¹ای تمامی قوم ها این را بشنوید! ای تمامی ساکنین روی زمین، گوش گیرید،

¹Ouvi isto, vós todos os povos; inclinai os ouvidos, todos os habitantes do mundo,

²خورد و بزرگ، ثروتمندان و فقیران!

²quer humildes quer grandes, tanto ricos como pobres.

³زبانم به حکمت سخن می راند و تفکر دل من پُر از دانایی است.

³A minha boca falará a sabedoria, e a meditação do meu coração será de entendimento.

⁴گوش خود را به مثلی فرا می گیرم و با نوای چنگ معمایی خود را حل می کنم.

⁴Inclinarei os meus ouvidos a uma parábola; decifrarei o meu enigma ao som da harpa.

⁵چرا در روزهای مصیبت، وقتیکه شرارت حیله گران احاطه ام کنند، ترسان باشم؟

⁵Por que temeria eu nos dias da adversidade, ao cercar-me a iniqüidade dos meus perseguidores,

⁶آنانی که متکی به ثروت خود هستند و به زیادی مال و دارائی خود می بالند،

⁶dos que confiam nos seus bens e se gloriam na multidão das suas riquezas?

⁷هیچیک از اینها نمی تواند با مال و دارائی خود بهای حیات یکنفر را بپردازد و یا کفارۀ او را به خدا تقدیم کند.

⁷Nenhum deles de modo algum pode remir a seu irmão, nem por ele dar um resgate a Deus,

⁸زیرا فدیۀ جان ایشان گرانبهاست و غیر قابل دسترسی.

⁸(pois a redenção da sua vida é caríssima, de sorte que os seus recursos não dariam;)

⁹هیچ کسی نمی تواند تا به ابد زنده بماند و فساد را نبیند.

⁹para que continuasse a viver para sempre, e não visse a cova.

¹⁰زیرا می بیند که حکیمان می میرند و جاهلان و احمقان باهم هلاک می گردند و ثروت خود را برای دیگران ترک می کنند.

¹⁰Sim, ele verá que até os sábios morrem, que perecem igualmente o néscio e o estúpido, e deixam a outros os seus bens.

¹¹فکر دل ایشان این است که خانه های ایشان دائمی باشد و جایداد ایشان از یک نسل به نسل دیگر. آن ها برای اینکه خاطرۀ شان جاودانی باشد، نام خود را بر زمین های خود می گذارند.

¹¹O pensamento íntimo deles é que as suas casas são perpétuas e as suas habitações de geração em geração; dão �s suas terras os seus próprios nomes.

¹²لیکن انسان در شکوه خود باقی نمی ماند بلکه همچون حیوان جان می سپارد.

¹²Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.

¹³این راه ایشان، جهالت ایشان است و نیز سرنوشت بازماندگان ایشان که سخن آن ها را می پسندند.

¹³Este é o destino dos que confiam em si mesmos; o fim dos que se satisfazem com as suas próprias palavras.

¹⁴مثل گوسفندان به طرف کشتارگار روانند و موت آن ها را شبانی می کند. صبحگاهان مردمان راستکار بر ایشان حکومت می کند و وجود شان در قبر پوسیده می شوند و خانۀ ابدی شان گور است.

¹⁴Como ovelhas são arrebanhados ao Seol; a morte os pastoreia; ao romper do dia os retos terão domínio sobre eles; e a sua formosura se consumirá no Seol, que lhes será por habitação.

¹⁵اما خدا جان مرا از گور می رهاند زیرا که مرا به حضور خود می برد.

¹⁵Mas Deus remirá a minha alma do poder do Seol, pois me receberá.

¹⁶پس ترسان مباش، چون شخصی ثروتمند شود و جلال خانۀ او افزوده گردد!

¹⁶Não temas quando alguém se enriquece, quando a glória da sua casa aumenta.

¹⁷زیرا چون بمیرد، چیزی از آن با خود نمی برد و جلالش او را همراهی نخواهد کرد.

¹⁷Pois, quando morrer, nada levará consigo; a sua glória não descerá após ele.

¹⁸البته تا وقتیکه زنده است خود را برکت یافته می داند و چون ثروتمند است مردم از او توصیف می کنند،

¹⁸Ainda que ele, enquanto vivo, se considera feliz e os homens o louvam quando faz o bem a si mesmo,

¹⁹اما عاقبت می میرد و با اجداد خود می پیوندد و دیگر نور را تا به ابد نمی بیند.انسانی که در شکوه است و فهم ندارد، همچون حیوان جان می سپارد.

¹⁹ele irá ter com a geração de seus pais; eles nunca mais verão a luz

²⁰انسانی که در شکوه است و فهم ندارد، همچون حیوان جان می سپارد.

²⁰Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.