1روح من شکسته، عمر من پایان یافته و پایم به لب گور رسیده است.
1O meu espírito está quebrantado, os meus dias se extinguem, a sepultura me está preparada!
2ببین که مردم چطور مرا مسخره می کنند و هر جا که می روم آن ها را می بینم.
2Deveras estou cercado de zombadores, e os meus olhos contemplam a sua provocação!
3خدایا، تو ضامن من باش، زیرا همه کس مرا گناهکار می دانند و چون تو به آن ها عقل و حکمت نداده ای، نمی توانند به من کمک کنند. پس نگذار که آن ها بر من پیروز شوند.
3Dá-me, peço-te, um penhor, e sê o meu fiador para contigo; quem mais há que me dê a mão?
4کسیکه برای کسب منفعت از دوستان خود بدگوئی کند، فرزندانش کور می شوند.
4Porque aos seus corações encobriste o entendimento, pelo que não os exaltarás.
5خدا مرا مایۀ تمسخر مردم ساخته است و آن ها برویم تف می اندازند.
5Quem entrega os seus amigos como presa, os olhos de seus filhos desfalecerão.
6از غم و اندوه چشمانم تار گشته اند و از من سایه ای بیش باقی نمانده است.
6Mas a mim me pôs por motejo dos povos; tornei-me como aquele em cujo rosto se cospe.
7مردمان وقتی مرا به این حال می بینند، تعجب می کنند، اما سرانجام بیگناهان علیه مردم بدکار قیام می کنند
7De mágoa se escureceram os meus olhos, e todos os meus membros são como a sombra.
8و اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می نمایند و روز بروز قویتر می گردند.
8Os retos pasmam disso, e o inocente se levanta contra o ímpio.
9اگر همۀ تان بیائید و در برابر من بایستید، گمان نمی کنم که بتوانم شخص فهمیده ای در بین شما بیابم.
9Contudo o justo prossegue no seu caminho e o que tem mãos puras vai crescendo em força.
10عمر من بپایان رسیده است و آرزو هایم همه نقش بر آب شده اند.
10Mas tornai vós todos, e vinde, e sábio nenhum acharei entre vós.
11دوستانم می گویند که از پی شامِ تاریک، روز روشن می آید، اما خودم می دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.
11Os meus dias passaram, malograram-se os meus propósitos, as aspirações do meu coração.
12یگانه آرزوی من اینست که به دیار مردگان بروم و آنجا خانۀ ابدی من باشد.
12Trocam a noite em dia; dizem que a luz está perto das trevas. el,
13قبر را پدر و کِرم را مادر و خواهر خود بخوانم.
13Se eu olhar o Seol como a minha casa, se nas trevas estender a minha cama,
14پس امید من کجاست؟ چه کسی آنرا برایم پیدا می کند؟نه، امید من با من به گور می رود و با هم یکجا خاک می شویم.»
14se eu clamar � cova: Tu és meu pai; e aos vermes: Vós sois minha mãe e minha irmã;
15نه، امید من با من به گور می رود و با هم یکجا خاک می شویم.»
15onde está então a minha esperança? Sim, a minha esperança, quem a poderá ver?
16Acaso descerá comigo até os ferrolhos do Seol? Descansaremos juntos no pó?