yanıtlardım,Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

¹⁶A sad nad svakim mojim vrebaš korakom, nijednog mi grijeha nećeš oprostiti,

¹⁶O zaman adımlarımı sayar,Günahımın hesabını tutmazdın.

¹⁷u vreći si prijestup moj zapečatio i krivicu moju svu si zapisao.

¹⁷İsyanımı torbaya koyup mühürler,Suçumu örterdin.

¹⁸Vaj! K'o što se jednom uruši planina, k'o što se hridina s mjesta svog odvali,

¹⁸‹‹Ama dağın yıkılıp çöktüğü,Kayanın yerinden taşındığı,

¹⁹k'o što voda kamen s vremenom istroši, a pljusak bujicom zemlju svu sapere, tako uništavaš nadu u čovjeku.

¹⁹Suyun taşı aşındırdığı,Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi,İnsanın umudunu yok ediyorsun.

²⁰Oborio si ga - on ode za svagda, nagrđena lica, otjeran, odbačen.

²⁰Onu hep yenersin, yok olup gider,Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

²¹Djecu mu poštuju - o tom ništa ne zna; ako su prezrena - o tom ne razmišlja.

²¹Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz,Aşağılanırlar, anlamaz.

²²On jedino pati zbog svojega tijela, on jedino tuži zbog svojeg života."

²²Ancak kendi canının acısını duyar,Yalnız kendisi için yas tutar.››