¹(Til Sangmesteren. Af David. En Salme.) Du min Lovsangs Gud, vær ej tavs!

¹Til söngstjórans. Davíðssálmur. Þú Guð lofsöngs míns, ver eigi hljóður,

²Thi en gudløs, svigefuld Mund har de åbnet imod mig, taler mig til med Løgntunge,

²því að óguðlegan og svikulan munn opna þeir í gegn mér, tala við mig með ljúgandi tungu.

³med hadske Ord omringer de mig og strider imod mig uden Grund;

³Með hatursorðum umkringja þeir mig og áreita mig að ástæðulausu.

⁴til Løn for min Kærlighed er de mig fjendske, skønt jeg er idel Bøn;

⁴Þeir launa mér elsku mína með ofsókn, en ég gjöri ekki annað en biðja.

⁵de gør mig ondt for godt, gengælder min Kærlighed med Had.

⁵Þeir launa mér gott með illu og elsku mína með hatri.

⁶Straf ham for hans Gudløshed, lad en Anklager stå ved hans højre,

⁶Set óguðlegan yfir mótstöðumann minn, og ákærandinn standi honum til hægri handar.

⁷lad ham gå dømt fra Retten, hans Bøn blive regnet for Synd;

⁷Hann gangi sekur frá dómi og bæn hans verði til syndar.

⁸hans Livsdage blive kun få, hans Embede tage en anden;

⁸Dagar hans verði fáir, og annar hljóti embætti hans.

⁹hans Børn blive faderløse, hans Hustru vorde Enke;

⁹Börn hans verði föðurlaus og kona hans ekkja.

¹⁰hans Børn flakke om og tigge, drives bort fra et øde Hjem;

¹⁰Börn hans fari á flæking og vergang, þau verði rekin burt úr rústum sínum.

¹¹Ågerkarlen rage efter alt, hvad han har, og fremmede rane hans Gods;

¹¹Okrarinn leggi snöru fyrir allar eigur hans, og útlendir fjandmenn ræni afla hans.

¹²ingen være langmodig imod ham, ingen ynke hans faderløse;

¹²Enginn sýni honum líkn, og enginn aumkist yfir föðurlausu börnin hans.

¹³hans Afkom gå til Grunde, hans Navn slettes ud i næste Slægt:

¹³Niðjar hans verði afmáðir, nafn hans útskafið í fyrsta ættlið.

¹⁴lad hans Fædres Skyld ihukommes hos HERREN, lad ikke hans Moders Synd slettes ud,

¹⁴Misgjörðar feðra hans verði minnst af Drottni og synd móður hans eigi afmáð,

¹⁵altid være de, HERREN for Øje; hans Minde vorde udryddet af Jorden,

¹⁵séu þær ætíð fyrir sjónum Drottins og hann afmái minningu þeirra af jörðunni

¹⁶fordi det ej faldt ham ind at vise sig god, men han forfulgte den arme og fattige og den, hvis Hjerte var knust til Døde;

¹⁶sakir þess, að hann mundi eigi eftir að sýna elsku, heldur ofsótti hinn hrjáða og snauða og hinn ráðþrota til þess að drepa hann.

¹⁷han elsked Forbandelse, så lad den nå ham; Velsignelse yndede han ikke, den blive ham fjern!

¹⁷Hann elskaði bölvunina, hún bitni þá á honum, hann smáði blessunina, hún sé þá fjarri honum.

¹⁸Han tage Forbandelse på som en Klædning, den komme som Vand i hans Bug, som Olie ind i hans Ben;

¹⁸Hann íklæddist bölvuninni sem kufli, hún læsti sig þá inn í innyfli hans sem vatn og í bein hans sem olía,

¹⁹den blive en Dragt, han tager på, et Bælte, han altid bærer!

¹⁹hún verði honum sem klæði, er hann sveipar um sig, og sem belti, er hann sífellt gyrðist.

²⁰Det være mine Modstanderes Løn fra HERREN, dem, der taler ondt mod min Sjæl.

²⁰Þetta séu laun andstæðinga minna frá Drottni og þeirra, er tala illt í gegn mér.

²¹Men du, o HERRE, min Herre, gør med mig efter din Godhed og Nåde, frels mig for dit Navns Skyld!

²¹En þú, Drottinn Guð, breyt við mig eftir gæsku miskunnar þinnar, frelsa mig sakir nafns þíns,

²²Thi jeg er arm og fattig, mit Hjerte vånder sig i mig;

²²því að ég er hrjáður og snauður, hjartað berst ákaft í brjósti mér.

²³som Skyggen, der hælder, svinder jeg bort, som Græshopper rystes jeg ud;

²³Ég hverf sem hallur skuggi, ég er hristur út eins og jarðvargar.

²⁴af Faste vakler mine Knæ, mit Kød skrumper ind uden Salve;

²⁴Kné mín skjögra af föstu, og hold mitt tærist af viðsmjörsskorti.

²⁵til Spot for dem er jeg blevet, de ryster på Hovedet, når de

²⁵Ég er orðinn þeim að spotti, þegar þeir sjá mig, hrista þeir höfuðið.

²⁶Hjælp mig, HERRE min Gud, frels mig efter din Miskundhed,

²⁶Veit mér lið, Drottinn, Guð minn, hjálpa mér eftir miskunn þinni,

²⁷så de sander, det var din Hånd, dig, HERRE, som gjorde det!

²⁷að þeir megi komast að raun um, að það var þín hönd, að það varst þú, Drottinn, sem gjörðir það.

²⁸Lad dem forbande, du vil velsigne, mine uvenner vorde til Skamme, din Tjener glæde sig;

²⁸Bölvi þeir, þú munt blessa, verði þeir til skammar, er rísa gegn mér, en þjónn þinn gleðjist.

²⁹lad mine Fjender klædes i Skændsel, iføres Skam som en Kappe!

²⁹Andstæðingar mínir íklæðist svívirðing, sveipi um sig skömminni eins og skikkju.

³⁰Med min Mund vil jeg højlig takke HERREN, prise ham midt i Mængden;

³⁰Ég vil lofa Drottin mikillega með munni mínum, meðal fjölmennis vil ég vegsama hann,því að hann stendur hinum snauða til hægri handar til þess að hjálpa honum gegn þeim er sakfella hann.

³¹thi han står ved den fattiges højre at fri ham fra dem, der dømmer hans Sjæl.

³¹því að hann stendur hinum snauða til hægri handar til þess að hjálpa honum gegn þeim er sakfella hann.