¹Mærk dig, min Søn, min Visdom, bøj til min Indsigt dit Øre,

¹Son minn, gef gaum að speki minni, hneig eyra þitt að hyggindum mínum,

²at Kløgt må våge øver dig, Læbernes kundskab vare på dig.

²til þess að þú megir varðveita mannvit og varir þínar geymi þekkingu.

³Thi af Honning drypper den fremmedes Læber, glattere end Olie er hendes Gane;

³Því að hunangsseimur drýpur af vörum lauslátrar konu, og gómur hennar er hálli en olía.

⁴men til sidst er hun besk som Malurt, hvas som tveægget Sværd;

⁴En að síðustu er hún beiskari en malurt, beitt eins og tvíeggjað sverð.

⁵hendes Fødder styrer nedad mod Døden, til Dødsriget stunder hendes Fjed;

⁵Fætur hennar ganga niður til dauðans, spor hennar liggja til Heljar.

⁶hun følger ej Livets Vej, hendes Spor er bugtet, hun ved det ikke.

⁶Til þess að hún hitti ekki leið lífsins, eru brautir hennar á reiki, og hún veit ekki hvert hún fer.

⁷Hør mig da nu, min Søn, vig ikke fra min Munds Ord!

⁷Heyrið mig því, synir, og víkið eigi frá orðum munns míns.

⁸Lad din Vej være langt fra hende, kom ej hendes Husdør nær,

⁸Legg leið þína langt frá henni og kom þú ekki nálægt húsdyrum hennar,

⁹at du ikke må give andre din Ære, en grusom Mand dine År.

⁹svo að þú gefir ekki öðrum æskublóma þinn og ár þín grimmum manni,

¹⁰at ikke dit Gods skal mætte fremmede, din Vinding ende i Andenmands Hus,

¹⁰svo að útlendir menn mettist ekki af eigum þínum og aflafé þitt lendi ekki í annarlegu húsi,

¹¹så du gribes af Anger til sidst, når dit Kød og Huld svinder hen,

¹¹og þú andvarpir að lokum, þá er líkami þinn og hold veslast upp,

¹²og du siger: "Ak, at jeg hadede Tugt, at mit Hjerte lod hånt om Revselse,

¹²og segir: ,,Hversu hefi ég hatað aga og hjarta mitt fyrirlitið umvöndun!

¹³så jeg ikke lød mine Læreres Røst, ej bøjed mit Øre til dem, som lærte mig!

¹³að ég skyldi ekki hlýða raustu kennara minna og hneigja eyra mitt til þeirra, er fræddu mig!

¹⁴Nær var jeg kommet i alskens Ulykke midt i Forsamling og Menighed!"

¹⁴Við sjálft lá, að ég hefði ratað í mestu ógæfu á miðju dómþingi safnaðarins.``

¹⁵Drik Vand af din egen Cisterne og rindende Vand af din Brønd;

¹⁵Drekk þú vatn úr vatnsþró þinni og rennandi vatn úr brunni þínum.

¹⁶lad ej dine Kilder flyde på Gaden, ej dine Bække på Torvene!

¹⁶Eiga lindir þínar að flóa út á götuna, lækir þínir út á torgin?

¹⁷Dig skal de tilhøre, dig alene, ingen fremmed ved Siden af dig!

¹⁷Þér einum skulu þær tilheyra og engum óviðkomandi með þér.

¹⁸Velsignet være dit Væld, og glæd dig ved din Ungdoms Hustru,

¹⁸Uppspretta þín sé blessuð, og gleð þig yfir festarmey æsku þinnar,

¹⁹den elskelige Hind, den yndige Gazel; hendes Elskov fryde dig stedse, berus dig altid i hendes Kærlighed!

¹⁹elsku-hindinni, yndis-gemsunni. Brjóst hennar gjöri þig ætíð drukkinn, og ást hennar fjötri þig ævinlega.

²⁰Hvi beruser du dig, min Søn, i en fremmed og tager en andens Hustru i Favn?

²⁰En hví skyldir þú, son minn, láta léttúðarkonu töfra þig, og faðma barm lauslátrar konu?

²¹Thi for HERRENs Øjne er Menneskets Veje, grant følger han alle dets Spor;

²¹Því að vegir sérhvers manns blasa við Drottni, og allar brautir hans gjörir hann sléttar.

²²den gudløse fanges af egen Brøde og holdes fast i Syndens Reb;

²²Misgjörðir hins óguðlega fanga hann, og hann verður veiddur í snörur synda sinna.Hann mun deyja vegna skorts á aga og kollsteypast vegna sinnar miklu heimsku.

²³han dør af Mangel på Tugt, går til ved sin store Dårskab.

²³Hann mun deyja vegna skorts á aga og kollsteypast vegna sinnar miklu heimsku.