¹Så tog Na'amatiten Zofar til Orde og sagde:

¹Naamalı Sofar şöyle yanıtladı:

²"Skal en Ordgyder ej have Svar, skal en Mundheld vel have Ret?

²‹‹Bunca söz yanıtsız mı kalsın?Çok konuşan haklı mı sayılsın?

³Skal Mænd vel tie til din Skvalder, skal du spotte og ikke få Skam?

³Saçmalıkların karşısında sussun mu insanlar?Sen alay edince kimse seni utandırmasın mı?

⁴Du siger: "Min Færd er lydeløs, og jeg er ren i hans Øjne!"

⁴Tanrıya, ‹İnancım arıdır› diyorsun,‹Senin gözünde temizim.›

⁵Men vilde dog Gud kun tale, oplade sine Læber imod dig,

⁵Ama keşke Tanrı konuşsa,Sana karşı ağzını açsa da,

⁶kundgøre dig Visdommens Løndom, thi underfuld er den i Væsen; da vilde du vide, at Gud har glemt dig en Del af din Skyld!

⁶Bilgeliğin sırlarını bildirse!Çünkü bilgelik çok yönlüdür.Bil ki, Tanrı günahlarından bazılarını unuttu bile.

⁷Har du loddet Bunden i Gud og nået den Almægtiges Grænse?

⁷‹‹Tanrının derin sırlarını anlayabilir misin?Her Şeye Gücü Yetenin sınırlarına ulaşabilir misin?

⁸Højere er den end Himlen hvad kan du? Dybere end Dødsriget - hvad ved du?

⁸Onlar gökler kadar yüksektir, ne yapabilirsin?Ölüler diyarından derindir, nasıl anlayabilirsin?

⁹Den overgår Jorden i Vidde, er mere vidtstrakt end Havet.

⁹Ölçüleri yeryüzünden uzun,Denizden geniştir.

¹⁰Farer han frem og fængsler, stævner til Doms, hvem hindrer ham?

¹⁰‹‹Gelip seni hapsetse, mahkemeye çağırsa,Kim Ona engel olabilir?

¹¹Han kender jo Løgnens Mænd, Uret ser han og agter derpå,

¹¹Çünkü O yalancıları tanır,Kötülüğü görür de dikkate almaz mı?

¹²så tomhjernet Mand får Vid, og Vildæsel fødes til Menneske.

¹²Ne zaman yaban eşeği insan doğurursa,Aptal da o zaman sağduyulu olur.

¹³Hvis du får Skik på dit Hjerte og breder dine Hænder imod ham,

¹³‹‹Ona yüreğini adar,Ellerini açarsan,

¹⁴hvis Uret er fjern fra din Hånd, og Brøde ej bor i dit Telt,

¹⁴İşlediğin günahı kendinden uzaklaştırır,Çadırında haksızlığa yer vermezsen,

¹⁵ja, da kan du lydefri løfte dit Åsyn og uden at frygte stå fast,

¹⁵Utanmadan başını kaldırır,Sağlam ve korkusuz olabilirsin.

¹⁶ja, da skal du glemme din Kvide, mindes den kun som Vand, der flød bort;

¹⁶Sıkıntılarını unutur,Akıp gitmiş sular gibi anarsın onları.

¹⁷dit Liv skal overstråle Middagssolen, Mørket vorde som lyse Morgen.

¹⁷Yaşamın öğlen güneşinden daha parlak olur,Karanlık sabaha döner.

¹⁸Tryg skal du være, fordi du har Håb; du ser dig om og går trygt til Hvile,

¹⁸Güven duyarsın, çünkü umudun olur,Çevrene bakıp güvenlik içinde yatarsın.

¹⁹du ligger uden at skræmmes op. Til din Yndest vil mange bejle.

¹⁹Uzanırsın, korkutan olmaz,Birçokları senden lütuf diler.

²⁰Men de gudløses Øjne vansmægter; ude er det med deres Tilflugt, deres Håb er blot at udånde Sjælen!

²⁰Ama kötülerin gözlerinin feri sönecek,Kaçacak yer bulamayacaklar,Tek umutları son soluklarını vermek olacak.››