1آواز من بسوی خداست و فریاد می کنم. بسوی خدا فریاد می کنم و او مرا خواهد شنید.
1(Til Sangmesteren. Til Jedutun. Af Asaf. En Salme.) Jeg råber, højt til Gud, og han hører mig,
2در روز پریشانیِ خود خداوند را طلب کردم. در شب نیز دست من برای دعا بلند شده و خسته نگردید و جان من تسلی را ترجیح نداد.
2jeg søger Herren på Nødens Dag, min Hånd er om Natten utrættet udrakt, min Sjæl vil ikke lade sig trøste;
3خدا را بیاد می آورم و می نالم. تفکر می کنم و روح من حیران می گردد.
3jeg ihukommer Gud og stønner, jeg sukker, min Ånd vansmægter. - Sela.
4چشمانم را بیدار نگه داشتی و از پریشانی حرفی زده نمی توانم.
4Du holder mine Øjne vågne, jeg er urolig og målløs.
5به روزگار گذشته فکر می کنم و سالهای قدیم را بیاد می آورم.
5Jeg tænker på fordums dage, ihukommer længst henrundne År;
6سرود شبانۀ خود را بیاد می آورم. در دل خود تفکر می کنم و روح من جوینده است.
6jeg gransker om Natten i Hjertet, grunder og ransager min Ånd.
7آیا خداوند تا به ابد ترک می کند و دیگر هرگز راضی نخواهد شد؟
7Vil Herren bortstøde for evigt og aldrig mer vise Nåde,
8آیا رحمت او برای همیشه زایل شده و عهد او تا به ابد باطل گردیده است؟
8er hans Miskundhed ude for stedse, hans Trofasthed omme for evigt og altid,
9آیا خدا شفقت خود را از یاد برده و رحمت های خود را در غضب بازداشته است؟
9har Gud da glemt at ynkes, lukket sit Hjerte i Vrede? - Sela.
10پس گفتم این درد من است که دست راست خدای متعال با من مثل قدیم نیست.
10Jeg sagde: Det er min Smerte; at den Højestes højre er ikke som før.
11در کارهای خداوند تفکر می کنم. بلی، اعمال شگفت انگیز تو را که از قدیم است به یاد می آورم.
11Jeg kommer HERRENs Gerninger i Hu, ja kommer dine fordums Undere i Hu.
12دربارۀ جمیع کارهای تو می اندیشم و در صنعت های تو تفکر می کنم.
12Jeg tænker på al din Gerning og grunder over dine Værker.
13ای خدا، طریق تو در قدوسیت است. کیست خدای بزرگ مثل تو، ای خدا؟
13Gud, din Vej var i Hellighed, hvo er en Gud så stor som Gud!
14تو خدائی هستی که کارهای عجیب می کنی. تو قدرت خود را به همۀ اقوام جهان معروف گردانیده ای.
14Du er en Gud, som gør Undere, du gjorde din Vælde kendt blandt Folkene,
15قوم برگزیدۀ خود را به بازوی خود رهانیده ای، یعنی اولادۀ یعقوب و یوسف را.
15udøste dit Folk med din Arm, Jakobs og Josefs Sønner. - Sela.
16آبها تو را دید، ای خدا، آبها تو را دیده به لرزه آمد و عمق آبها نیز سخت آشفته و لرزان گردید.
16Vandene så dig, Gud, Vandene så dig og vred sig i Angst, ja Dybet tog til at skælve;
17از ابر ها باران بارید، در آسمان رعد پدید آمد و تیرهای برق تو از هر طرف به جهیدن شروع کردند.
17Skyerne udøste Vand, Skyhimlens Stemme gjaldede, dine Pile for hid og did;
18صدای رعد تو در گِردباد بود و نورِ برق، جهان را روشن ساخت و زمین آشفته و لرزان گردید.
18din bragende Torden rullede, Lynene oplyste Jorderig, Jorden bæved og skjalv;
19طریق تو در موجهای بحر است و راههای تو در آب های فراوان، اما آثار تو را نمی توان دانست.قوم برگزیدۀ خود را مانند یک چوپان رهبری و به دست موسی و هارون هدایت نمودی.
19din Vej gik midt gennem Havet, din Sti gennem store Vande, dine Fodspor kendtes ikke.
20قوم برگزیدۀ خود را مانند یک چوپان رهبری و به دست موسی و هارون هدایت نمودی.
20Du førte dit Folk som en Hjord ved Moses's og Arons Hånd.