¹Een psalm van Asaf. Immers is God Israel goed, dengenen, die rein van harte zijn.

¹(En Salme af Asaf.) Visselig, god er Gud mod Israel; mod dem, der er rene af Hjertet!

²Maar mij aangaande, mijn voeten waren bijna uitgeweken; mijn treden waren bijkans uitgeschoten.

²Mine Fødder var nær ved at snuble, mine Skridt var lige ved at glide;

³Want ik was nijdig op de dwazen, ziende der goddelozen vrede.

³thi over Dårerne græmmed jeg mig, jeg så, at det gik de gudløse vel;

⁴Want er zijn geen banden tot hun dood toe, en hun kracht is fris.

⁴thi de kender ikke til Kvaler, deres Livskraft er frisk og sund;

⁵Zij zijn niet in de moeite als andere mensen, en worden met andere mensen niet geplaagd.

⁵de kender ikke til menneskelig Nød, de plages ikke som andre.

⁶Daarom omringt hen de hovaardij als een keten; het geweld bedekt hen als een gewaad.

⁶Derfor har de Hovmod til Halssmykke, Vold er Kappen, de svøber sig i.

⁷Hun ogen puilen uit van vet; zij gaan de inbeeldingen des harten te boven.

⁷Deres Brøde udgår af deres Indre, Hjertets Tanker bryder igennem.

⁸Zij mergelen de lieden uit, en spreken boselijk van verdrukking; zij spreken uit de hoogte.

⁸I det dybe taler de ondt, i det høje fører de Urettens Tale,

⁹Zij zetten hun mond tegen den hemel, en hun tong wandelt op de aarde.

⁹de løfter Munden mod Himlen, Tungen farer om på Jorden.

¹⁰Daarom keert zich Zijn volk hiertoe, als hun wateren eens vollen bekers worden uitgedrukt,

¹⁰Derfor vender mit Folk sig hid og drikker Vand i fulde Drag.

¹¹Dat zij zeggen: Hoe zou het God weten, en zou er wetenschap zijn bij den Allerhoogste?

¹¹De siger: "Hvor skulde Gud vel vide det, skulde den Højeste kende dertil?"

¹²Ziet, dezen zijn goddeloos; nochtans hebben zij rust in de wereld; zij vermenigvuldigen het vermogen.

¹²Se, det er de gudløses kår, altid i Tryghed, voksende Velstand!

¹³Immers heb ik tevergeefs mijn hart gezuiverd, en mijn handen in onschuld gewassen.

¹³Forgæves holdt jeg mit Hjerte rent og tvætted mine Hænder i Uskyld,

¹⁴Dewijl ik den gansen dag geplaagd ben, en mijn straffing is er alle morgens.

¹⁴jeg plagedes Dagen igennem, blev revset på ny hver Morgen!

¹⁵Indien ik zou zeggen: Ik zal ook alzo spreken; ziet, zo zou ik trouweloos zijn aan het geslacht Uwer kinderen.

¹⁵Men jeg tænkte: "Taler jeg så, se, da er jeg troløs imod dine Sønners Slægt."

¹⁶Nochtans heb ik gedacht om dit te mogen verstaan; maar het was moeite in mijn ogen;

¹⁶Så grundede jeg på at forstå det, møjsommeligt var det i mine Øjne,

¹⁷Totdat ik in Gods heiligdommen inging, en op hun einde merkte.

¹⁷Til jeg kom ind i Guds Helligdomme, skønned, hvordan deres Endeligt bliver:

¹⁸Immers zet Gij hen op gladde plaatsen; Gij doet hen vallen in verwoestingen.

¹⁸Du sætter dem jo på glatte Steder, i Undergang styrter du dem.

¹⁹Hoe worden zij als in een ogenblik tot verwoesting, nemen een einde, worden te niet van verschrikkingen!

¹⁹Hvor brat de dog lægges øde, går under, det ender med Rædsel!

²⁰Als een droom na het ontwaken! Als Gij opwaakt, o Heere, dan zult Gij hun beeld verachten.

²⁰De er som en Drøm, når man vågner, man vågner og regner sit Syn for intet.

²¹Als mijn hart opgezwollen was, en ik in mijn nieren geprikkeld werd,

²¹Så længe mit Hjerte var bittert og det nagede i mine Nyrer,

²²Toen was ik onvernuftig, en wist niets; ik was een groot beest bij U.

²²var jeg et Dyr og fattede intet, jeg var for dig som Kvæg.

²³Ik zal dan geduriglijk bij U zijn; Gij hebt mijn rechterhand gevat;

²³Dog bliver jeg altid hos dig, du holder mig fast om min højre;

²⁴Gij zult mij leiden door Uw raad; en daarna zult Gij mij in heerlijkheid opnemen.

²⁴du leder mig med dit Råd og tager mig siden bort i Herlighed.

²⁵Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!

²⁵Hvem har jeg i Himlen? Og har jeg blot dig, da attrår jeg intet på Jorden!

²⁶Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.

²⁶Lad kun mit Kød og mit Hjerte vansmægte, Gud er mit Hjertes Klippe, min Del for evigt.

²⁷Want ziet, die verre van U zijn, zullen vergaan; Gij roeit uit, al wie van U afhoereert.

²⁷Thi de, der fjerner sig fra dig, går under, - du udsletter hver, som er dig utro.

²⁸Maar mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen; ik zet mijn betrouwen op den Heere HEERE, om al Uw werken te vertellen.

²⁸Men at leve Gud nær er min Lykke, min Lid har jeg sat til den Herre HERREN, at jeg kan vidne om alle dine Gerninger.