1نافرمانی انسان شریر آشکار می کند که ترس خدا مد نظر او نیست.
1(Til sangmesteren. Af HERRENs tjener David.) Synden taler til den Gudløse inde i hans Hjerte; Gudsfrygt har han ikke for Øje;
2آنقدر خودخواه و مغرور شده است که فکر می کند گناهش آشکار نمی شود و کسی او را متهم نمی کند.
2thi den smigrer ham frækt og siger, at ingen skal finde hans Brøde og hade ham.
3سخنان زبانش شرارت و فریب است. از فهم دور شده و از نیکوکاری دست کشیده است.
3Hans Munds Ord er Uret og Svig, han har ophørt at handle klogt og godt;
4در بستر خود شرارت را تفکر می کند، راه نادرست را عادت خود ساخته و از بدی نفرت ندارد.
4på sit Leje udtænker han Uret, han træder en Vej, som ikke er god; det onde afskyr han ikke.
5ای خداوند، رحمت تو تا به آسمان ها می رسد و وفاداری تو مافوق ابر ها.
5HERRE, din Miskundhed rækker til Himlen, din Trofasthed når til Skyerne,
6عدالت تو مانند کوهها پابرجا است و احکام تو عمیق تر از عمق های زمین. ای خداوند، تو مددگار انسانها و حیوانات هستی.
6din Retfærd er som Guds Bjerge, dine Domme som det store Dyb; HERRE, du frelser Folk og Fæ,
7ای خدا رحمت تو چقدر عالی و با ارزش است. آدمیان در سایۀ بالهای تو پناه می برند.
7hvor dyrebar er dog din Miskundhed, Gud! Og Menneskebørnene skjuler sig i dine Vingers Skygge;
8همه از نعمت تو برخوردار می شوند و از دریای رحمت تو می نوشند.
8de kvæges ved dit Huses Fedme, du læsker dem af din Lifligheds Strøm;
9تو سرچشمۀ زندگی هستی و در نور تو روشنی را می بینیم.
9thi hos dig er Livets Kilde, i dit Lys skuer vi Lys!
10رحمت تو همیشه بر آنانی که تو را می شناسند باقی بماند و عدالت تو پیوسته همراه راستدلان باشد.
10Lad din Miskundhed blive over dem, der kender dig, din Retfærd over de oprigtige af Hjertet.
11مگذار که پایمال اشخاص مغرور گردم و یا دست شریران مرا مجبور به فرار سازد.ببینید که چگونه بدکاران افتاده اند! آن ها طوری سقوط کرده اند که دیگر نمی توانند برخاست.
11Lad Hovmods Fod ej træde mig ned, gudløses Hånd ej jage mig bort.
12ببینید که چگونه بدکاران افتاده اند! آن ها طوری سقوط کرده اند که دیگر نمی توانند برخاست.
12Se, Udådsmændene falder, slås ned, så de ikke kan rejse sig.