1ایوب جواب داد:
1Then Job answered and said,
2«من این سخنان را بسیار شنیده ام. تسلی شما مرا زیادتر عذاب می کند.
2I have heard many such things: miserable comforters are ye all.
3تا به کی به این حرفهای بیهودۀ تان ادامه می دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟
3Shall vain words have an end? or what emboldeneth thee that thou answerest?
4اگر من بجای شما می بودم، من هم می توانستم همین حرفها را بزنم و بعنوان اعتراض سر خود را تکان می دادم.
4I also could speak as ye do: if your soul were in my soul's stead, I could heap up words against you, and shake mine head at you.
5شما را نصیحت می کردم و با سخنان گرم شما را تسلی می دادم.
5But I would strengthen you with my mouth, and the moving of my lips should asswage your grief.
6هر چیزیکه بگویم از درد و رنج من کاسته نمی شود و اگر خاموش هم باشم دردم را دوا نمی کند.
6Though I speak, my grief is not asswaged: and though I forbear, what am I eased?
7زیرا تو ای خدا، تو مرا از زندگی خسته ساختی و خانواده ام را از بین بردی.
7But now he hath made me weary: thou hast made desolate all my company.
8تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. آنقدر لاغر شده ام که از بدن من فقط پوست و استخوان باقی مانده است و مردم این را دلیل گناهان من می دانند.
8And thou hast filled me with wrinkles, which is a witness against me: and my leanness rising up in me beareth witness to my face.
9با خشم خود گوشت بدنم را پاره کرده است، به نظر نفرت به من نگاه می کند و مرا دشمن خود می پندارد.
9He teareth me in his wrath, who hateth me: he gnasheth upon me with his teeth; mine enemy sharpeneth his eyes upon me.
10مردم مرا مسخره می کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می زنند.
10They have gaped upon me with their mouth; they have smitten me upon the cheek reproachfully; they have gathered themselves together against me.
11خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.
11God hath delivered me to the ungodly, and turned me over into the hands of the wicked.
12من زندگی آرام و آسوده ای داشتم، اما خدا از گلوی من گرفت و تکه تکه ام کرد. حالا مرا هدف خود قرار داده است
12I was at ease, but he hath broken me asunder: he hath also taken me by my neck, and shaken me to pieces, and set me up for his mark.
13و تیرهای خود را از هر سو به سوی من حواله می کند، مرا مجروح می سازد و رحمی نشان نمی دهد.
13His archers compass me round about, he cleaveth my reins asunder, and doth not spare; he poureth out my gall upon the ground.
14او مانند یک جنگجو حمله می کند و پیهم به من زخم می زند.
14He breaketh me with breach upon breach, he runneth upon me like a giant.
15لباس ماتم پوشیده و در خاکِ خواری نشسته ام.
15I have sewed sackcloth upon my skin, and defiled my horn in the dust.
16از بس که گریه کرده ام چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فرا گرفته است.
16My face is foul with weeping, and on my eyelids is the shadow of death;
17اما من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.
17Not for any injustice in mine hands: also my prayer is pure.
18ای زمین، حق مرا تلف مکن و نگذار که فریاد من بخاطر عدالت خاموش شود.
18O earth, cover not thou my blood, and let my cry have no place.
19شاهد من در آسمان است و از من شفاعت می کند.
19Also now, behold, my witness is in heaven, and my record is on high.
20دوستان من مسخره ام می کنند، اما من سیل اشک را در حضور خدا جاری می سازم
20My friends scorn me: but mine eye poureth out tears unto God.
21و پیش او زاری می کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.زیرا به زودی می میرم و به جائی می روم که امید بازگشت از آن نیست.
21O that one might plead for a man with God, as a man pleadeth for his neighbour!
22زیرا به زودی می میرم و به جائی می روم که امید بازگشت از آن نیست.
22When a few years are come, then I shall go the way whence I shall not return.