1ایوب به کلام خود ادامه داده گفت:
1E prosseguindo Jó no seu discurso, disse:
2«ای کاش دوران سابق و آن روزهائی که خدا نگهدار من بود، دوباره می آمد.
2Ah! quem me dera ser como eu fui nos meses do passado, como nos dias em que Deus me guardava;
3درآن روزها نور او بر من می تابید و راه تاریک مرا روشن می کرد.
3quando a sua lâmpada luzia sobre o minha cabeça, e eu com a sua luz caminhava através das trevas;
4آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.
4como era nos dias do meu vigor, quando o íntimo favor de Deus estava sobre a minha tenda;
5خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم به دور من جمع بودند.
5quando o Todo-Poderoso ainda estava comigo, e os meus filhos em redor de mim;
6پاهای خود را با شیر می شستم و از صخره ها برای من روغن زیتون جاری می شد.
6quando os meus passos eram banhados em leite, e a rocha me deitava ribeiros de azeite!
7وقتی به دروازۀ شهر می رفتم و به چوکی خود می نشستم،
7Quando eu saía para a porta da cidade, e na praça preparava a minha cadeira,
8جوانان به من راه می دادند و مو سفیدان بپا بر می خاستند.
8os moços me viam e se escondiam, e os idosos se levantavam e se punham em pé;
9بزرگان شهر از حرف زدن باز می ایستادند و سکوت می کردند.
9os príncipes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua boca;
10حتی شخصیت های مهم با دیدن من خاموش می شدند و حرفی زده نمی توانستند.
10a voz dos nobres emudecia, e a língua se lhes pegava ao paladar.
11هر کسی که مرا می دید و سخنان مرا می شنید، از من تعریف و توصیف می کرد.
11Pois, ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bem-aventurado; e vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;
12زیرا من به داد مردم فقیر می رسیدم و به یتیمانِ بی کس کمک می کردم.
12porque eu livrava o miserável que clamava, e o órfão que não tinha quem o socorresse.
13کسانی که در حال مرگ بودند، برایم دعا می کردند و با کار ثواب دل بیوه زنان را خوش می ساختم.
13A bênção do que estava a perecer vinha sobre mim, e eu fazia rejubilar-se o coração da viúva.
14کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می دادم.
14vestia-me da retidão, e ela se vestia de mim; como manto e diadema era a minha justiça.
15برای کورها، چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.
15Fazia-me olhos para o cego, e pés para o coxo;
16از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می کردم و از حق بیگانه ها دفاع می نمودم.
16dos necessitados era pai, e a causa do que me era desconhecido examinava com diligência.
17دندانهای مردم شریر را می شکستم و شکار را از دهن شان می ربودم.
17E quebrava os caninos do perverso, e arrancava-lhe a presa dentre os dentes.
18آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی به آسودگی در آشیانۀ خود بمیرم.
18Então dizia eu: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia;
19مثل درختی بودم که ریشه اش در آب می رسید و شاخه هایش با شبنم شاداب می شدند.
19as minhas raízes se estendem até as águas, e o orvalho fica a noite toda sobre os meus ramos;
20همگی از من تمجید می کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.
20a minha honra se renova em mim, e o meu arco se revigora na minhã mão.
21همه به سخنان من گوش می دادند و از پندهای من استفاده می کردند.
21A mim me ouviam e esperavam, e em silêncio atendiam ao meu conselho.
22وقتی من سخنانم را تمام می کردم، کسی حرفی نمی زد. کلام من مثل قطرات شبنم بر آن ها می چکید.
22Depois de eu falar, nada replicavam, e minha palavra destilava sobre eles;
23آن ها مثل دهقانی که چشم براه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می بودند.
23esperavam-me como � chuva; e abriam a sua boca como � chuva tardia.
24وقتی دلسرد می شدند، با یک تبسم آن ها را دلگرم می ساختم و با روی خوش آن ها را تشویق می نمودم.در میان آن ها مثل پادشاه حکومت می کردم و در هنگام غم آن ها را تسلی می دادم.
24Eu lhes sorria quando não tinham confiança; e não desprezavam a luz do meu rosto;
25در میان آن ها مثل پادشاه حکومت می کردم و در هنگام غم آن ها را تسلی می دادم.
25eu lhes escolhia o caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as suas tropas, como aquele que consola os aflitos.