¹(Til sangmesteren. Af Koras sønner. En salme.) Hør det, alle Folkeslag, lyt til, al Verdens Folk,

¹¶ Ki te tino kaiwhakatangi. He himene ma nga tama a Koraha. Whakarongo ki tenei, e nga iwi katoa: tahuri mai o koutou taringa, e nga tangata katoa o te ao.

²både høj og lav, både rig og fattig!

²E nga tangata iti, koutou ko nga tangata rahi, e te tangata taonga korua ko te rawakore.

³Min Mund skal tale Visdom, mit Hjerte udgransker Indsigt;

³Ka whakapuakina he matauranga e toku mangai: a he ata ngarahu te whakaaro o toku ngakau.

⁴jeg bøjer mit Øre til Tankesprog, råder min Gåde til Strengeleg.

⁴Ka titaha toku taringa ki te kupu whakarite; ka puaki taku pepeha i runga i te hapa.

⁵Hvorfor skulle jeg frygte i de onde dage, når mine lumske Fjender omringer mig med Brøde,

⁵Kia wehi ahau ki te aha i nga ra o te kino, ina karapotia ahau e te kino kei oku rekereke?

⁶de, som stoler på deres gods og bryster sig af deres store rigdom?

⁶¶ Ko te hunga e whakawhirinaki ana ki o ratou taonga, e whakamanamana ana ki te nui o o ratou rawa;

⁷Visselig, ingen kan købe sin sjæl fri og give Gud en løsesum

⁷E kore tetahi o ratou e ahei te hoko i tona teina, te hoatu ranei i tetahi utu mona ki te Atua;

⁸- Prisen for hans sjæl blev for høj, for evigt måtte han opgive det - så han kunde blive i Live

⁸He nui hoki te utu mo to ratou wairua, a me whakarere atu ake ake;

⁹og aldrig få Graven at se;

⁹Kia ora tonu ai ia ake ake: kia kaua e kite i te pirau.

¹⁰nej, han skal se den; Vismænd dør, både Dåre og Tåbe går bort. Deres Gods må de afstå til andre,

¹⁰E kite ana hoki ia e matemate ana nga tangata whakaaro nui, e ngaro ngatahi ana te poauau me te whakaarokore, a mahue iho o ratou taonga ki etahi atu.

¹¹deres Grav er deres Hjem for evigt, deres Bolig Slægt efter Slægt, om Godser end fik deres Navn.

¹¹Ki to ratou whakaaro puku, tera e pumau tonu o ratou whare me o ratou nohoanga, ki nga whakatupuranga katoa: huaina iho o ratou whenua ki o ratou ingoa.

¹²Trods Herlighed bliver Mennesket ikke, han er som Dyrene, der forgår.

¹²Heoi kahore te tangata e noho tonu i roto i te honore: ko tona rite kei nga kararehe ka moti nei.

¹³Så går det dem, der tror sig trygge, så ender det for dem, deres Tale behager. - Sela.

¹³Ko to ratou ara tenei, ara ko to ratou poauau: heoi e whakapai ana to ratou uri ki a ratou korero. (Hera.

¹⁴I Dødsriget drives de ned som Får, deres Hyrde skal Døden være; de oprigtige træder på dem ved Gry, deres Skikkelse går Opløsning i Møde, Dødsriget er deres Bolig.

¹⁴Kei te hipi te rite: ko te wahi mo ratou ko te reinga; ko te mate hei hepara mo ratou, hei rangatira ano te hunga tika mo ratou i te ata; ko to ratou ataahua ma te reinga e whakamoti, kia kore ai he whare mona.

¹⁵Men Gud udløser min Sjæl af Dødsrigets Hånd, thi han tager mig til sig. - Sela.

¹⁵¶ Ma te Atua ia toku wairua e hoko mai i te reinga: ko ia hoki hei tukunga atu moku. (Hera.

¹⁶Frygt ej, når en Mand bliver rig, når hans Huses Herlighed øges;

¹⁶Kaua e wehi ua whai taonga te tangata, ina nui haere te kororia o tona whare;

¹⁷thi intet tager han med i Døden, hans Herlighed følger ham ikke.

¹⁷Kahore hoki ana mea e mau atu ai ia ina mate; e kore tona kororia e tuku iho i muri i a ia.

¹⁸Priser han end i Live sig selv: "De lover dig for din Lykke!"

¹⁸Whakapai noa ia i tona wairua i a ia e ora ana; a ka whakamoemititia koe ua pai au mahi ki a koe ano.

¹⁹han vandrer til sine Fædres Slægt, der aldrig får Lyset at skue.

¹⁹Ka haere ia ki te whakatupuranga o ona tupuna: e kore rawa ratou e kite i te marama.

²⁰Den, som lever i Herlighed, men uden Forstand, han er som Dyrene, der forgår.

²⁰Ko te tangata e whakahonoretia ana, a kahore e whai whakaaro, kei nga kararehe ka moti nei tona rite.