1ای جان من، خداوند را ستایش کن. ای خداوند، خدای من، تو بسیار عظیم و به عزت و جلال ملبس هستی.
1
ای خداوند، خدای من، تو چقدر بزرگ هستی!
تو با عظمت و جلال آراسته‌ای.
2خویشتن را به نور پوشانیده و آسمان را مثل خیمه برافراشته ای.
2
خود را با نور پوشانیده
و آسمان را مانند خیمه‌ای گسترانیده‌ای.
3خانۀ او بر فراز ابر ها بنا شده و ابر ها را عرادۀ خود ساخته و بر بالهای باد سوار می شود.
3
خانه‌ات را بر فراز آبها بنا نموده‌ای.
ابرها را ارابهٔ خود ساخته‌ای
و بر بالهای باد سوار شده‌ای.
4بادها را پیام رسان خود و شعله های آتش را خادمان خود می گرداند.
4
بادها پیام‌آوران تو
و شعله‌های آتش خادمان تو هستند.
5زمین را بر بنیاد آن استوار کرده که تا به ابد جنبش نخورد.
5
اساس زمین را چنان استوار کردی
که هرگز تکان نمی‌خورد.
6اوقیانوسها زمین را همچون جامه ای پوشاند و آب، کوهها را در بر گرفت.
6
دریاها آن را مانند ردا دربر گرفت
و آب، کوهها را پوشانید.
7از عتاب تو آبها به جریان آمدند و با صدای رعد تو به همه جا پراگنده شدند.
7
از توبیخ تو، آبها خروشیدند
و از شنیدن صدای فرمان تو، آنها گریختند.
8فراز کوهها را پوشاندند، در دره ها سرازیر گردیدند و به مکانی که مهیا ساختی جاری شدند.
8
از روی کوهها به دشتها جاری شدند و دشتها را پُر کردند،
به جاهایی که برای آنها تعیین نموده بودی.
9برای آن ها حدودی را معین کردی تا از آن نگذرند و بار دیگر زمین را آب نپوشاند.
9
برای آنها حدودی را معیّن کردی تا از آن نگذرند
و بار دیگر تمام روی زمین را نپوشانند.
10چشمه ها را در وادی ها جاری ساخت تا در میان کوهها روان شوند،
10
چشمهها را در وادیها
و رودخانهها را بین کوهها جاری ساختی.
11تمام حیوانات صحرا را سیراب می سازند و گوره خرها تشنگی خود را رفع می کنند.
11
تا حیوانات وحشی از آنها بنوشند
و الاغهای وحشی، تشنگی خود را فرونشانند.
12پرندگان بر شاخه های درختان نزدیک آب آشیانه می سازند و نغمه سرایی می کنند.
12
پرندگان، بر شاخههای درختانِ نزدیک آنها آشیانه می‌سازند
و نغمهسرایی می‌کنند.
13با بارانی که از آسمان می فرستد، کوهها را سیراب می کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر می گردد.
13
از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی
و زمین را از نعماتت پُر می‌سازی.
14برای مواشی علف و برای انسانها نباتات را می رویاند تا غذای خود را از آن ها به دست آورند.
14
برای مصرف حیوانات علف را می‌رویانی
و برای انسانها نباتات را آفریدی
تا غذای خود را از آنها به دست آورند.
15همچنان ثمرۀ تاک که دل انسان را شادمان می کند و روغن که چهرۀ او را شاداب می سازد و وجود انسان را به نان قوی می گرداند.
15
تا برای شادی دل خود شراب،
و برای شادابی چهرهٔ‌شان روغن،
و جهت تقویت جسمانی خود، نان تهیّه کنند.
16درختان خداوند شاداب می گردند، یعنی سروهای آزاد لبنان که او غرس کرده است.
16
سروهای لبنان که درختان خداوند هستند،
سیراب می‌شوند.
17پرندگان در آن ها آشیانه می سازند و اما درخت صنوبر لانۀ لگ لگ ها می باشد.
17
پرندگان بر درختان سرو،
و لک‌لکها روی درختان صنوبر، آشیانه می‌سازند.
18کوههای بلند پناهگاه بزهای کوهی و صخره ها لانۀ موشهای صحرائی هستند.
18
کوهها پناهگاه بُزهای کوهی
و صخرهها لانهٔ گورکنهاست.
19ماه را برای تعیین وقت ها ساخت و آفتاب زمان غروب خود را می داند.
19
مهتاب را جهت تعیین فصلها آفریدی
و آفتاب وقت غروب خود را می‌داند.
20شب را بوجود می آوری، تا در تاریکی آن، حیوانات وحشی جنگل بخرامند.
20
شب را به وجود آوردی تا در تاریکی آن
حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون آیند.
21شیر بچگان برای شکار خود غُرش می کنند و خوراک خویش را از خدا می خواهند.
21
شیرهای جوان برای طعمهای که خدا برایشان فراهم کرده است،
غرّش می‌کنند.
22در وقت طلوع آفتاب دوباره به بیشۀ خود می آیند و استراحت می کنند.
22
در وقت طلوع آفتاب، دوباره به بیشهٔ خود می‌روند
و استراحت می‌کنند.
23آنگاه انسان برای کسب و کار خود بیرون می رود و تا شامگاه به وظیفۀ خود مشغول می باشد.
23
انسانها برای کسب و کار از خانههای خود بیرون می‌روند
و تا هنگام شب تلاش می‌کنند.
24ای خداوند اعمال تو چه بسیار است. همۀ آن ها را از روی حکمت انجام داده ای. زمین از مخلوقات تو پُر است.
24
خداوندا، کارهای تو چه بسیار است،
همهٔ آنها را با حکمت انجام داده‌ای،
زمین از مخلوقات تو پُر است.
25در آن بحر وسیع و بزرگی که آفریده ای، جانورانِ بی شمار و حیوانات بزرگ و کوچک زندگی می کنند.
25
اقیانوسها بزرگ و وسیع هستند
و حیوانات بی‌شمار،
کوچک و بزرگ در آنها زندگی می‌کنند.
26کشتی ها بر سطح آن روانند و لِویاتان، یعنی جانور بحری را که آفریده ای، در آن بازی می کند.
26
کشتی‌ها بر روی آنها حركت می‌کنند
و هیولای دریایی در آنها بازی می‌کند.
27تمام مخلوقات تو منتظر اند تا تو روزی آن ها را بدهی.
27
همهٔ آنها محتاج تو هستند،
تا روزیِ آنها را بدهی.
28آنچه را که به آن ها می دهی، آن ها جمع می کنند. دست خود را باز می کنی، پس از چیزهای نیکو سیر می شوند.
28
هر آنچه تو به آنها می‌دهی، آنها جمع می‌نمایند.
تو برایشان غذا آماده می‌کنی و آنها را سیر می‌سازی.
29وقتی از آن ها رو بر می گردانی، به وحشت می افتند و هنگامیکه جان شان را می گیری، می میرند و به خاک بر می گردند.
29
وقتی از آنها روی برمی‌گردانی، به وحشت می‌افتند
و هنگامیکه جانشان را می‌گیری، می‌میرند
و به خاک برمی‌گردند زیرا که از آن ساخته شده‌اند.
30چون روح خود را می فرستی، مخلوقات آفریده می شوند و روی زمین تازه می گردد.
30
چون روح خود را می‌فرستی زنده می‌شوند
و زمین، زندگی تازه پیدا می‌کند.
31جلال خداوند تا به ابد است. خداوند از اعمال خلقت خود خوشنود باشد.
31
جلال خداوند جاودان باد.
خداوند از کارهای خود خشنود باشد.
32وقتی بر زمین نگاه می کند، زمین بلرزه می آید و چون کوهها را لمس می کند، آتشفشان می شوند.
32
او به زمین می‌نگرد و زمین به لرزه می‌آید
و چون کوهها را لمس می‌کند، چون آتشفشان فَوَران می‌کنند.
33تا زنده ام خداوند را با سرود پرستش خواهم کرد و تا زمانی که وجود دارم خدای خود را ستایش خواهم نمود.
33
تا زنده‌ام سرود حمد خواهم سرایید،
و تا آخر عمر خود، خداوند را ستایش خواهم كرد.
34باشد که تفکر دلم مورد پسند او واقع گردد و من در خداوند شادمانی خواهم کرد.گناهکاران از روی زمین محو گردند و شریران دیگر یافت نشوند.
ای جان من خداوند را ستایش کن! هَلّلِویاه، سپاس به خداوند.
34
امیدوارم که دعا و مناجات من او را خشنود سازد،
زیرا او سرچشمهٔ سرور و شادی من است.
گناهکاران از روی زمین محو شوند
و اثری از مردمان بدکار باقی نماند.
ای جان من خداوند را ستایش کن.
خداوند را سپاس باد.
35گناهکاران از روی زمین محو گردند و شریران دیگر یافت نشوند.
ای جان من خداوند را ستایش کن! هَلّلِویاه، سپاس به خداوند.
35
گناهکاران از روی زمین محو شوند
و اثری از مردمان بدکار باقی نماند.
ای جان من خداوند را ستایش کن.
خداوند را سپاس باد.