1(Til sangmesteren. Af Koras sønner. En salme.) Hør det, alle Folkeslag, lyt til, al Verdens Folk,
1Fyrir kvenraddir. Til söngstjórans. Kóraítasálmur.
2både høj og lav, både rig og fattig!
2Heyrið þetta, allar þjóðir, hlustið á, allir heimsbúar,
3Min Mund skal tale Visdom, mit Hjerte udgransker Indsigt;
3bæði lágir og háir, jafnt ríkir sem fátækir!
4jeg bøjer mit Øre til Tankesprog, råder min Gåde til Strengeleg.
4Munnur minn talar speki, og ígrundun hjarta míns er hyggindi.
5Hvorfor skulle jeg frygte i de onde dage, når mine lumske Fjender omringer mig med Brøde,
5Ég hneigi eyra mitt að spakmæli, ræð gátu mína við gígjuhljóm.
6de, som stoler på deres gods og bryster sig af deres store rigdom?
6Hví skyldi ég óttast á mæðudögunum, þá er hinir lævísu óvinir mínir umkringja mig með illsku,
7Visselig, ingen kan købe sin sjæl fri og give Gud en løsesum
7þeir sem reiða sig á auðæfi sín og stæra sig af sínu mikla ríkidæmi.
8- Prisen for hans sjæl blev for høj, for evigt måtte han opgive det - så han kunde blive i Live
8Enginn maður fær keypt bróður sinn lausan né greitt Guði lausnargjald fyrir hann.
9og aldrig få Graven at se;
9Lausnargjaldið fyrir líf þeirra mundi verða of hátt, svo að hann yrði að hætta við það að fullu,
10nej, han skal se den; Vismænd dør, både Dåre og Tåbe går bort. Deres Gods må de afstå til andre,
10ætti hann að halda áfram að lifa ævinlega og líta ekki í gröfina.
11deres Grav er deres Hjem for evigt, deres Bolig Slægt efter Slægt, om Godser end fik deres Navn.
11Nei, hann sér, að vitrir menn deyja, að fífl og fáráðlingar farast hver með öðrum og láta öðrum eftir auðæfi sín.
12Trods Herlighed bliver Mennesket ikke, han er som Dyrene, der forgår.
12Grafir verða heimkynni þeirra að eilífu, bústaðir þeirra frá kyni til kyns, jafnvel þótt þeir hafi kennt lendur við nafn sitt.
13Så går det dem, der tror sig trygge, så ender det for dem, deres Tale behager. - Sela.
13Maðurinn í allri sinni vegsemd stenst ekki, hann verður jafn skepnunum sem farast.
14I Dødsriget drives de ned som Får, deres Hyrde skal Døden være; de oprigtige træder på dem ved Gry, deres Skikkelse går Opløsning i Møde, Dødsriget er deres Bolig.
14Svo fer þeim sem eru þóttafullir, og þeim sem fylgja þeim og hafa þóknun á tali þeirra. [Sela]
15Men Gud udløser min Sjæl af Dødsrigets Hånd, thi han tager mig til sig. - Sela.
15Þeir stíga niður til Heljar eins og sauðahjörð, dauðinn heldur þeim á beit, og hinir hreinskilnu drottna yfir þeim, þá er morgnar, og mynd þeirra eyðist, Hel verður bústaður þeirra.
16Frygt ej, når en Mand bliver rig, når hans Huses Herlighed øges;
16En mína sál mun Guð endurleysa, því að hann mun hrífa mig úr greipum Heljar. [Sela]
17thi intet tager han med i Døden, hans Herlighed følger ham ikke.
17Óttast þú ekki, þegar einhver verður ríkur, þegar dýrð húss hans verður mikil,
18Priser han end i Live sig selv: "De lover dig for din Lykke!"
18því að hann tekur ekkert af því með sér, þegar hann deyr, auður hans fer ekki niður þangað á eftir honum.
19han vandrer til sine Fædres Slægt, der aldrig får Lyset at skue.
19Hann telur sig sælan meðan hann lifir: ,,Menn lofa þig, af því að þér farnast vel.``_ Hann verður þó að fara til kynslóðar feðra sinna, sem aldrei að eilífu sjá ljósið. [ (Psalms 49:21) Maðurinn í vegsemd, en hyggindalaus, verður jafn skepnunum sem farast. ]
20Den, som lever i Herlighed, men uden Forstand, han er som Dyrene, der forgår.
20_ Hann verður þó að fara til kynslóðar feðra sinna, sem aldrei að eilífu sjá ljósið. [ (Psalms 49:21) Maðurinn í vegsemd, en hyggindalaus, verður jafn skepnunum sem farast. ]