¹Hallelujah! Looft den HEERE, want Hij is goed, want Zijn goedertierenheid is in der eeuwigheid.

¹Halleluja! Lov Herren, thi han er god, thi hans miskundhed varer evindelig!

²Wie zal de mogendheden des HEEREN uitspreken, al Zijn lof verkondigen?

²Hvo kan opregne Herrens vældige gerninger, finde ord til at kundgøre al hans pris?

³Welgelukzalig zijn zij, die het recht onderhouden, die te aller tijd gerechtigheid doet.

³Salige de, der holder på ret, som altid øver retfærdighed!

⁴Gedenk mijner, o HEERE! naar het welbehagen tot Uw volk, bezoek mij met Uw heil;

⁴Husk os, Herre, når dit folk finder nåde, lad os få godt af din frelse,

⁵Opdat ik aanschouwe het goede Uwer uitverkorenen; opdat ik mij verblijde met de blijdschap Uws volks; opdat ik mij beroeme met Uw erfdeel.

⁵at vi må se dine udvalgtes lykke, glæde os ved dit folks glæde og med din arvelod prise vor lykke!

⁶Wij hebben gezondigd, mitsgaders onze vaderen, wij hebben verkeerdelijk gedaan; wij hebben goddelooslijk gehandeld.

⁶Vi syndede som vore Fædre, handlede ilde og gudløst.

⁷Onze vaders in Egypte hebben niet gelet op Uw wonderen; zij zijn der menigte Uwer goedertierenheid niet gedachtig geweest; maar zij waren wederspannig aan de zee, bij de Schelfzee.

⁷Vore Fædre i Ægypten ænsede ej dine Undere, kom ikke din store Miskundhed i Hu, stod den Højeste imod ved det røde Hav.

⁸Doch Hij verloste hen om Zijns Naams wil, opdat Hij Zijn mogendheid bekend maakte.

⁸Dog frelste han dem for sit Navns Skyld, for at gøre sin Vælde kendt;

⁹En Hij schold de Schelfzee, zodat zij verdroogde, en Hij deed hen wandelen door de afgronden, als door een woestijn.

⁹han trued det røde Hav, og det tørrede ud, han førte dem gennem Dybet som gennem en Ørk;

¹⁰En Hij verloste hen uit de hand des haters, en Hij bevrijdde hen van de hand des vijands.

¹⁰han fried dem af deres Avindsmænds Hånd og udløste dem fra Fjendens Hånd;

¹¹En de wateren overdekten hun wederpartijders; niet een van hen bleef over.

¹¹Vandet skjulte dem, som trængte dem, ikke een blev tilbage af dem;

¹²Toen geloofden zij aan Zijn woorden; zij zongen Zijn lof.

¹²da troede de på hans Ord og kvad en Sang til hans Pris.

¹³Doch zij vergaten haast Zijn werken, zij verbeidden naar Zijn raad niet.

¹³Men de glemte snart hans Gerninger, biede ej på hans Råd;

¹⁴Maar zij werden belust met lust in de woestijn, en zij verzochten God in de wildernis.

¹⁴de grebes af Attrå i Ørkenen, i Ødemarken fristed de Gud;

¹⁵Toen gaf Hij hun hun begeerte; maar Hij zond aan hun zielen een magerheid.

¹⁵så gav han dem det, de kræved og sendte dem Lede i Sjælen.

¹⁶En zij benijdden Mozes in het leger, en Aaron, den heilige des HEEREN.

¹⁶De bar Avind mod Moses i Lejren, mod Aron, HERRENs hellige;

¹⁷De aarde deed zich open, en verslond Dathan, en overdekte de vergadering van Abiram.

¹⁷Jorden åbned sig, slugte Datan, lukked sig over Abirams Flok;

¹⁸En een vuur brandde onder hun vergadering, een vlam stak de goddelozen aan brand.

¹⁸Ilden rasede i deres Flok, Luen brændte de gudløse op.

¹⁹Zij maakten een kalf bij Horeb, en zij bogen zich voor een gegoten beeld.

¹⁹De lavede en Kalv ved Horeb og tilbad det støbte Billed;

²⁰En zij veranderden hun Eer in de gedaante van een os, die gras eet.

²⁰de byttede deres Herlighed bort for et Billed af en Okse, hvis Føde er Græs;

²¹Zij vergaten God, hun Heiland, Die grote dingen gedaan had in Egypte;

²¹de glemte Gud, deres Frelser, som øvede store Ting i Ægypten,

²²Wonderdaden in het land van Cham; vreselijke dingen aan de Schelfzee.

²²Undere i Kamiternes Land, frygtelige Ting ved det røde Hav.

²³Dies Hij zeide, dat Hij hen verdelgen zou, ten ware Mozes, Zijn uitverkorene, in de scheure voor Zijn aangezicht gestaan had, om Zijn grimmigheid af te keren, dat Hij hen niet verdierf.

²³Da tænkte han på at udrydde dem, men Moses, hans udvalgte Mand, stilled sig i Gabet for hans Åsyn for at hindre, at hans Vrede lagde øde.

²⁴Zij versmaadden ook het gewenste land; zij geloofden Zijn woord niet.

²⁴De vraged det yndige Land og troede ikke hans Ord,

²⁵Maar zij murmureerden in hun tenten; naar de stem des HEEREN hoorden zij niet.

²⁵men knurrede i deres Telte og hørte ikke på HERREN;

²⁶Dies hief Hij tegen hen Zijn hand op, zwerende dat Hij hen nedervellen zou in de woestijn;

²⁶da løfted han Hånden og svor at lade dem falde i Ørkenen,

²⁷En dat Hij hun zaad zou nedervellen onder de heidenen, en hen verstrooien zou door de landen.

²⁷splitte deres Sæd blandt Folkene, sprede dem rundt i Landene.

²⁸Ook hebben zij zich gekoppeld aan Baal-Peor, en zij hebben de offeranden der doden gegeten.

²⁸De holdt til med Ba'al-Peor og åd af de dødes Ofre;

²⁹En zij hebben den HEERE tot toorn verwekt met hun daden, zodat de plaag een inbreuk onder hen deed.

²⁹de krænked ham med deres Gerninger, og Plage brød løs iblandt dem.

³⁰Toen stond Pinehas op, en hij oefende gericht, en de plaag werd opgehouden.

³⁰Da stod Pinehas frem og holdt Dom, og Plagen blev bragt til at standse,

³¹En het is hem gerekend tot gerechtigheid, van geslacht tot geslacht tot in eeuwigheid.

³¹og det regnedes ham til Retfærdighed fra Slægt til Slægt, evindelig.

³²Zij maakten Hem ook zeer toornig aan het twistwater, en het ging Mozes kwalijk om hunnentwil.

³²De vakte hans Vrede ved Meribas Vand, og for deres Skyld gik det Moses ilde;

³³Want zij verbitterden zijn geest, zodat hij wat onbedachtelijk voortbracht met zijn lippen.

³³thi de stod hans Ånd imod, og han talte uoverlagte Ord.

³⁴Zij hebben die volken niet verdelgd, die de HEERE hun gezegd had;

³⁴De udryddede ikke de Folk, som HERREN havde sagt, de skulde,

³⁵Maar zij vermengden zich met de heidenen, en leerden derzelver werken.

³⁵med Hedninger blandede de sig og gjorde deres Gerninger efter;

³⁶En zij dienden hun afgoden, en zij werden hun tot een strik.

³⁶deres Gudebilleder dyrkede de, og disse blev dem en Snare;

³⁷Daarenboven hebben zij hun zonen en hun dochteren den duivelen geofferd.

³⁷til Dæmonerne ofrede de, og det både Sønner og Døtre;

³⁸En zij hebben onschuldig bloed vergoten, het bloed hunner zonen en hunner dochteren, die zij den afgoden van Kanaan hebben opgeofferd; zodat het land door deze bloedschulden is ontheiligd geworden.

³⁸de udgød uskyldigt Blod, deres Sønners og Døtres Blod, som de ofred til Kana'ans Guder, og Landet blev smittet ved Blod;

³⁹En zij ontreinigden zich door hun werken, en zij hebben gehoereerd door hun daden.

³⁹de blev urene ved deres Gerninger, bolede ved deres idrætter.

⁴⁰Dies is de toorn des HEEREN ontstoken tegen Zijn volk, en Hij heeft een gruwel gehad aan Zijn erfdeel.

⁴⁰Da blev HERREN vred på sit Folk og væmmedes ved sin Arv;

⁴¹En Hij gaf hen in de hand der heidenen, en hun haters heersten over hen.

⁴¹han gav dem i Folkenes Hånd, deres Avindsmænd blev deres Herrer;

⁴²En hun vijanden hebben hen verdrukt, en zij zijn vernederd geworden onder hun hand.

⁴²deres Fjendervoldte dem Trængsel, de kuedes under deres Hånd.

⁴³Hij heeft hen menigmaal gered; maar zij verbitterden Hem door hun raad, en werden uitgeteerd door hun ongerechtigheid.

⁴³Han frelste dem Gang på Gang, men de stod egensindigt imod og sygnede hen i Brøden;

⁴⁴Nochtans zag Hij hun benauwdheid aan, als Hij hun geschrei hoorde.

⁴⁴dog så han til dem i Trængslen, så snart han hørte dem klage;

⁴⁵En Hij dacht tot hun beste aan Zijn verbond, en het berouwde Hem naar de veelheid Zijner goedertierenheden.

⁴⁵han kom sin Pagt i Hu og ynkedes efter sin store Miskundhed;

⁴⁶Dies gaf Hij hun barmhartigheid voor het aangezicht van allen, die hen gevangen hadden.

⁴⁶han lod dem finde Barmhjertighed hos alle, der tog dem til Fange.

⁴⁷Verlos ons, HEERE, onze God! en verzamel ons uit de heidenen, opdat wij den Naam Uwer heiligheid loven, ons beroemende in Uw lof.

⁴⁷Frels os, HERRE vor Gud, du samle os sammen fra Folkene, at vi må love dit hellige Navn, med Stolthed synge din Pris.

⁴⁸Geloofd zij de HEERE, de God Israels, van eeuwigheid en tot in eeuwigheid; en al het volk zegge: Amen, Hallelujah!

⁴⁸Lovet være HERREN, Israels Gud, fra Evighed og til Evighed! Og alt Folket svare Amen!