1اما حالا آنهائی که از من جوانتر هستند و عار داشتم که پدران شان با سگهای من از گله ام نگهبانی نمایند، مسخره ام می کنند.
1Et maintenant!... je suis la risée de plus jeunes que moi, De ceux dont je dédaignais de mettre les pères Parmi les chiens de mon troupeau.
2آن ها یک عده اشخاص تنبل بودند که کاری از دست شان پوره نبود.
2Mais à quoi me servirait la force de leurs mains? Ils sont incapables d'atteindre la vieillesse.
3آنقدر فقیر و نادار بودند که از گرسنگی در بیابان می رفتند و زمین خشک آن را می کاویدند و ریشه و برگ گیاه را می خوردند.
3Desséchés par la misère et la faim, Ils fuient dans les lieux arides, Depuis longtemps abandonnés et déserts;
4از اجتماع راند شده بودند و مردم با آن ها مثلیکه دزد باشند، رفتار می کردند.
4Ils arrachent près des arbrisseaux les herbes sauvages, Et ils n'ont pour pain que la racine des genêts.
5در غارها و حفره ها زندگی می کردند و در بین صخره ها پناه می بردند.
5On les chasse du milieu des hommes, On crie après eux comme après des voleurs.
6مثل حیوان عر می زدند و در زیر بوته ها با هم جمع می شدند.
6Ils habitent dans d'affreuses vallées, Dans les cavernes de la terre et dans les rochers;
7حالا فرزندان شان مثل پدران خود بیکاره و بی نام و نشان هستند و از اجتماع طرد شده اند.
7Ils hurlent parmi les buissons, Ils se rassemblent sous les ronces.
8اکنون آن ها به من می خندند و مرا بازیچۀ دست خود ساخته اند.
8Etres vils et méprisés, On les repousse du pays.
9از من نفرت می کنند به رویم تف می اندازند.
9Et maintenant, je suis l'objet de leurs chansons, Je suis en butte à leurs propos.
10چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آن ها به مخالفت من برخاسته اند.
10Ils ont horreur de moi, ils se détournent, Ils me crachent au visage.
11فتنه گران از هر سو به من حمله می کنند و اسباب هلاکت مرا مهیا کرده اند.
11Ils n'ont plus de retenue et ils m'humilient, Ils rejettent tout frein devant moi.
12راه مرا می بندند و به من آزار می رسانند و کسی نیست که آن ها را باز دارد.
12Ces misérables se lèvent à ma droite et me poussent les pieds, Ils se fraient contre moi des sentiers pour ma ruine;
13ناگهان از هر طرف بر من هجوم می آورند و بر سر من می ریزند.
13Ils détruisent mon propre sentier et travaillent à ma perte, Eux à qui personne ne viendrait en aide;
14ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزت و آبرویم برباد رفته است.
14Ils arrivent comme par une large brèche, Ils se précipitent sous les craquements.
15حالا جانم بلب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.
15Les terreurs m'assiègent; Ma gloire est emportée comme par le vent, Mon bonheur a passé comme un nuage.
16در شب استخوانهایم به درد می آیند و لحظه ای آرام قرار ندارم.
16Et maintenant, mon âme s'épanche en mon sein, Les jours de la souffrance m'ont saisi.
17از شدت سختی لباس هایم بدورم می پیچد و گلویم را تنگ ساخته است.
17La nuit me perce et m'arrache les os, La douleur qui me ronge ne se donne aucun repos,
18خدا مرا در گِل و لای افگنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.
18Par la violence du mal mon vêtement perd sa forme, Il se colle à mon corps comme ma tunique.
19پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می کنم، اما تو به من جواب نمی دهی. در حضورت می ایستم، ولی تو به من توجه نمی نمائی.
19Dieu m'a jeté dans la boue, Et je ressemble à la poussière et à la cendre.
20تو بر من رحم نداری و با قدرت به من جفا می کنی.
20Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; Je me tiens debout, et tu me lances ton regard.
21مرا در میان تندباد می اندازی و در مسیر طوفان قرار می دهی.
21Tu deviens cruel contre moi, Tu me combats avec la force de ta main.
22می دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همۀ زنده جانها تعیین کرده ای، می سپاری.
22Tu me soulèves, tu me fais voler au-dessus du vent, Et tu m'anéantis au bruit de la tempête.
23چرا به کسیکه از پا افتاده است و برای کمک التماس می نماید، حمله می کنی؟
23Car, je le sais, tu me mènes à la mort, Au rendez-vous de tous les vivants.
24آیا من برای کسانی که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا بخاطر مردم مسکین و نیازمند غصه نخوردم؟
24Mais celui qui va périr n'étend-il pas les mains? Celui qui est dans le malheur n'implore-t-il pas du secours?
25اما بجای خوبی بدی دیدم و بعوض نور تاریکی نصیبم شد.
25N'avais-je pas des larmes pour l'infortuné? Mon coeur n'avait-il pas pitié de l'indigent?
26دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده ام.
26J'attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; J'espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.
27ماتم کنان در عالم تاریکی سرگردان هستم. در میان جماعت می ایستم و برای کمک فریاد می زنم.
27Mes entrailles bouillonnent sans relâche, Les jours de la calamité m'ont surpris.
28همنشین من شغال و دوست من شترمرغ شده است.
28Je marche noirci, mais non par le soleil; Je me lève en pleine assemblée, et je crie.
29پوست بدنم سیاه شده و به زمین می ریزد و استخوانهایم از شدت تب می سوزند.آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده است و از نَی من نوای ناله و صدای گریه می آید.
29Je suis devenu le frère des chacals, Le compagnon des autruches.
30آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده است و از نَی من نوای ناله و صدای گریه می آید.
30Ma peau noircit et tombe, Mes os brûlent et se dessèchent.
31Ma harpe n'est plus qu'un instrument de deuil, Et mon chalumeau ne peut rendre que des sons plaintifs.