1آنگاه اَلیفاز تَیمانی جواب داد:
1Eliphaz de Théman prit la parole et dit:
2«ایوب، اگر با تو چند کلمه حرف بزنم آزرده نمی شوی؟ من دیگر نمی توانم خاموش بمانم.
2Si nous osons ouvrir la bouche, en seras-tu peiné? Mais qui pourrait garder le silence?
3ببین، تو به بسا کسان تعلیم داده ای و به مردمان ضعیف دلگرمی و قوت قلب بخشیده ای.
3Voici, tu as souvent enseigné les autres, Tu as fortifié les mains languissantes,
4با سخنان تشویق کننده، مردم را از لغزش بازداشته ای و به زانوان لرزنده نیرو داده ای.
4Tes paroles ont relevé ceux qui chancelaient, Tu as affermi les genoux qui pliaient.
5اما حالا خودت از مشکلات می نالی، پریشان هستی و از صبر کار نمی گیری.
5Et maintenant qu'il s'agit de toi, tu faiblis! Maintenant que tu es atteint, tu te troubles!
6تو یک شخص پرهیزگار بودی و یک زندگی بی عیب داشتی، پس در این حال هم باید امید و اعتمادت را از دست ندهی.
6Ta crainte de Dieu n'est-elle pas ton soutien? Ton espérance, n'est-ce pas ton intégrité?
7فکر کن، آیا هرگز دیده ای که شخص بیگناهی هلاک شود و یا مرد راستکاری از بین برود؟
7Cherche dans ton souvenir: quel est l'innocent qui a péri? Quels sont les justes qui ont été exterminés?
8چنانچه دیده ام کسانی که شرارت و ظلم را می کارند، شرارت و ظلم را درو می کنند.
8Pour moi, je l'ai vu, ceux qui labourent l'iniquité Et qui sèment l'injustice en moissonnent les fruits;
9طوفان غضب خدا آن ها را از بین می برد و با آتش خشم خود آن ها را می سوزاند.
9Ils périssent par le souffle de Dieu, Ils sont consumés par le vent de sa colère,
10مردم شریر مانند شیر درنده می غرند، اما خدا آن ها را خاموش می سازد و دندانهای شان را می شکند.
10Le rugissement des lions prend fin, Les dents des lionceaux sont brisées;
11مثل شیرهای نیرومند که از قلت غذا و گرسنگی ضعیف می شوند و می میرند، آن ها هم هلاک می گردند و فرزندان شان پراگنده می شوند.
11Le lion périt faute de proie, Et les petits de la lionne se dispersent.
12باری وقتی که در خواب سنگینی رفته بودم، در رؤیا پیامی را شنیدم و بصورت زمزمه به گوش من رسید.
12Une parole est arrivée furtivement jusqu'à moi, Et mon oreille en a recueilli les sons légers.
13وحشت مرا فراگرفت و تنم به لرزه آمد.
13Au moment où les visions de la nuit agitent la pensée, Quand les hommes sont livrés à un profond sommeil,
14شبحی از برابر من گذشت و از ترس موی بدنم راست ایستاد.
14Je fus saisi de frayeur et d'épouvante, Et tous mes os tremblèrent.
15می دانستم که شبح در آنجا حضور دارد، اما نمی توانستم آن را ببینم. در آن سکوت شب این صدا به گوشم رسید:
15Un esprit passa près de moi.... Tous mes cheveux se hérissèrent....
16«آیا یک انسان فانی می تواند در نظر خدا که خالق او است، پاک و بی عیب باشد؟
16Une figure d'un aspect inconnu était devant mes yeux, Et j'entendis une voix qui murmurait doucement:
17او حتی بر خادمان آسمانی خود اعتماد نمی کند و فرشتگانش هم در نظر او پاک نیستند.
17L'homme serait-il juste devant Dieu? Serait-il pur devant celui qui l'a fait?
18چه رسد به آنهائی که از خاک آفریده شده اند و مانند موریانه پایمال می شوند.
18Si Dieu n'a pas confiance en ses serviteurs, S'il trouve de la folie chez ses anges,
19از صبح تا شام زنده هستند و بعد بی خبر می میرند.رشتۀ زندگی شان قطع می شود و در جهالت و نادانی می میرند.»
19Combien plus chez ceux qui habitent des maisons d'argile, Qui tirent leur origine de la poussière, Et qui peuvent être écrasés comme un vermisseau!
20رشتۀ زندگی شان قطع می شود و در جهالت و نادانی می میرند.»
20Du matin au soir ils sont brisés, Ils périssent pour toujours, et nul n'y prend garde;
21Le fil de leur vie est coupé, Ils meurent, et ils n'ont pas acquis la sagesse.