¹ایوب به کلام خود ادامه داده گفت:

¹Moreover Job continued his parable, and said,

²«ای کاش دوران سابق و آن روزهائی که خدا نگهدار من بود، دوباره می آمد.

²Oh that I were as in months past, as in the days when God preserved me;

³درآن روزها نور او بر من می تابید و راه تاریک مرا روشن می کرد.

³When his candle shined upon my head, and when by his light I walked through darkness;

⁴آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

⁴As I was in the days of my youth, when the secret of God was upon my tabernacle;

⁵خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم به دور من جمع بودند.

⁵When the Almighty was yet with me, when my children were about me;

⁶پاهای خود را با شیر می شستم و از صخره ها برای من روغن زیتون جاری می شد.

⁶When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;

⁷وقتی به دروازۀ شهر می رفتم و به چوکی خود می نشستم،

⁷When I went out to the gate through the city, when I prepared my seat in the street!

⁸جوانان به من راه می دادند و مو سفیدان بپا بر می خاستند.

⁸The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, and stood up.

⁹بزرگان شهر از حرف زدن باز می ایستادند و سکوت می کردند.

⁹The princes refrained talking, and laid their hand on their mouth.

¹⁰حتی شخصیت های مهم با دیدن من خاموش می شدند و حرفی زده نمی توانستند.

¹⁰The nobles held their peace, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.

¹¹هر کسی که مرا می دید و سخنان مرا می شنید، از من تعریف و توصیف می کرد.

¹¹When the ear heard me, then it blessed me; and when the eye saw me, it gave witness to me:

¹²زیرا من به داد مردم فقیر می رسیدم و به یتیمانِ بی کس کمک می کردم.

¹²Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and him that had none to help him.

¹³کسانی که در حال مرگ بودند، برایم دعا می کردند و با کار ثواب دل بیوه زنان را خوش می ساختم.

¹³The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow's heart to sing for joy.

¹⁴کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می دادم.

¹⁴I put on righteousness, and it clothed me: my judgment was as a robe and a diadem.

¹⁵برای کورها، چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

¹⁵I was eyes to the blind, and feet was I to the lame.

¹⁶از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می کردم و از حق بیگانه ها دفاع می نمودم.

¹⁶I was a father to the poor: and the cause which I knew not I searched out.

¹⁷دندانهای مردم شریر را می شکستم و شکار را از دهن شان می ربودم.

¹⁷And I brake the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.

¹⁸آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی به آسودگی در آشیانۀ خود بمیرم.

¹⁸Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand.

¹⁹مثل درختی بودم که ریشه اش در آب می رسید و شاخه هایش با شبنم شاداب می شدند.

¹⁹My root was spread out by the waters, and the dew lay all night upon my branch.

²⁰همگی از من تمجید می کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

²⁰My glory was fresh in me, and my bow was renewed in my hand.

²¹همه به سخنان من گوش می دادند و از پندهای من استفاده می کردند.

²¹Unto me men gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.

²²وقتی من سخنانم را تمام می کردم، کسی حرفی نمی زد. کلام من مثل قطرات شبنم بر آن ها می چکید.

²²After my words they spake not again; and my speech dropped upon them.

²³آن ها مثل دهقانی که چشم براه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می بودند.

²³And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide as for the latter rain.

²⁴وقتی دلسرد می شدند، با یک تبسم آن ها را دلگرم می ساختم و با روی خوش آن ها را تشویق می نمودم.در میان آن ها مثل پادشاه حکومت می کردم و در هنگام غم آن ها را تسلی می دادم.

²⁴If I laughed on them, they believed it not; and the light of my countenance they cast not down.

²⁵در میان آن ها مثل پادشاه حکومت می کردم و در هنگام غم آن ها را تسلی می دادم.

²⁵I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the army, as one that comforteth the mourners.