¹آواز من بسوی خداست و فریاد می کنم. بسوی خدا فریاد می کنم و او مرا خواهد شنید.

¹ با صدای بلند نزد خدا زاری می‌کنم. در پیشگاه خدا فریاد می‌کنم تا او مرا بشنود.

²در روز پریشانیِ خود خداوند را طلب کردم. در شب نیز دست من برای دعا بلند شده و خسته نگردید و جان من تسلی را ترجیح نداد.

² به هنگام سختی، به درگاه خداوند دعا می‌کنم و تمام شب دستهای خود را به سوی او بلند می‌کنم، امّا تسلّی نمی‌یابم.

³خدا را بیاد می آورم و می نالم. تفکر می کنم و روح من حیران می گردد.

³ خدا را یاد می‌کنم و آه می‌کشم. زمانی که به فکر فرو می‌روم، مأیوس می‌شوم.

⁴چشمانم را بیدار نگه داشتی و از پریشانی حرفی زده نمی توانم.

⁴ خواب را از من گرفته‌ای، آن‌قدر پریشانم که نمی‌توانم حرف بزنم.

⁵به روزگار گذشته فکر می کنم و سالهای قدیم را بیاد می آورم.

⁵ به روزگار گذشته فکر می‌کنم و سالهای پیش را به یاد می‌آورم.

⁶سرود شبانۀ خود را بیاد می آورم. در دل خود تفکر می کنم و روح من جوینده است.

⁶ تمام شب با خود فکر می‌کنم و می‌اندیشم و از خود می‌پرسم:

⁷آیا خداوند تا به ابد ترک می کند و دیگر هرگز راضی نخواهد شد؟

⁷ «آیا خداوند ما را برای همیشه ترک خواهد کرد؟ آیا هرگز از ما راضی نخواهد شد؟

⁸آیا رحمت او برای همیشه زایل شده و عهد او تا به ابد باطل گردیده است؟

⁸ آیا دیگر ما را دوست ندارد؟ آیا پیمان او با ما باطل شده است؟

⁹آیا خدا شفقت خود را از یاد برده و رحمت های خود را در غضب بازداشته است؟

⁹ آیا خدا رحمت خود را فراموش کرده و خشم او، جای شفقت او را گرفته است؟»

¹⁰پس گفتم این درد من است که دست راست خدای متعال با من مثل قدیم نیست.

¹⁰ پس گفتم: «درد من این است که رفتار خدا با من عوض شده است.»

¹¹در کارهای خداوند تفکر می کنم. بلی، اعمال شگفت انگیز تو را که از قدیم است به یاد می آورم.

¹¹ من کارهای خداوند را به‌خاطر خواهم آورد و معجزات او را که در گذشته نشان داد، به یاد می‌آورم.

¹²دربارۀ جمیع کارهای تو می اندیشم و در صنعت های تو تفکر می کنم.

¹² دربارهٔ تمام کارهای تو تفکّر خواهم نمود و دربارهٔ کارهای حیرت‌انگیز تو خواهم اندیشید.

¹³ای خدا، طریق تو در قدوسیت است. کیست خدای بزرگ مثل تو، ای خدا؟

¹³ خدایا، همهٔ کارهای تو مقدّسند. خدایی به بزرگی تو وجود ندارد.

¹⁴تو خدائی هستی که کارهای عجیب می کنی. تو قدرت خود را به همۀ اقوام جهان معروف گردانیده ای.

¹⁴ تو خدایی هستی که معجزه می‌کنی. تو قدرت خود را به همهٔ اقوام جهان نشان دادی.

¹⁵قوم برگزیدۀ خود را به بازوی خود رهانیده ای، یعنی اولادۀ یعقوب و یوسف را.

¹⁵ تو با قدرت خود، قوم خود، یعنی فرزندان یعقوب و یوسف را آزاد نمودی.

¹⁶آبها تو را دید، ای خدا، آبها تو را دیده به لرزه آمد و عمق آبها نیز سخت آشفته و لرزان گردید.

¹⁶ ای خدا، وقتی آبها تو را دیدند، ترسیدند و اعماق دریا به لرزه درآمد.

¹⁷از ابر ها باران بارید، در آسمان رعد پدید آمد و تیرهای برق تو از هر طرف به جهیدن شروع کردند.

¹⁷ ابرها باریدند، رعد در آسمان غرید، برق در همه‌جا درخشید.

¹⁸صدای رعد تو در گِردباد بود و نورِ برق، جهان را روشن ساخت و زمین آشفته و لرزان گردید.

¹⁸ صدای رعد تو در گِردباد بود و نور برق، جهان را روشن ساخت و زمین را به لرزه درآورد.

¹⁹طریق تو در موجهای بحر است و راههای تو در آب های فراوان، اما آثار تو را نمی توان دانست.قوم برگزیدۀ خود را مانند یک چوپان رهبری و به دست موسی و هارون هدایت نمودی.

¹⁹ از دریا عبور نمودی و از عمق دریا گذشتی ولی اثری از جای پایت دیده نشد. قوم خود را به وسیلهٔ موسی و هارون، مانند یک شبان رهبری نمودی.

²⁰قوم برگزیدۀ خود را مانند یک چوپان رهبری و به دست موسی و هارون هدایت نمودی.

²⁰ قوم خود را به وسیلهٔ موسی و هارون، مانند یک شبان رهبری نمودی.