¹ایوب به کلام خود ادامه داده گفت:

¹ ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

²«ای کاش دوران سابق و آن روزهائی که خدا نگهدار من بود، دوباره می آمد.

² ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

³درآن روزها نور او بر من می تابید و راه تاریک مرا روشن می کرد.

³ در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

⁴آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

⁴ آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

⁵خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم به دور من جمع بودند.

⁵ خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

⁶پاهای خود را با شیر می شستم و از صخره ها برای من روغن زیتون جاری می شد.

⁶ پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

⁷وقتی به دروازۀ شهر می رفتم و به چوکی خود می نشستم،

⁷ وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

⁸جوانان به من راه می دادند و مو سفیدان بپا بر می خاستند.

⁸ جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

⁹بزرگان شهر از حرف زدن باز می ایستادند و سکوت می کردند.

⁹ رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

¹⁰حتی شخصیت های مهم با دیدن من خاموش می شدند و حرفی زده نمی توانستند.

¹⁰ حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

¹¹هر کسی که مرا می دید و سخنان مرا می شنید، از من تعریف و توصیف می کرد.

¹¹ هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

¹²زیرا من به داد مردم فقیر می رسیدم و به یتیمانِ بی کس کمک می کردم.

¹² زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

¹³کسانی که در حال مرگ بودند، برایم دعا می کردند و با کار ثواب دل بیوه زنان را خوش می ساختم.

¹³ کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

¹⁴کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می دادم.

¹⁴ کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

¹⁵برای کورها، چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

¹⁵ برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

¹⁶از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می کردم و از حق بیگانه ها دفاع می نمودم.

¹⁶ از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

¹⁷دندانهای مردم شریر را می شکستم و شکار را از دهن شان می ربودم.

¹⁷ دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

¹⁸آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی به آسودگی در آشیانۀ خود بمیرم.

¹⁸ آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

¹⁹مثل درختی بودم که ریشه اش در آب می رسید و شاخه هایش با شبنم شاداب می شدند.

¹⁹ مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

²⁰همگی از من تمجید می کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

²⁰ همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

²¹همه به سخنان من گوش می دادند و از پندهای من استفاده می کردند.

²¹ همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

²²وقتی من سخنانم را تمام می کردم، کسی حرفی نمی زد. کلام من مثل قطرات شبنم بر آن ها می چکید.

²² وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

²³آن ها مثل دهقانی که چشم براه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می بودند.

²³ آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

²⁴وقتی دلسرد می شدند، با یک تبسم آن ها را دلگرم می ساختم و با روی خوش آن ها را تشویق می نمودم.در میان آن ها مثل پادشاه حکومت می کردم و در هنگام غم آن ها را تسلی می دادم.

²⁴ وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم. در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

²⁵در میان آن ها مثل پادشاه حکومت می کردم و در هنگام غم آن ها را تسلی می دادم.

²⁵ در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.