1Mærk dig, min Søn, min Visdom, bøj til min Indsigt dit Øre,
1Oğlum, bilgeliğime dikkat et,Akıllıca sözlerime kulak ver.
2at Kløgt må våge øver dig, Læbernes kundskab vare på dig.
2Böylelikle her zaman sağgörülü olur,Dudaklarınla bilgiyi korursun.
3Thi af Honning drypper den fremmedes Læber, glattere end Olie er hendes Gane;
3Zina eden kadının bal damlar dudaklarından,Ağzı daha yumuşaktır zeytinyağından.
4men til sidst er hun besk som Malurt, hvas som tveægget Sværd;
4Ama sonu pelinotu kadar acı,İki ağızlı kılıç kadar keskindir.
5hendes Fødder styrer nedad mod Døden, til Dødsriget stunder hendes Fjed;
5Ayakları ölüme gider,Adımları ölüler diyarına ulaşır.
6hun følger ej Livets Vej, hendes Spor er bugtet, hun ved det ikke.
6Yaşama giden yolu hiç düşünmez,Yolları dolaşıktır, ama farkında değil.
7Hør mig da nu, min Søn, vig ikke fra min Munds Ord!
7Oğlum, şimdi beni dinle,Ağzımdan çıkan sözlerden ayrılma.
8Lad din Vej være langt fra hende, kom ej hendes Husdør nær,
8Öyle kadınlardan uzak dur,Yaklaşma evinin kapısına.
9at du ikke må give andre din Ære, en grusom Mand dine År.
9Yoksa onurunu başkalarına,Yıllarını bir gaddara kaptırırsın.
10at ikke dit Gods skal mætte fremmede, din Vinding ende i Andenmands Hus,
10Varını yoğunu yer bitirir yabancılar,Emeğin başka birinin evini bayındır kılar.
11så du gribes af Anger til sidst, når dit Kød og Huld svinder hen,
11Ah çekip inlersin ömrünün son günlerinde,Etinle bedenin tükendiğinde.
12og du siger: "Ak, at jeg hadede Tugt, at mit Hjerte lod hånt om Revselse,
12‹‹Eğitilmekten neden bu kadar nefret ettim,Yüreğim uyarıları neden önemsemedi?›› dersin.
13så jeg ikke lød mine Læreres Røst, ej bøjed mit Øre til dem, som lærte mig!
13‹‹Öğretmenlerimin sözünü dinlemedim,Beni eğitenlere kulak vermedim.
14Nær var jeg kommet i alskens Ulykke midt i Forsamling og Menighed!"
14Halkın ve topluluğun arasındaTam bir yıkımın eşiğine gelmişim.››
15Drik Vand af din egen Cisterne og rindende Vand af din Brønd;
15Suyu kendi sarnıcından,Kendi kuyunun kaynağından iç.
16lad ej dine Kilder flyde på Gaden, ej dine Bække på Torvene!
16Pınarların sokakları,Akarsuların meydanları mı sulamalı?
17Dig skal de tilhøre, dig alene, ingen fremmed ved Siden af dig!
17Yalnız senin olsun onlar,Paylaşma yabancılarla.
18Velsignet være dit Væld, og glæd dig ved din Ungdoms Hustru,
18Çeşmen bereketli olsunVe gençken evlendiğin karınla mutlu ol.
19den elskelige Hind, den yndige Gazel; hendes Elskov fryde dig stedse, berus dig altid i hendes Kærlighed!
19Sevimli bir geyik, zarif bir ceylan gibi,Hep seni doyursun memeleri.Aşkıyla sürekli coş.
20Hvi beruser du dig, min Søn, i en fremmed og tager en andens Hustru i Favn?
20Oğlum, neden ahlaksız bir kadınla coşasın,Neden başka birinin karısını koynuna alasın?
21Thi for HERRENs Øjne er Menneskets Veje, grant følger han alle dets Spor;
21RAB insanın tuttuğu yolu gözler,Attığı her adımı denetler.
22den gudløse fanges af egen Brøde og holdes fast i Syndens Reb;
22Kötü kişiyi kendi suçları ele verecek,Günahının kemendi kıskıvrak bağlayacak onu.
23han dør af Mangel på Tugt, går til ved sin store Dårskab.
23Aşırı ahmaklığı onu yoldan çıkaracak,Terbiyeyi umursamadığı için ölecek.