¹Så tog Job til Orde og svarede:

¹Eyüp şöyle yanıtladı:

²"Hvor længe vil I krænke min Sjæl og slå mig sønder med Ord?

²‹‹Ne zamana dek beni üzecek,Sözlerinizle ezeceksiniz?

³I håner mig nu for tiende Gang, mishandler mig uden Skam.

³On kez oldu beni aşağılıyor,Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.

⁴Har jeg da virkelig fejlet, hænger der Fejl ved mig?

⁴Yanlış yola sapmışsam,Bu benim suçum.

⁵Eller gør I jer store imod mig og revser mig ved at smæde?

⁵Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor,Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,

⁶Så vid da, at Gud har bøjet min Ret, omspændt mig med sit Net.

⁶Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı,Beni ağıyla kuşattı.

⁷Se, jeg skriger: Vold! men får ikke Svar, råber om Hjælp, der er ingen Ret.

⁷‹‹İşte, ‹Zorbalık bu!› diye haykırıyorum, ama yanıt yok,Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.

⁸Han spærred min Vej, jeg kom ikke frem, han hylled mine Stier i Mørke;

⁸Yoluma set çekti, geçemiyorum,Yollarımı karanlığa boğdu.

⁹han klædte mig af for min Ære, berøved mit Hoved Kronen,

⁹Üzerimden onurumu soydu,Başımdaki tacı kaldırdı.

¹⁰brød mig ned overalt, så jeg må bort, oprykked mit Håb som Træet;

¹⁰Her yandan yıktı beni, tükendim,Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.

¹¹hans Vrede blussede mod mig, han regner mig for sin Fjende;

¹¹Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor,Beni hasım sayıyor.

¹²samlede rykker hans Flokke frem og bryder sig Vej imod mig, de lejrer sig om mit Telt.

¹²Orduları üstüme üstüme geliyor,Bana karşı rampalar yapıyor,Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.

¹³Mine Brødre har fjernet sig fra mig, Venner er fremmede for mig,

¹³‹‹Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı,Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.

¹⁴mine nærmeste og Hendinge holder sig fra mig, de, der er i mit Hus, har glemt mig;

¹⁴Akrabalarım uğramaz oldu,Yakın dostlarım beni unuttu.

¹⁵mine Piger regner mig for en fremmed, vildfremmed er jeg i deres Øjne;

¹⁵Evimdeki konuklarla hizmetçilerBeni yabancı sayıyor,Garip oldum gözlerinde.

¹⁶ej svarer min Træl, når jeg kalder, jeg må trygle ham med min Mund;

¹⁶Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor,Dil döksem bile.

¹⁷ved min Ånde væmmes min Hustru, mine egne Brødre er jeg en Stank;

¹⁷Soluğum karımı tiksindiriyor,Kardeşlerim benden iğreniyor.

¹⁸selv Drenge agter mig ringe, når jeg reljser mig, taler de mod mig;

¹⁸Çocuklar bile beni küçümsüyor,Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.

¹⁹Standsfælleræmmes til Hobe ved mig, de, jeg elskede, vender sig mod mig.

¹⁹Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor,Sevdiklerim yüz çeviriyor.

²⁰Benene hænger fast ved min Hud, med Kødet i Tænderne slap jeg bort.

²⁰Bir deri bir kemiğe döndüm,Ölümün eşiğine geldim.

²¹Nåde, mine Venner, Nåde, thi Guds Hånd har rørt mig!

²¹‹‹Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın,Çünkü Tanrının eli vurdu bana.

²²Hvi forfølger og I mig som Gud og mættes ej af mit Kød?

²²Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor,Etime doymuyorsunuz?

²³Ak, gid mine Ord blev skrevet op, blev tegnet op i en Bog,

²³‹‹Keşke şimdi sözlerim yazılsa,Kitaba geçseydi,

²⁴med Griffel af Jern, med Bly indristet i Hlippen for evigt!

²⁴Demir kalemle, kurşunlaSonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!

²⁵Men jeg ved, at min Løser lever, over Støvet vil en Forsvarer stå frem.

²⁵Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını,Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.

²⁶Når min sønderslidte Hud er borte, skal jeg ud fra mit Kød skue Gud,

²⁶Derim yok olduktan sonra,Yeni bedenimle Tanrıyı göreceğim.

²⁷hvem jeg skal se på min Side; ham skal mine Øjne se, ingen fremmed! Mine Nyrer forgår i mit Indre!

²⁷Onu kendim göreceğim,Kendi gözlerimle, başkası değil.Yüreğim bayılıyor bağrımda!

²⁸Når I siger: "Hor vi skal forfølge ham, Sagens Rod vil vi udfinde hos ham!"

²⁸Eğer, ‹Sıkıntının kökü onda olduğu içinOnu kovalım› diyorsanız,

²⁹så tag jer i Vare for Sværdet; thi Vrede rammer de lovløse, at I skal kende, der kommer en Dom!

²⁹Kılıçtan korkmalısınız,Çünkü kılıç cezası öfkeli olur,O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.››