¹ایوب به کلام خود ادامه داده گفت:

¹Ayub melanjutkan uraiannya, katanya,

²«ای کاش دوران سابق و آن روزهائی که خدا نگهدار من بود، دوباره می آمد.

²"Kiranya hidupku dapat lagi seperti dahulu, waktu Allah melindungi aku.

³درآن روزها نور او بر من می تابید و راه تاریک مرا روشن می کرد.

³Aku selalu diberi-Nya pertolongan, diterangi-Nya waktu berjalan dalam kegelapan.

⁴آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

⁴Itulah hari-hari kejayaanku, ketika keakraban Allah menaungi rumahku.

⁵خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم به دور من جمع بودند.

⁵Waktu itu, Yang Mahakuasa masih mendampingi aku, dan anak-anakku ada di sekelilingku.

⁶پاهای خود را با شیر می شستم و از صخره ها برای من روغن زیتون جاری می شد.

⁶Ternakku menghasilkan banyak sekali susu. Banyak minyak dihasilkan oleh pohon-pohon zaitunku, meskipun ditanam di tanah berbatu.

⁷وقتی به دروازۀ شهر می رفتم و به چوکی خود می نشستم،

⁷Jika para tua-tua kota duduk bersama, dan kuambil tempatku di antara mereka,

⁸جوانان به من راه می دادند و مو سفیدان بپا بر می خاستند.

⁸minggirlah orang-orang muda, segera setelah aku dilihat mereka. Juga orang-orang tua bangkit dengan khidmat; untuk memberi hormat.

⁹بزرگان شهر از حرف زدن باز می ایستادند و سکوت می کردند.

⁹Bahkan para pembesar berhenti berkata-kata,

¹⁰حتی شخصیت های مهم با دیدن من خاموش می شدند و حرفی زده نمی توانستند.

¹⁰dan orang penting pun tidak berbicara.

¹¹هر کسی که مرا می دید و سخنان مرا می شنید، از من تعریف و توصیف می کرد.

¹¹Siapa pun kagum jika mendengar tentang aku; siapa yang melihat aku, memuji jasaku.

¹²زیرا من به داد مردم فقیر می رسیدم و به یتیمانِ بی کس کمک می کردم.

¹²Sebab, kutolong orang miskin yang minta bantuan; kusokong yatim piatu yang tak punya penunjang.

¹³کسانی که در حال مرگ بودند، برایم دعا می کردند و با کار ثواب دل بیوه زنان را خوش می ساختم.

¹³Aku dipuji oleh orang yang sangat kesusahan, kutolong para janda sehingga mereka tentram.

¹⁴کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می دادم.

¹⁴Tindakanku jujur tanpa cela; kutegakkan keadilan senantiasa.

¹⁵برای کورها، چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

¹⁵Bagi orang buta, aku menjadi mata; bagi orang lumpuh, aku adalah kakinya.

¹⁶از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می کردم و از حق بیگانه ها دفاع می نمودم.

¹⁶Bagi orang miskin, aku menjadi ayah; bagi orang asing, aku menjadi pembela.

¹⁷دندانهای مردم شریر را می شکستم و شکار را از دهن شان می ربودم.

¹⁷Tapi kuasa orang kejam, kupatahkan, dan kurban mereka kuselamatkan.

¹⁸آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی به آسودگی در آشیانۀ خود بمیرم.

¹⁸Harapanku ialah mencapai umur yang tinggi, dan mati dengan tenang di rumahku sendiri.

¹⁹مثل درختی بودم که ریشه اش در آب می رسید و شاخه هایش با شبنم شاداب می شدند.

¹⁹Aku seperti pohon yang subur tumbuhnya, akarnya cukup air dan embun membasahi dahannya.

²⁰همگی از من تمجید می کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

²⁰Aku selalu dipuji semua orang, dan tak pernah kekuatanku berkurang.

²¹همه به سخنان من گوش می دادند و از پندهای من استفاده می کردند.

²¹Orang-orang diam, jika aku memberi nasihat; segala perkataanku mereka dengarkan dengan cermat.

²²وقتی من سخنانم را تمام می کردم، کسی حرفی نمی زد. کلام من مثل قطرات شبنم بر آن ها می چکید.

²²Sehabis aku bicara, tak ada lagi yang perlu ditambahkan; perkataan meresap seperti tetesan air hujan.

²³آن ها مثل دهقانی که چشم براه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می بودند.

²³Semua orang menyambut kata-kataku dengan gembira, seperti petani menyambut hujan di musim bunga.

²⁴وقتی دلسرد می شدند، با یک تبسم آن ها را دلگرم می ساختم و با روی خوش آن ها را تشویق می نمودم.در میان آن ها مثل پادشاه حکومت می کردم و در هنگام غم آن ها را تسلی می دادم.

²⁴Kutersenyum kepada mereka ketika mereka putus asa; air mukaku yang bahagia menambah semangat mereka.

²⁵در میان آن ها مثل پادشاه حکومت می کردم و در هنگام غم آن ها را تسلی می دادم.

²⁵Akulah yang memegang pimpinan, dan mengambil segala keputusan. Kupimpin mereka seperti raja di tengah pasukannya, dan kuhibur mereka dalam kesedihannya.