¹Man, born of woman, is of few days, and full of trouble.

¹‹‹İnsanı kadın doğurur,Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

²He cometh forth like a flower, and is cut down; and he fleeth as a shadow, and continueth not.

²Çiçek gibi açıp solar,Gölge gibi gelip geçer.

³Yet dost thou open thine eyes upon such a one, and bringest me into judgment with thee?

³Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun,Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

⁴Who can bring a clean [man] out of the unclean? Not one!

⁴Kim temizi kirliden çıkarabilir?Hiç kimse!

⁵If his days are determined, if the number of his months is with thee, [and] thou hast appointed his bounds which he must not pass,

⁵Madem insanın günleri belirlenmiş,Aylarının sayısı saptanmış,Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

⁶Look away from him; and let him rest, till he accomplish, as a hireling, his day.

⁶Gözünü ondan ayır da,Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

⁷For there is hope for a tree: if it be cut down, it will sprout again, and its tender branch will not cease;

⁷‹‹Oysa bir ağaç için umut vardır,Kesilse, yeniden sürgün verir,Eksilmez filizleri.

⁸Though its root grow old in the earth, and its stock die in the ground,

⁸Kökü yerde kocasa,Kütüğü toprakta ölse bile,

⁹Yet through the scent of water it will bud, and put forth boughs like a young plant.

⁹Su kokusu alır almaz filizlenir,Bir fidan gibi dal budak salar.

¹⁰But a man dieth, and is prostrate; yea, man expireth, and where is he?

¹⁰İnsan ise ölüp yok olur,Son soluğunu verir ve her şey biter.

¹¹The waters recede from the lake, and the river wasteth and drieth up:

¹¹Suyu akıp giden gölYa da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

¹²So man lieth down, and riseth not again; till the heavens be no more, they do not awake, nor are raised out of their sleep.

¹²İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz,Gökler yok oluncaya dek uyanmaz,Uyandırılmaz.

¹³Oh that thou wouldest hide me in Sheol, that thou wouldest keep me secret until thine anger be past, that thou wouldest appoint me a set time, and remember me, --

¹³‹‹Keşke beni ölüler diyarına gizlesen,Öfken geçinceye dek saklasan,Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

¹⁴(If a man die, shall he live [again]?) all the days of my time of toil would I wait, till my change should come:

¹⁴İnsan ölür de dirilir mi?Başka biri nöbetimi devralıncaya dekSavaş boyunca umutla beklerdim.

¹⁵Thou wouldest call, and I would answer thee; thou wouldest have a desire after the work of thy hands.

¹⁵Sen çağırırdın, ben yanıtlardım,Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

¹⁶For now thou numberest my steps: dost thou not watch over my sin?

¹⁶O zaman adımlarımı sayar,Günahımın hesabını tutmazdın.

¹⁷My transgression is sealed up in a bag, and thou heapest up mine iniquity.

¹⁷İsyanımı torbaya koyup mühürler,Suçumu örterdin.

¹⁸And indeed a mountain falling cometh to nought, and the rock is removed out of its place;

¹⁸‹‹Ama dağın yıkılıp çöktüğü,Kayanın yerinden taşındığı,

¹⁹The waters wear the stones, the floods thereof wash away the dust of the earth; and thou destroyest the hope of man.

¹⁹Suyun taşı aşındırdığı,Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi,İnsanın umudunu yok ediyorsun.

²⁰Thou prevailest for ever against him, and he passeth away; thou changest his countenance, and dismissest him.

²⁰Onu hep yenersin, yok olup gider,Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

²¹His sons come to honour, and he knoweth it not; and they are brought low, and he perceiveth it not.

²¹Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz,Aşağılanırlar, anlamaz.

²²But his flesh hath pain for himself alone, and his soul mourneth for himself.

²²Ancak kendi canının acısını duyar,Yalnız kendisi için yas tutar.››