¹(En maskil af Asaf.) Hvorfor har du, Gud, stødt os bort for evig, hvi ryger din Vrede mod Hjorden, du røgter?

¹Asafs-maskíl. Hví hefir þú, Guð, hafnað oss að fullu, hví rýkur reiði þín gegn gæsluhjörð þinni?

²Kom din Menighed i Hu, som du fordum vandt dig, - du udløste den til din Ejendoms Stamme - Zions Bjerg, hvor du har din Bolig.

²Haf í minni söfnuð þinn, er þú aflaðir forðum og leystir til þess að vera kynkvísl óðals þíns, haf í minni Síonfjall, þar sem þú hefir tekið þér bústað.

³Løft dine Fjed til de evige Tomter: Fjenden lagde alt i Helligdommen øde.

³Bein þú skrefum þínum til hinna endalausu rústa: Öllu hafa óvinirnir spillt í helgidóminum!

⁴Dine Fjender brøled i dit Samlingshus, satte deres Tegn som Tegn deri.

⁴Fjandmenn þínir grenjuðu inni á samkomustað þínum, reistu upp hermerki sín.

⁵Det så ud, som når man løfter Økser i Skovens Tykning.

⁵Eins og menn sem reiða hátt axir í þykkum skógi,

⁶Og alt det udskårne Træværk der! De hugged det sønder med Økse og Hammer.

⁶höggva þeir allan útskurð, mölva með exi og hamri.

⁷På din Helligdom satte de Ild, de skændede og nedrev dit Navns Bolig.

⁷Þeir hafa lagt eld í helgidóm þinn, vanhelgað bústað nafns þíns til grunna.

⁸De tænkte: "Til Hobe udrydder vi dem!" De brændte alle Guds Samlingshuse i Landet.

⁸Þeir hugsuðu með sjálfum sér: ,,Vér skulum tortíma þeim öllum.`` Þeir brenndu öll samkomuhús Guðs í landinu.

⁹Vore Tegn, dem ser vi ikke, Profeter findes ej mer; hvor længe, ved ingen af os.

⁹Vér sjáum eigi merki vor, þar er enginn spámaður framar, og enginn er hjá oss sem veit hve lengi.

¹⁰Hvor længe, o Gud, skal vor Modstander smæde, Fjenden blive ved at håne dit Navn?

¹⁰Hversu lengi, ó Guð, á fjandmaðurinn að hæða, á óvinurinn að spotta nafn þitt um aldur?

¹¹Hvorfor holder du din Hånd tilbage og skjuler din højre i Kappens Fold?

¹¹Hví dregur þú að þér hönd þína, hví geymir þú hægri hönd þína í barmi þér?

¹²Vor Konge fra fordums Tid er dog Gud, som udførte Frelsens Værk i Landet.

¹²Og þó er Guð konungur minn frá fornum tíðum, sá er framkvæmir hjálpræðisverk á jörðu.

¹³Du kløvede Havet med Vælde, knuste på Vandet Dragernes Hoved;

¹³Þú klaufst hafið með mætti þínum, þú braust sundur höfuð drekans á vatninu,

¹⁴du søndrede Hovederne på Livjatan og gav dem som Æde til Ørkenens Dyr;

¹⁴þú molaðir sundur hausa Levjatans, gafst hann dýrum eyðimerkurinnar að æti.

¹⁵Kilde og Bæk lod du vælde frem, du udtørred stedseflydende Strømme;

¹⁵Þú lést lindir og læki spretta upp, þú þurrkaðir upp sírennandi ár.

¹⁶din er Dagen, og din er Natten, du grundlagde Lys og Sol,

¹⁶Þinn er dagurinn og þín er nóttin, þú gjörðir ljós og sól.

¹⁷du fastsatte alle Grænser på Jord, du frembragte Sommer og Vinter.

¹⁷Þú settir öll takmörk jarðarinnar, sumar og vetur hefir þú gjört.

¹⁸Kom i Hu, o HERRE, at Fjenden har hånet, et Folk af Dårer har spottet dit Navn!

¹⁸Minnst þess, Drottinn, að óvinurinn lastmælir, og heimskur lýður smánar nafn þitt.

¹⁹Giv ikke Vilddyret din Turteldues Sjæl, glem ikke for evigt dine armes Liv;

¹⁹Ofursel eigi villidýrunum sál turtildúfu þinnar, gleym eigi um aldur lífi þinna hrjáðu.

²⁰se hen til Pagten, thi fyldte er Landets mørke Steder med Voldsfærds Boliger.

²⁰Gef gætur að sáttmála þínum, því að skúmaskot landsins eru full af bælum ofríkisins.

²¹Lad ej den fortrykte gå bort med Skam, lad de arme og fattige prise dit Navn!

²¹Lát eigi þann er kúgun sætir, snúa aftur með svívirðing, lát hina hrjáðu og snauðu lofa nafn þitt.

²²Gud, gør dig rede, før din Sag, kom i Hu, hvor du stadig smædes af bårer,

²²Rís upp, Guð, berst fyrir málefni þínu, minnst þú háðungar þeirrar, er þú sætir af heimskingjum daginn á enda.Gleym eigi hrópi fjenda þinna, glaumkæti andstæðinga þinna, þeirri er sífellt stígur upp.

²³lad ej dine Avindsmænds Røst uænset! Ustandseligt lyder dine Fjenders Larm!

²³Gleym eigi hrópi fjenda þinna, glaumkæti andstæðinga þinna, þeirri er sífellt stígur upp.