¹Loof den HEERE, mijn ziel! O HEERE, mijn God! Gij zijt zeer groot, Gij zijt bekleed met majesteit en heerlijkheid.

¹Min sjæl, lov Herren! Herren min Gud, du er såre stor! Du er klædt i Højhed og Herlighed,

²Hij bedekt Zich met het licht, als met een kleed; Hij rekt den hemel uit als een gordijn.

²hyllet i Lys som en Kappe! Himlen spænder du ud som et Telt;

³Die Zijn opperzalen zoldert in de wateren, Die van de wolken Zijn wagen maakt, Die op de vleugelen des winds wandelt.

³du hvælver din Højsal i Vandene, gør Skyerne til din Vogn, farer frem på Vindens Vinger;

⁴Hij maakt Zijn engelen geesten, Zijn dienaars tot een vlammend vuur.

⁴Vindene gør du til Sendebud, Ildsluer til dine Tjenere!

⁵Hij heeft de aarde gegrond op haar grondvesten; zij zal nimmermeer noch eeuwiglijk wankelen.

⁵Du fæsted Jorden på dens Grundvolde, aldrig i Evighed rokkes den;

⁶Gij hadt ze met den afgrond als een kleed overdekt; de wateren stonden boven de bergen.

⁶Verdensdybet hylled den til som en Klædning, Vandene stod over Bjerge.

⁷Van Uw schelden vloden zij, zij haastten zich weg voor de stem Uws donders.

⁷For din Trusel flyede de, skræmtes bort ved din Tordenrøst,

⁸De bergen rezen op, de dalen daalden, ter plaatse, die Gij voor hen gegrond hadt.

⁸for op ad Bjerge og ned i Dale til det Sted, du havde beredt dem;

⁹Gij hebt een paal gesteld, dien zij niet overgaan zullen; zij zullen de aarde niet weder bedekken.

⁹du satte en Grænse, de ej kommer over, så de ikke igen skal tilhylle Jorden.

¹⁰Die de fonteinen uitzendt door de dalen, dat zij tussen de gebergten henen wandelen.

¹⁰Kilder lod du rinde i Dale, hen mellem Bjerge flød de;

¹¹Zij drenken al het gedierte des velds; de woudezels breken er hun dorst mede.

¹¹de læsker al Markens Vildt, Vildæsler slukker deres Tørst;

¹²Bij dezelve woont het gevogelte des hemels, een stem gevende van tussen de takken.

¹²over dem bygger Himlens Fugle, mellem Grenene lyder deres Kvidder.

¹³Hij drenkt de bergen uit Zijn opperzalen; de aarde wordt verzadigd van de vrucht Uwer werken.

¹³Fra din Højsal vander du Bjergene, Jorden mættes fra dine Skyer;

¹⁴Hij doet het gras uitspruiten voor de beesten, en het kruid tot dienst des mensen, doende het brood uit de aarde voortkomen.

¹⁴du lader Græs gro frem til Kvæget og Urter til Menneskets Tjeneste, så du frembringer Brød af Jorden

¹⁵En den wijn, die het hart des mensen verheugt, doende het aangezicht blinken van olie; en het brood, dat het hart des mensen sterkt.

¹⁵og Vin, der glæder Menneskets Hjerte, og lader Ansigtet glinse af Olie, og Brødet skal styrke Menneskets Hjerte.

¹⁶De bomen des HEEREN worden verzadigd, de cederbomen van Libanon, die Hij geplant heeft;

¹⁶HERRENs Træer bliver mætte, Libanons Cedre, som han har plantet,

¹⁷Alwaar de vogeltjes nestelen; des ooievaars huis zijn de dennebomen.

¹⁷hvor Fuglene bygger sig Rede; i Cypresser har Storken sin Bolig.

¹⁸De hoge bergen zijn voor de steenbokken; de steenrotsen zijn een vertrek voor de konijnen.

¹⁸Højfjeldet er for Stenbukken, Klipperne Grævlingens Tilflugt.

¹⁹Hij heeft de maan gemaakt tot de gezette tijden, de zon weet haar ondergang.

¹⁹Du skabte Månen for Festernes Skyld, Solen kender sin Nedgangs Tid;

²⁰Gij beschikt de duisternis, en het wordt nacht, in denwelken al het gedierte des wouds uittreedt:

²⁰du sender Mørke, Natten kommer, da rører sig alle Skovens Dyr;

²¹De jonge leeuwen, briesende om een roof, en om hun spijs van God te zoeken.

²¹de unge Løver brøler efter Rov, de kræver deres Føde af Gud.

²²De zon opgaande, maken zij zich weg, en liggen neder in hun holen.

²²De sniger sig bort, når Sol står op, og lægger sig i deres Huler;

²³De mens gaat dan uit tot zijn werk, en naar zijn arbeid tot den avond toe.

²³Mennesket går til sit Dagværk, ud til sin Gerning, til Kvæld falder på.

²⁴Hoe groot zijn Uw werken, o HEERE! Gij hebt ze alle met wijsheid gemaakt; het aardrijk is vol van Uw goederen.

²⁴Hvor mange er dine Gerninger, HERRE, du gjorde dem alle med Visdom; Jorden er fuld af, hvad du har skabt!

²⁵Deze zee, die groot en wijd van ruimte is, daarin is het wriemelende gedierte, en dat zonder getal, kleine gedierten met grote.

²⁵Der er Havet, stort og vidt, der vrimler det uden Tal af Dyr, både små og store;

²⁶Daar wandelen de schepen, en de Leviathan, dien Gij geformeerd hebt, om daarin te spelen.

²⁶Skibene farer der, Livjatan, som du danned til Leg deri.

²⁷Zij allen wachten op U, dat Gij hun hun spijze geeft te zijner tijd.

²⁷De bier alle på dig, at du skal give dem Føde i Tide;

²⁸Geeft Gij ze hun, zij vergaderen ze; doet Gij Uw hand open, zij worden met goed verzadigd.

²⁸du giver dem den, og de sanker, du åbner din Hånd, og de mættes med godt.

²⁹Verbergt Gij Uw aangezicht, zij worden verschrikt; neemt Gij hun adem weg, zij sterven, en zij keren weder tot hun stof.

²⁹Du skjuler dit Åsyn, og de forfærdes; du tager deres Ånd, og de dør og vender tilbage til Støvet;

³⁰Zendt Gij Uw Geest uit, zo worden zij geschapen, en Gij vernieuwt het gelaat des aardrijks.

³⁰du sender din Ånd, og de skabes, Jordens Åsyn fornyer du.

³¹De heerlijkheid des HEEREN zij tot in der eeuwigheid; de HEERE verblijde Zich in Zijn werken.

³¹HERRENs Herlighed vare evindelig, HERREN glæde sig ved sine Værker!

³²Als Hij de aarde aanschouwt, zo beeft zij; als Hij de bergen aanroert, zo roken zij.

³²Et Blik fra ham, og Jorden skælver, et Stød fra ham, og Bjergene ryger

³³Ik zal den HEERE zingen in mijn leven; ik zal mijn God psalmzingen, terwijl ik nog ben.

³³Jeg vil synge for HERREN, så længe jeg lever, lovsynge min Gud, den Tid jeg er til.

³⁴Mijn overdenking van Hem zal zoet zijn; ik zal mij in den HEERE verblijden.

³⁴Min Sang være ham til Behag, jeg har min Glæde i HERREN.

³⁵De zondaars zullen van de aarde verdaan worden, en de goddelozen zullen niet meer zijn. Loof den HEERE, mijn ziel! Hallelujah!

³⁵Måtte Syndere svinde fra Jorden og gudløse ikke mer være til! Min Sjæl, lov HERREN! Halleluja!