¹Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

¹Brudt er min Ånd, mine Dage slukt, og Gravene venter mig;

²Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

²visselig, Spot er min Del, og bittert er, hvad mit Øje må skue.

³Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

³Stil Sikkerhed for mig hos dig! Hvem anden giver mig Håndslag?

⁴Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

⁴Thi du lukked deres Hjerte for Indsigt, derfor vil du ikke ophøje dem;

⁵Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

⁵den, der forråder Venner til Plyndring, hans Sønners Øjne hentæres.

⁶Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

⁶Til Mundheld har du gjort mig for Folk, jeg er blevet et Jærtegn for dem;

⁷Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

⁷mit Øje er sløvet af Kvide, som Skygger er mine Lemmer til Hobe;

⁸De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

⁸retsindige stivner af Rædsel ved sligt, over vanhellig harmes den skyldfri,

⁹En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

⁹men den retfærdige holder sin Vej, en renhåndet vokser i Kraft.

¹⁰Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

¹⁰Men I, mød kun alle frem igen, en Vismand fnder jeg ikke iblandt jer!

¹¹Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

¹¹Mine Dage stunder mod Døden, brudt er mit Hjertes Ønsker;

¹²Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

¹²Natten gør jeg til Dag, Lyset for mig er Mørke;

¹³Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

¹³vil jeg håbe, får jeg dog Bolig i Døden, jeg reder i Mørket mit Leje,

¹⁴Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

¹⁴Graven kalder jeg Fader, Forrådnelsen Moder og Søster.

¹⁵Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

¹⁵Hvor er da vel mit Håb, og hvo kan øjne min Lykke?

¹⁶Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.

¹⁶Mon de vil følge mig ned i Dødsriget, skal sammen vi synke i Støvet?