1انسان به روی زمین مانند یک کارگر اجباری زحمت می کشد. دوران حیاتش توأم با سختی و مشکلات است.
1Porventura não tem o homem duro serviço sobre a terra? E não são os seus dias como os do jornaleiro?
2مثل غلامی در آرزوی آنست که سایه ای بیابد و لحظه ای در زیر آن بیاساید و مانند مزدوری است که در انتظار مزد خود باشد.
2Como o escravo que suspira pela sombra, e como o jornaleiro que espera pela sua paga,
3ماههای عمر من در بیهودگی می گذرند. شبهای رنجبار و خسته کننده نصیب من شده است.
3assim se me deram meses de escassez, e noites de aflição se me ordenaram.
4وقتی می خوابم می گویم که چه وقت صبح می شود. اما شبهای من طولانی اند و تا صبح از این پهلو به آن پهلو می غلتم.
4Havendo-me deitado, digo: Quando me levantarei? Mas comprida é a noite, e farto-me de me revolver na cama até a alva.
5تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک است و پوست بدنم ترکیده و چرک گرفته است.
5A minha carne se tem vestido de vermes e de torrões de pó; a minha pele endurece, e torna a rebentar-se.
6روزهایم تیزتر از ماکوی بافندگان می گذرند و در ناامیدی بپایان می رسند.
6Os meus dias são mais velozes do que a lançadeira do tecelão, e chegam ao fim sem esperança.
7ای خدا، به یاد آور که عمر من لحظه ای بیش نیست و چشم من روز خوبی را نخواهد دید
7Lembra-te de que a minha vida é um sopro; os meus olhos não tornarão a ver o bem.
8و چشمانی که امروز به من می نگرند، دیگر برویم نخواهند افتاد. مرا جستجو خواهید کرد، اما اثری از من نخواهید یافت.
8Os olhos dos que agora me vêem não me verão mais; os teus olhos estarão sobre mim, mas não serei mais.
9مثل ابری که پراگنده و ناپدید می شود، کسانی هم که می میرند دیگر بر نمی خیزند.
9Tal como a nuvem se desfaz e some, aquele que desce � sepultura nunca tornará a subir.
10به خانه های خود باز نمی گردند و آشنایان شان برای همیشه آن ها را از یاد می برند.
10Nunca mais tornará � sua casa, nem o seu lugar o conhecerá mais.
11از همین سبب است که خاموش مانده نمی توانم و می خواهم که درد و رنج خود را بیان کنم.
11Por isso não reprimirei a minha boca; falarei na angústia do meu espírito, queixar-me-ei na amargura da minha alma.
12مگر من هیولای بحری هستم که مرا تحت نظر قرار داده ای؟
12Sou eu o mar, ou um monstro marinho, para que me ponhas uma guarda?
13من دراز می کشم تا دمی استراحت کنم و مصیبت های خود را از یاد ببرم،
13Quando digo: Confortar-me-á a minha cama, meu leito aliviará a minha queixa,
14آنگاه تو مرا با خوابهای وحشتناک می ترسانی.
14então me espantas com sonhos, e com visões me atemorizas;
15بنابران، من چارۀ دیگر ندارم بجز اینکه گلوی خود را فشرده، بمیرم و به این زندگی رنجبار خود خاتمه بدهم.
15de modo que eu escolheria antes a estrangulação, e a morte do que estes meus ossos.
16از زندگی بیزارم و نمی خواهم دیگر زندگی کنم، پس مرا بحالم بگذارید، زیرا از من نفسی بیش نمانده است.
16A minha vida abomino; não quero viver para sempre; retira-te de mim, pois os meus dias são vaidade.
17انسان چه اهمیتی دارد که به او اینقدر توجه نشان می دهی؟
17Que é o homem, para que tanto o engrandeças, e ponhas sobre ele o teu pensamento,
18هر روز از او بازجوئی می کنی و هر لحظه او را می آزمائی.
18e cada manhã o visites, e cada momento o proves?
19آیا نمی خواهی دمی آرامم بگذاری تا آب دهن خود را فروبرم؟
19Até quando não apartarás de mim a tua vista, nem me largarás, até que eu possa engolir a minha saliva?
20اگر من گناهی بکنم چه ضرری به تو می رسد، ای ناظر اعمال انسانها؟ چرا مرا هدف تیرهای خود قرار دادی؟ آیا من بار دوش تو شده ام؟چرا گناهان مرا نمی بخشی و از خطاهای من چشم نمی پوشی؟ زیرا به زودی به زیر خاک می روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.»
20Se peco, que te faço a ti, ó vigia dos homens? Por que me fizeste alvo dos teus dardos? Por que a mim mesmo me tornei pesado?
21چرا گناهان مرا نمی بخشی و از خطاهای من چشم نمی پوشی؟ زیرا به زودی به زیر خاک می روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.»
21Por que me não perdoas a minha transgressão, e não tiras a minha iniqüidade? Pois agora me deitarei no pó; tu me buscarás, porém eu não serei mais.