¹Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;

¹‹‹İnsanı kadın doğurur,Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

²han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, står ikke fast.

²Çiçek gibi açıp solar,Gölge gibi gelip geçer.

³Og på ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!

³Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun,Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

⁴Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!

⁴Kim temizi kirliden çıkarabilir?Hiç kimse!

⁵Når hans Dages Tal er fastsat, hans Måneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,

⁵Madem insanın günleri belirlenmiş,Aylarının sayısı saptanmış,Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

⁶tag så dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!

⁶Gözünü ondan ayır da,Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

⁷Thi for et Træ er der Håb: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;

⁷‹‹Oysa bir ağaç için umut vardır,Kesilse, yeniden sürgün verir,Eksilmez filizleri.

⁸ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:

⁸Kökü yerde kocasa,Kütüğü toprakta ölse bile,

⁹lugter det Vand, får det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;

⁹Su kokusu alır almaz filizlenir,Bir fidan gibi dal budak salar.

¹⁰men dør en Mand, er det ude med ham, udånder Mennesket, hvor er han da?

¹⁰İnsan ise ölüp yok olur,Son soluğunu verir ve her şey biter.

¹¹Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,

¹¹Suyu akıp giden gölYa da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

¹²så lægger Manden sig, rejser sig ikke, vågner ikke, før Himlen forgår, aldrig vækkes han af sin Søvn.

¹²İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz,Gökler yok oluncaya dek uyanmaz,Uyandırılmaz.

¹³Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu!

¹³‹‹Keşke beni ölüler diyarına gizlesen,Öfken geçinceye dek saklasan,Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

¹⁴Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;

¹⁴İnsan ölür de dirilir mi?Başka biri nöbetimi devralıncaya dekSavaş boyunca umutla beklerdim.

¹⁵du skulde kalde - og jeg skulde svare længes imod dine Hænders Værk!

¹⁵Sen çağırırdın, ben yanıtlardım,Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

¹⁶Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,

¹⁶O zaman adımlarımı sayar,Günahımın hesabını tutmazdın.

¹⁷forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.

¹⁷İsyanımı torbaya koyup mühürler,Suçumu örterdin.

¹⁸Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,

¹⁸‹‹Ama dağın yıkılıp çöktüğü,Kayanın yerinden taşındığı,

¹⁹som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, så har du udslukt Menneskets Håb.

¹⁹Suyun taşı aşındırdığı,Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi,İnsanın umudunu yok ediyorsun.

²⁰For evigt slår du ham ned, han går bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.

²⁰Onu hep yenersin, yok olup gider,Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

²¹Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;

²¹Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz,Aşağılanırlar, anlamaz.

²²ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.

²²Ancak kendi canının acısını duyar,Yalnız kendisi için yas tutar.››