1ما ضعیف و ناتوان به دنیا آمده ایم و این حیات چند روزۀ ما پُر از زحمت است.
1Man that is born of a woman is of few days and full of trouble.
2مثل گُل می شگفد و بزودی پژمرده می شود و مانند سایه ای زودگذر و ناپایدار است.
2He cometh forth like a flower, and is cut down: he fleeth also as a shadow, and continueth not.
3پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی اینقدر سخت می گیری و از او بازخواست می کنی؟
3And doth thou open thine eyes upon such an one, and bringest me into judgment with thee?
4از یک شئی کثیف چیز پاک به دست نمی آید.
4Who can bring a clean thing out of an unclean? not one.
5شمار روزها و ماههای عمرش به تو معلوم است، سرنوشت او را تو تعیین کرده ای و هیچ کسی نمی تواند آنرا تغییر بدهد.
5Seeing his days are determined, the number of his months are with thee, thou hast appointed his bounds that he cannot pass;
6پس از خطای او چشم بپوش و او را بحال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه ای آسوده باشد.
6Turn from him, that he may rest, till he shall accomplish, as an hireling, his day.
7برای یک درخت امیدی است که اگر قطع گردد دوباره سبز می شود و شاخهای تازه و تر دیگر بار می آورد.
7For there is hope of a tree, if it be cut down, that it will sprout again, and that the tender branch thereof will not cease.
8اگر ریشه اش در زمین کهنه شود و تنه اش در خاک فرسوده گردد،
8Though the root thereof wax old in the earth, and the stock thereof die in the ground;
9بازهم وقتیکه آب برایش برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می زند و شگوفه می کند.
9Yet through the scent of water it will bud, and bring forth boughs like a plant.
10اما وقتی انسان می میرد فاسد می شود و از بین می رود و آنها کجا اند؟
10But man dieth, and wasteth away: yea, man giveth up the ghost, and where is he?
11و مثل آب بحر که تبخیر می کند و دریاها خشک می شوند،
11As the waters fail from the sea, and the flood decayeth and drieth up:
12انسان هم به خواب ابدی فرو می رود و تا نیست شدن آسمان ها بر نمی خیزد و کسی او را بیدار نمی کند.
12So man lieth down, and riseth not: till the heavens be no more, they shall not awake, nor be raised out of their sleep.
13ای کاش، مرا تا وقتی که غضبت فرونشیند، در زیر خاک پنهان می کردی و باز مرا در یک زمان معین دوباره بیاد می آوردی.
13O that thou wouldest hide me in the grave, that thou wouldest keep me secret, until thy wrath be past, that thou wouldest appoint me a set time, and remember me!
14وقتی انسان می میرد، آیا دوباره زنده می شود؟ اما من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی ام پایان یابد و دوران شادکامی برسد.
14If a man die, shall he live again? all the days of my appointed time will I wait, till my change come.
15آنوقت تو مرا می خوانی و من جواب می دهم و از دیدن این مخلوقت خوشحال می شوی.
15Thou shalt call, and I will answer thee: thou wilt have a desire to the work of thine hands.
16تو مراقب هر قدم من می باشی و گناهانم را در نظر نمی گیری.
16For now thou numberest my steps: dost thou not watch over my sin?
17مرا از گناه پاک می سازی و خطاهایم را می پوشانی.
17My transgression is sealed up in a bag, and thou sewest up mine iniquity.
18زمانی فرا می رسد که کوهها فرو می ریزند و از بین می روند. سنگها از جای شان کنده می شوند،
18And surely the mountains falling cometh to nought, and the rock is removed out of his place.
19آب سنگها را می ساید و سیلابها خاک زمین را می شوید و به همین ترتیب، تمام امیدهای انسان را نقش بر آب می سازی.
19The waters wear the stones: thou washest away the things which grow out of the dust of the earth; and thou destroyest the hope of man.
20تو بر او غالب می شوی، چهره اش را با پردۀ مرگ می پوشانی و او را برای ابد از بین می بری.
20Thou prevailest for ever against him, and he passeth: thou changest his countenance, and sendest him away.
21اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی اطلاع می مانند.او فقط درد خود را احساس می کند و برای خود ماتم می گیرد.»
21His sons come to honour, and he knoweth it not; and they are brought low, but he perceiveth it not of them.
22او فقط درد خود را احساس می کند و برای خود ماتم می گیرد.»
22But his flesh upon him shall have pain, and his soul within him shall mourn.