¹روح من شکسته، عمر من پایان یافته و پایم به لب گور رسیده است.

¹My breath is corrupt, my days are extinct, the graves are ready for me.

²ببین که مردم چطور مرا مسخره می کنند و هر جا که می روم آن ها را می بینم.

²Are there not mockers with me? and doth not mine eye continue in their provocation?

³خدایا، تو ضامن من باش، زیرا همه کس مرا گناهکار می دانند و چون تو به آن ها عقل و حکمت نداده ای، نمی توانند به من کمک کنند. پس نگذار که آن ها بر من پیروز شوند.

³Lay down now, put me in a surety with thee; who is he that will strike hands with me?

⁴کسیکه برای کسب منفعت از دوستان خود بدگوئی کند، فرزندانش کور می شوند.

⁴For thou hast hid their heart from understanding: therefore shalt thou not exalt them.

⁵خدا مرا مایۀ تمسخر مردم ساخته است و آن ها برویم تف می اندازند.

⁵He that speaketh flattery to his friends, even the eyes of his children shall fail.

⁶از غم و اندوه چشمانم تار گشته اند و از من سایه ای بیش باقی نمانده است.

⁶He hath made me also a byword of the people; and aforetime I was as a tabret.

⁷مردمان وقتی مرا به این حال می بینند، تعجب می کنند، اما سرانجام بیگناهان علیه مردم بدکار قیام می کنند

⁷Mine eye also is dim by reason of sorrow, and all my members are as a shadow.

⁸و اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می نمایند و روز بروز قویتر می گردند.

⁸Upright men shall be astonied at this, and the innocent shall stir up himself against the hypocrite.

⁹اگر همۀ تان بیائید و در برابر من بایستید، گمان نمی کنم که بتوانم شخص فهمیده ای در بین شما بیابم.

⁹The righteous also shall hold on his way, and he that hath clean hands shall be stronger and stronger.

¹⁰عمر من بپایان رسیده است و آرزو هایم همه نقش بر آب شده اند.

¹⁰But as for you all, do ye return, and come now: for I cannot find one wise man among you.

¹¹دوستانم می گویند که از پی شامِ تاریک، روز روشن می آید، اما خودم می دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

¹¹My days are past, my purposes are broken off, even the thoughts of my heart.

¹²یگانه آرزوی من اینست که به دیار مردگان بروم و آنجا خانۀ ابدی من باشد.

¹²They change the night into day: the light is short because of darkness.

¹³قبر را پدر و کِرم را مادر و خواهر خود بخوانم.

¹³If I wait, the grave is mine house: I have made my bed in the darkness.

¹⁴پس امید من کجاست؟ چه کسی آنرا برایم پیدا می کند؟نه، امید من با من به گور می رود و با هم یکجا خاک می شویم.»

¹⁴I have said to corruption, Thou art my father: to the worm, Thou art my mother, and my sister.

¹⁵نه، امید من با من به گور می رود و با هم یکجا خاک می شویم.»

¹⁵And where is now my hope? as for my hope, who shall see it?

¹⁶They shall go down to the bars of the pit, when our rest together is in the dust.